ตอนนี้เราอยู่ม.5 จะขึ้นม.6แล้วค่ะ คือเราเป็นวัยรุ่นแล้วนะคะเเต่เรายังคงไปไหนไม่ได้เพราะพ่อเเม่เราเป็นคนที่ไม่ยอมปล่อยเราสักทีทำอะไรไปไหนต้องรายงานท่านตลอดอันร้เราเข้าใจนะคะว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง.เราเป็นพี่คนโตคะ เราเป็นคนที่เก็บเงินเองเวลาเราจะสั่งของออนไลน์เราก็ใช้เงินตัวเองซื้อคะเเต่เราไม่เข้าใจการที่ของของทีเราจะซื้ออ่ะพอได้มาอ่ะทำไมเราต้องเสียสละให้คนอื่นด้วย และทำไมเราต้องยอมมอบของที่ซื้อมาด้วยงินของเราให้คนอื่นด้วยคือพอน้องเรามันเห็นของที่เราซื้ออ่ะมันก็อยากได้มันก็เลยไปบอกกับแม่ประมาณว่า..อยากได้ของของเราอยากได้.เเล้วเเม่คือมาพูดกับเราว่าเอาให้น้องเถอะน้องมันอยากได้เเต่ท่านจะรู้มั้ยว่าของที่เราซื้ออ่ะกว่าเราจะได้มันมาเราคือต้องเก็บเงินเองนะเราไม่เคยใช้เงินพ่อแม่ซื้อเลยเเม้เเต่บาทเดียวเเต่นี่กลับจะเอาขอฃที่เราซื้อไปให้น้องง่ายๆมันก็ไม่ได้ป่ะ เเละสิ่งที่เราซื้ออ่ะมันคือเป็นพวกของเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งห้องนี่เเหละค่ะที่เราซื้อมสคือมี โต๊ะ+เก้าอี้ทำงานราคาประมาณ 900+ เเละก็เซ็ตเครื่องที่นอนราคาประมาณ 300+ เเละอีกอย่างก็คือ ที่นั่งที่เป็นหมอนกลมๆ เเละเราจำเป็นต้องให้น้องเรามั้ยหมอนนี่ เราต้องการมานานแล้วอ่ะ พ่อแม่ควรเข้าใจเราบ้างนะว่าของที่เราจะซื้อได้เเต่ละชิ้นอ่ะเราต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนกว่าจะได้มันมาอ่ะเเล้วจะให้เราเอาของตัวเองไปให้คนอื่นอ่ะเราก็ให้ไม่ได้หรอกนะ มันไม่ใช่ของราคาถูกๆซะด้วยสิ เเละยังมีอีกประเด็นนึงคือ เราเป็นวัยรุ่นนะเเละเราก็ใกล้จะขึ้นมา.6เเล้ว จะเข้ามหาวิทยาลัยเเล้วด้วยอ่ะ เรารู้มาตั้งนานแล้วนะคะว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร อยากมำงานเเบบไหน เเละอยากได้อะไรในอนาคตอ่ะเเต่พ่อแม่เราก็ยังพยายามยัดเยียดเราให้ไปในทางที่พวกท่านชี้ทางให้ไป พวกท่านบอกว่าเราต้องทำอาชีพข้าราชการเท่านั้นเเต่เราไม่ได้อยากเป็นเลย อาชีพที่เราจะเป็นอ่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าราชการเลยเเมเเต่นิด คือเราเลือกจะไปทางอาชีพพวกภาษามากกว่าคือเราชอบภาษามากๆ เเละเราฝันไปทางนี้มาก็เราอยากเป็นนักแปลภาษามากเเม้เราจะรู้อยู่แล้วว่าอาชีพนี้อ่ะมันเป็นยากเเต่มันคือความชอบเเละการรักในด้านนี้อ่ะเราก็จะพยายามเข้าให้ได้เเละอีกอย่างคือเรามีความถนัดด้านนี้มาเเล้วด้วยแล้วพวกท่านจะให้เราทิ้งอนาคตของตัวเองโดยการให้ไปทางสายอื่นอ่ะเราทำไม่ได้หรอกนะบอกตรงๆเลยว่า..