ตอนที่ยังเด็กเคยชอบการเข้าสังคมและทำกิจกรรมมากแต่พอเข้าช่วงมัธยมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยชอบการเป็นจุดสนใจเลยพยายามไม่ร่วงกิจกรรมเท่าไหร่ทุกอย่างก็เหมือนปกติจนช่วงม.2ได้ย้ายโรงเรียนและถูกแกล้งเป็นการถูกแกล้งครั้งแรกในชีวิตคือถูกเพื่อนผู้ชายถีบหลังตอนนั้นจำได้ว่าตกใจและเป็นเหตุผลที่ไม่อยากไปโรงเรียนแต่พอพ่อถามก็ได้บอกเหตุผลไปพ่อได้ไปคุยกับครูประจำชั้นไม่รู้ว่าครูจัดการเรื่องยังพวกเขาถึงยังแกล้งและเหมือนจะเกลียดเราด้วยเป็นความรู้สึกที่อยากร้องไห้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ยิ่งอ่อนแอก็ยิ่งถูกแกล้งจนตัดสินใจไม่ไปเรียนอีกหยุดเรียนมาได้หนึ่งปีและเข้าเรียนใหม่ในปีต่อมาแต่เรียนได้แค่หนึ่งอาทิตย์ความรู้สึกระแวงว่าจะถูกแกล้งอีกก็แล่นเข้ามาในหัวรู้แค่ว่าไม่อยากถูกแกล้งอีกและก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งการที่ต้องนั่งเรียนในห้องเรียนมันกลายเป็นความอึดอัดเราเริ่มพูดน้อยลงอยู่แต่ในห้องที่คิดว่ามันคือเซฟโซนจนไม่อยากไปเรียนอีกแต่พอพ่อถามว่าอนาคตจะทำงานอะไรก็ตอบไม่ได้เคยคดไว้ว่าถ้าได้กลับไปเรียนอีกครั้งจะเรียนต่อเกี่ยวกับเขียนโปรแกรมคอมเพราะชอบแต่ปัญหาคือเราไม่ชอบการไปเรียนในห้องมันทำให้รู้สึกอึดอัดกลัวไปทำให้ใครไม่พอใจและถูกแกล้งอีกไม่กล้าคุยกับพ่อเพราะไม่เคยคุยกันจริงๆเลยสักครั้งกลัวพ่อจะไม่เข้าใจไม่รู้ว่าตัวเองป่วยรึป่าวเวลาเครียหรือต้องการคำปรึกษาก็เคยหาใครสักคนบนโลกออนไลน์ปรึกษาแล้วแต่ก็ไม่ช่วยจนเราสร้างแอคใหม่ขึ้นมาปลอบตัวเองและระบายสิ่งที่อัดอั้นให้คำปรึกษาตัวเองแล้วมันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาจริงๆทำแบบนี้มาได้หลายปีแล้วแต่พอมานั่งคิดดูดีๆมันเหมือนคนมีอาการทางจิตไหมควรไปพบแพทย์รึป่าวแล้วควรบอกพ่อยังไงดี (ตอนนี้เราอายุ18ปีแล้วนะคะ)