ความเป็นจริง การปฏิบัติตามแนวทางของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้หายไปจากสังคมโลกมาตั้งแต่ราวๆ พ.ศ.๑๐๐๐ แล้ว การแตกแยกในหมู่สงฆ์เกิดขึ้มาตั้งแต่ครั้งหลังพุทธกาลไม่นาน เริ่มตั้งแต่การแยกตัวออกไปของกลุ่มมหาสังฆ

มิลินทปัญหา     นิพพานัสส ปัฏฐานปัญหา ที่ ๗              สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีมีพระราชโองการตรัสถา

กวะ (ราวกับว่า)  ชร(สะอาด บริสุทธิ์)   ชล(น้ำ)  ชุติ(ความรุ่งเรือง สว่าง)  ฐิติ(ตั้งดำรงอยู่)   ทวิ(สอง)   นยะ(นัย)   นฤ(คน)   นิเคราะห

ผู้ที่ตรัสรู้แล้ว เขาไม่พูดหรอกว่า เขารู้อะไร เมื่อธรรมทั้งหลายได้ถูกถ่ายทอดไปแล้ว สิ่งที่เรียกว่า ธรรม จะเป็นธรรมไปได้อย่างไร สิ่งที่ว่า ไม่มีธรรม นั่นแหล

อัคคัญญสูตร ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้- สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารบุพพาราม เป็นปราสาท ของนางวิสาขามิคารมารดา เขตพระนครสาวัตถี ก็โดยสมัยนั้นแล วาเสฏฐ- *สามเณรกับภารทวาชสามเณร เมื่อจำ

นิมนต์กลับวัดเถอะหลวงพี่ ! เห็นข่าวพระสงฆ์กลุ่มหนึ่งที่ไปชุมนุมประท้วงหน้ารัฐสภาและเป็นอันอาพาธจนต้องหามส่งโรงพยาบาลรูปแล้วรูปเล่าก็รู้สึกเห็นใจ และรู้สึกสมเพชเวทนาไปพร้อมกันว่าไฉนคนที่อ้างตนเป็นพุทธ

คริสตชนที่เชื่อพระเจ้า โดยเชื่อด้วยใจและยอมรับด้วยปาก  แต่มักไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระเยซูคริสต์  และมักไม่ทำตามพระน้ำพระทัยของพระเจ้า  คริสตชนแบบนี้จะได้รับความรอดเข้าสู่

ท่านพระสารีบุตรได้กล่าวว่า ดูกรอาวุโส ทั้งหลาย ธรรมเป็นที่ระงับความอาฆาต ซึ่งเกิดขึ้นแก่ภิกษุโดยประการทั้งปวง ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความ ประพฤติทางกายไม่บริสุทธิ์

ศาสดาใหม่ได้เกิดขึ้นแล้ว จินตนาการธรรมด้วยตนเอง ไม่เอาตำรา เพราะรู้ได้ไงว่าตำราเชื่อได้ เป็นของแท้ .....สู้ธรรมที่อาตมาจิ้นมาด้วยตัวเองไม่ได้หรอก ของแท้แน่นอน อาตมาจิ้นเองกะหัว แล้วจะไม่แท้ได้ไง ยกต