เสียใจมากๆที่พ่อกับแม่เป็นเเบบนี้เสียใจมากเเละเราอยากรู้เหตุผลมากว่าพ่อแม่ต้องทำเเบบนี้เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะไม่รู้อะไร เราโตแล้วเรารู้ว่าพ่อกับแม่เหนื่อยนะเเต่เราก็ช่วยงานอยู่ตลอดไม่เคยบ่นเลยว่าเหนื่อยเเต่ทำไมพวกท่านกลับไม่เคยถามถึงความรู้สึกของเราบ้างว่าเรารู้สึกยังไงเราท้อมั้ย เราเหนื่อยไหม เรารู้สึกยังไง เราไม่เคยได้ยินคำพวกนี้ออกจากปากท่านเลยอ่ะ อนาคตที่เราอยากเป็นอ่ะคือนักแปลภาษา เเละพวกท่านจะรู้มั้ยละว่าสิ่งที่เราจะเข้าคณะนี้อ่ะนอกจากใจที่รักแล้วเราก็ทำเพื่อพวกท่านด้วยเพราะถ้าเราได้เงินมากจากอาชีพนี้อย่างเเรกที่เราจะทำเลยคือเราจะซื้อบ้านให้พ่อกับ เราฝันว่าอยากมีบ้าน มีรถ ให้พ่อกับเเม่ เราอยากไปอยู่ในที่ กทม.มาก เพราะมันเป็นเมืองที่พ่อแม่รักเพราะเเม่กับพ่อเคยพูดกับเราว่าท่านรักมากๆเเละอยากไปอยู่ที่นั่น เเละหลังจากคำพูดวันนั้นอ่ะเราก็ได้คิดเสมอว่าเราจะยังไงให้ฝันของพวกท่านเป็นจริงเพราะเราไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องเป็นทุกข์เราไม่อยากให้ท่านต้องหนักใจเรื่องเราอีก สิ่งที่เราอยากได้จากพ่อกับแม่คือเราอยากได้เเค่คำว่ารัก การห่วงใย เเละการเอาใจใส่จากพ่อกับเเม่เท่านั้น ท่านทำให้เราได้มั้ยคือเรารักพ่อแม่มากๆ มากเท่าชีวิตเลย เเละอีกอย่างคือเราไม่เคยอยากมีเเฟน ไม่เคยอยากมีความรักก็เป็นเพราะเราอยากให้ตัวเองเรียนให้จบก่อนเเละให้พ่อกับแม่มีความสุขก่อนเราค่อยมี เราทำขนาดนี้แล้วนี้เเล้วอ่ะอยากรู้บ้างอ่ะว่าพ่อแม่รักเราบ้างไหม อยากให้ท่านรู้ว่าเรารักท่านมาก รักเท่าชีวิตเลย เเละเราเเต่ไม่อยากถูกบังคับ เราอยากมีชีวิตที่เป็นอิสระบ้าง เราอยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง เราเป็นคนที่ไม่ได้ขี้อายเลยนะเพราะเราเป็นคนที่ทำกิจกรรมทุกวันเลยเราชอบร้องเพลงมากๆเราร้องเพลงทุกวันเวลาอยู่บ้านพอเวลาไปโรงเรียนเวลามีกิจกรรมเราก็จะไปทำกิจกรรมต่างๆมากๆ เราอยากพ่อกับแม่ว่า หากพ่อแม่อนุญาตเรา เราจะพยายามเป็นลูกที่ถึงจะไม่ได้ดีเหมือนลูกคนอื่นๆเขาเเต่เราก็รักพวกท่านเราจะไมาทำให้พวกท่านผิดหวังในตัวเราเด็ดขาด สักวันพวกท่านจะได้ไปกทม.เเน่ๆ หนูจะพยายามทำให้ได้นะคะ  รักมากๆถึงจะเป็นลูกที่พ่อกับแม่ไม่เเคร์เม่าไหร่เเต่เราก็จะสู้เราจะไม่ยอมถอยเเน่นอนค่ะ