เราเรียนอยู่ในช่วงมัธยมปลายค่ะ ตอนนี้อาศัยอยู่กับพ่อแม่และน้องสาวของแม่  เราเคยอยู่กับยายนะคะ แต่ย้ายมาเพราะต้องเรียนในเมืองเมื่อหลายปีก่อน ยายเราอ่อนโยนมากค่ะเมื่อเทียบกับพ่อแม่ที่พึ่งเคยได้เลี้ยงดูอย่างจริงจัง เราเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ เลยถูกห้ามเรื่องการคบเพื่อนแถวไปบ้านของยาย ในตอนเด็กๆ เราเลยไม่มีเพื่อนเลยค่ะ มีเฉพาะแค่เพื่อนในห้องเรียนเท่านั้น เราพูดน้อยมากเเต่เมื่ออยู่กับเพื่อนในห้องก็กลายเป็นคนละคน สดใสมากจนตัวเองยังตกใจ จนเมื่อเราขึ้นมัธยมมาได้2-3ปี เราก็เริ่มเย็นชากับครอบครัว เพราะเราอยากมีห้องส่วนตัว อยากมีโลกส่วนตัวบ้าง พวกเขากดดันเรื่องเรียนของเราหนักมากๆค่ะ เรียนพิเศษอาทิตย์ละเกือบ40ชั่วโมง เรามีแฟนอยู่คนหนึ่งค่ะ คบกันตอบประถมปลายๆ เขาคอยรับฟังเรื่องนี้ทุกอย่างมาตั้งแต่ที่รู้จักกัน  เขาเป็นคนเดียวที่เราเปิดใจในทุกเรื่องได้ แต่ตอนนี้เขาเรียนสายอาชีพค่ะ เลยไม่ค่อยได้มีเวลาได้ระบายเหมือนอย่างเคย เรายอมรับค่ะว่าเราผิดเองที่มีโลกส่วนตัวมากจนเกินไป แต่เวลามีงานอะไรที่พ่อกับแม่สั่ง เราก็ทำทุกอย่างไม่เคยให้พวกเขาได้ลำบากอะไรเลย จนช่วง3ปีที่ผ่านมา เขาอยากให้เราเป็นคนที่สดใสค่ะ เลยพาเราไปนั่นไปนี่ ซึ่งเราก็มีเรียนเยอะมากอยู่แล้วค่ะ เลยอยากพักอยู่บ้าน เราก็บอกเขาไปเเเบนี้ หลังจากนั้นมาพวกเขาก็เริ่มตีเรา ไล่เราไปอยู่กับยายบ้าง ไล่เราไปอยู่กับแฟนที่เข้าใจเราบ้าง เอาไม้ฟาดเรา ตบเรา พวกเขาบอกว่าถ้าแจ้งตำรวจไปยังไงคนที่ลำบากก็คือเราเอง ถ้าไปอยู่ที่อื่นจะเรียนยังไง เมื่อคืนนี้มันสะเทือนใจเรามากค่ะ เรากลับบ้านมา2ทุ่มแล้วนอนพักเพราะเหนื่อยมากๆๆๆ แม่บอกให้เราไปส่งดูทีวี แต่เราไม่มีอารมณ์จะดูเลยค่ะ แทบตายอยู่แล้ว แมาเลยด่าเราว่าคนอกตัญญู รู้แบบนี้น่าจะทำแท้งไปแต่แรก ต่อไปนี้ไม่ต้องคิดว่าเป็นแม่ลูกกัน แล้วเดินออกไป เราเลยโทรหาแฟนแล้วเล่าให้เขาฟัง มีประโยคหนึ่งเราพูดว่า ถึงโลกนี้จะไม่มีใครรักเรา แต่พ่อแม่ก็ยังรักเรา เราเคยเชื่อแบบนั้นนะ แต่ตอนนี้เริ่มไม่เเน่ใจแล้วสิ แม่เข้ามาได้ยินประโยคนั้นแล้วตอบหน้าเราแรงมากๆจนหูวิ้งเลยค่ะ จากนั้นก็เอาเท้าทีบหน้าเรามีคำด่านับร้อยออกจากปากเขาค่ะ แต่ตอนนั้นคือเราฟังไม่รู้เแล้ว ตลอดทั้งคืนเขาเข้ามาในห้องเเล้วด่า ไม่ก็ตบเราทั้งคืนเชยค่ะ เราหมดหนทางจะไปพึ่งใครแล้วค่ะ หรือเราไม่ควรเกิดมาแบบที่เขาบอกจริงๆคะ เราควรทำยังไงต่อไปดี ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณที่รับฟังกันค่ะ แค่ได้อ่านจนถึงตอนนี้เราก็รู้สึกขอบคุณแล้วค่ะ😓