เราคบกับแฟนมาหลายปีแล้วเขานอกใจเราสามครั้งครั้งสุดท้ายเราพาไปทำงานที่บ้านแต่มันไปกับชายอื่นแต่เขาก็ไปทำงานที่บ้านแล้วมีคนอื่นเราจับได้พาไปสาบานหลายที่มากมันไม่ยอมรับว่าไม่มีอะไรกันแค่ไปเฉยถึงสองครั้งครั้งแรกกลางคืนครั้งที่สองไปเที่ยวกันเราพามันไปสาบานหลายวัดทั้งจุดธุปและไม่จุดมันกล้าสาบานเราสาปแช่งมันถึงความทั้งปวงสาปแช่งเยอะมากเพราะเรารุ้สึกว่าเราโดนหักหลังและเจ็บปวดหลายครั้งเกินมันก็กล้าที่จะสาบานในใจเราโกรธเกลียดมากที่มันทำเราได้ลวคอแช่งชู้มันแช่งมันแช่งจนทุกวันก่อนนอนตื้นมากตั่งจิตก็สาปแช่งในคำสาปแช่งนั่นเราเอ๋ยถ้ารุ้ความจิงเราจะให้อภัยและเป็นโมฆะมันก็ไม่ยอมรับปากแข็งยื่นกรานอย่างเดียวว่าไม่เคยมีอะไรกันคำสาปแช่งที่เราสาปแช่งไปเหมือนไฟเผาทรมานมากทุกวินาทีทุกเวลาเราเกลียดแค้นมากเพราะเราไม่เคยทำมันมันทำเราถึงสามครั้งผู้ชายก็รุ้ว่ามีแฟนยังยุ่งกับเมียชาวบ้านสวนฝ่ายหญิงเลวมากไม่เคยจะคิดได้เราบอกตามตรงถ้าเกิดมันมีอะไรด้วยกันเราจะสาปแช่งมันให้และวิบัตเรายอมโดนไฟแค้นเผ้ายอมติดกับเวรกรรมนี้ใจนึงอยากปล่อยวางใจนึงแค่อยากรุ้ความจิง  แค่นั่นว่านอนกันหรือยังคำสาปแช่งนี้จะเป็นโมฆะแต่มันก็ยื่นกรานความรุ้สึกตอนนี้แค่อยากได้ความจิงเพือนย้ำให้แน่ชัดว่าเราควรเลิกกับมันได้แล้วตอนนี้เหมือนขีวิตเราเปรียบเหมือนกับถนนความรุ้สึกเหมือนบนถนนนั่นมีนเป๋นหลุ่มเป็นบ่ออยากจะลืมแต่มันลืมไม่ได้จิงๆสุดท้ายแล้วคนที่เชื่อใจคือโดนทำลายอยางย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีเราแค่ต้องการความจิงเพื่อจะบอกกับตัวเองให้มันจบสักทีแต่เราเองก็ปล่อยไม่ได้รักมากรักจนโง่รักจนปัญญาอ่อนเราแค่สงสัยตัวเองทำไมไม่ลุกแล้วเดินไปทำไมไม่ทำชีวิตให้ดี เวลาทำงานก็ไม่ได้คิดเรื่องงานเวลานอนก็คิดไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีกีวันกี่เดือนความรุ้สึกนี้มันกัดกินพลังชีวิตมันทำให้เราเป็นคนโง่ที่ยืนรดต้นไม้ตายแล้วเพียงหวังลึกๆให้มันมีชีวติตอนนี้ความรู้สึกเหมือนเดินทางไกลมากๆมากจิงๆความรุ้สึกเหมือนต้องเดินทั้งๆที่ไม่รุ้ทิศทางยิ่งเดินยิ่งหลงยิงเดินเท้าก็ยิ่งเจ็บปวดยิงเดินยิงมีแต่บาลแผลจนรุ้สึกว่าแผลนี้มันเรื่อยรังจนเดินไปไม่ได้เคยถามตัวเองเหมือนกันไฟในตัวความมั่นใจความเด็ดเดียวหายไปไหนหมดเหมือนแบกก้อนหินที่หนึกอึ่งแล้วเดินไปแบบไม่รุ้ทิศทางความรุ้สึกเหมือนโดดเดียวมีทั้งบาดแผลเต็มไปหมดไม่มีแม้กระทั้งความเชื่อใจตัวเอง เราพยามที่จะหยุดและคิดถามตัวเองตลอดเวลาทำไมไม่พยามทำชีวิตให้ดีทำไมไม่ตั่งสติแต่เหมือนกับความรุ้สึกนั่นมันกลับมาถามเราว่าทำอย่างไรทำอย่างไรเราจะผ่านไปได้ไหมมันคิดไม่ออกตอนนี้เราทุกข์ใจและเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวที่ผ่านพบเราไม่มีแม้แต่เพือนที่จะรับฟังความทุกข์ความเจ็บปวดเราไม่สารถพุดกับใครได้เลยว่าทำไมชีวิตมันโหลดจนไม่สามารถไปต่อเราเริ่มเห็นเป้าหมายที่ตั่งไว้เลื่อนรางๆจนรุ้สึกว่าความเหนื่อยความเจ็บไม่สารถทำให้เราเดินไปต่อได้มันรุ้สึกว่าแรงครั้งสุดท้ายเหมือนจะหมดไปพร้อมกับสัธธาหรือเราต้องหันกลับมาถามตัวเองว่าเราอยู่ในโลกนี้ต้องการอะไรกันแน่เหมือนตะโกนในหุบผาทีกว้างใหญ่แต่ไม่มีคำตอบมันกลับมีแต่ความมืดสนิทเเละเงียบงั่นเราพยามจะหาอะไรกันแน่เพื่อจะกำหนดทิศทางชีวิตให้มันไปในทางที่ถุกต้องทุกวันนี้มันคือผลกรรมที่เราได้ก่อไว้กระมั่งถึงทำให้เราดับดินท้อแท้เราอยากมีไฟอีกครั้งอยากจะทำทุกอย่างด้วยใจจดจ่อแต่มันก็กลับแห้งเอือดไปทุกขณะทำไมเราผ่านไปไม่ได้รอบนี้เราอาจจะแพ้จริงๆแล้วไม่เหลือแม้กระทั้งกำลังใจที่ให้ตัวเองที่มีเหลือมีแต่ความไม่รุ้และไม่รุ้ทุกคนคิดว่าเราควรทำไงต่อดีควรเริ่มที่ตรงไหนที่จะเอาพละกำลังกลับมาหรือความเชื่อความสัธธาฝนตัวเองมันจบแล้วเหมือนใบไม้ที่หล่นร่วงตอนลมพันในฤดูที่หนาวเหน็บตอนนี้รุ้สึกว่าในใจมันร้อนรุ้มไม่แพ้เหตุการณ์นอกตัวเท่าไรเลย ขอจบไว้เท่านี้ก่อนน่ะคับมันเครียดมากจิงๆ