พอดีเราถูกบูลลี่ตั้งแต่ป.6ว่า อีเอ๋อ อีไม่สมส่วน อีสัปปะหลาด มาตลอดตอนนี้ก็ม.5ละมา ร.ร ใหม่ก็ถูกบูลลี่ พอดีตอนเด็กเราเป้นคนสดใสร่าเริงมีความสุขมาก พอพ่อแม่ย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดเราต้องไปอยู่กับยาย ตอนนั้นเราสนิทกับเพื่อนผุ้ชายตั้งแต่อนุบาลกลับบ้านด้วยกันตลอดจนถึงป.5มีหยอกกันบ้างแต่พอขึ้นป.6ที่ต้องย้ายบ้านไปอยุ่กับยาย และไม่ได้กลับบ้านด้วยกันทำให้ห่างกันมากวันหนึ่งเขาเป็นคนเริ่มต้นบูลลี่ว่าเราอีเอ๋อทำใไห้เพื่อนในห้องกับครูประจำชั้นคนทั้งโรงเรียนล้อเราเรามีเพื่อนแต่ไม่มีใครมาช่วยเราเลยเล่นคนเดียวไม่มีเพื่อนจนเป็นปมด้อยมาตลอดทำให้เราเป็นคนก้มหน้าตลอดจนหลังค่อมเริ่มเป้นคนเก็บกดไม่รักตัวเองตาก็เริ่มลอยเยิ้มแตกต่างจากตอนเด็ก เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก เพื่อนในห้องก็เกลียดเราเราไม่รู้ว่าเราทำไรผิด ประโยคสุดท้ายที่เพื่อนผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจบม.3ว่าทำไมไม่ใช้ชีวิตให้คุ้มละแต่ในใจเราตอบว่าแกเป็นคนทำร้ายชีวิตให้เราเป็นแบบนี้นะแล้วจบกันไปไม่เคยรู้จักกันเลย ตอนนี้ก็อยู่ม.5ละพอมาร.รใหม่สังคมดีนะแต่มีคนบูลลี่เราบ้างแต่เราไม่สนใจจนชินแต่ในใจเป้นคนเก็บคำพูดมาคิด กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวันก็ลำบากนะที่บ้านก็ไม่มีเงินเลยไม่สามารถเปลี่ยนไรได้ในใจลึกๆก็อิจฉาคนที่เกิดมาปกติพร้อมทุกอย่างเราเคยพูดพ่อแม่ให้ฟังแต่ท่านปลอบเราว่าเราสวยแล้วพอได้ยินก็ร้องไห้ไม่หยุด
เราก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานเท่าไรเคยคิดฆ่าตัวตายหลายรอบแต่คำว่าพ่อแม่น้องมันมาเตือนเสมอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าไหม แต่ก็รอโรคประจำตัวเอาชีวิตไปอยู่ จนตอนนี้ไม่มีเป้าหมายอะไรเลยเพราะไม่มั่นใจตัวเองไม่รู้ว่าเกิดมาทำไมยังไงก็ไม่มีตัวตนในโลกใบนี้ละ