สวัสดีครับ นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผม ผมมีประสบการณ์ที่ผมอยากจะแชร์ให้ฟัง เรื่องนี้เกิดกับผมประมาณอาทิตย์กว่าๆ เป็นบาดแผลที่ฝั่งลึกในใจที่สุด ชีวิตผมโตมากับการเล่นเกมส์และแข่งขันเกมส์เป็นหลัก ผมเป็นคนรักเคารพและให้เกียรติแฟนหรือคนคุยเสมอ ผมไม่เคยสมหวังกับความรักจริงๆสักที จนกระทั่งไม่นานมานี้ผมเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเขาแตกต่างจากคนทั่วไป เขามีเสน่ห์ เขานิสัยคล้ายผม ไม่เหมือนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ผมกับเขาเล่นเกมส์ด้วยกันเกมหนึ่ง เขาเหมือนของขวัญของผม เขาเข้ามาในวันที่ผมกำลังรู้สึกแย่ และหดหู่ และวันนั้นคือวันเกิดของตัวผมเอง เราต่างคนต่างบอกสิ่งที่ตัวเองชอบและไม่ชอบในวันแรกที่เราเจอกัน (เราเจอกันครั้งแรกในเกมส์) ผมบอกเขาผมผิดหวังกับความรักมาหลากหลายรูปแบบ ผมไม่อยากเสียใจแล้ว ผมชอบในความคิดเขาและตั้งใจหนักแน่นว่าผมจะไม่ทำเขาเสียใจเป็นอันขาดตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกัน ผมไม่เคยนอกลู่นอกทางกับเขา ไม่เคยโกหกและลับหลังเขาเลย รู้สึกผูกพันธ์มากขึ้นทุกวัน ยอมทุกอย่างที่ผมยอมได้ แล้วผมไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เราคุยกันระยะเวลา2 เดือนเต็มๆ เขามาบอกผมขออยุ่คนเดียวสักพัก นั้นคือครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า มันเริ่มจะไม่เหมือนเดิม ผมเหมือนรู้คำตอบว่ามันจะจบลงแบบไหน ผมพยายามทุกวิถีทางเพื่อรักษาเขาไว้ เราต่างคนต่างมีกัน แล้วทำไมถึงมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ผมนั่งทบทวนตัวเองนั่งคิดไตร่ตรองทุกอย่าง มันอาจจะเป็นที่ตัวผมเอง ย่างก้าวเข้าชีวิตเขามากไป หรือล้ำเส้นเขามากไป ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ จนในสุดท้าย เขามาบอกผมว่า เขาคงคุยกับผมต่อไม่ได้ เหมือนฟ้าผ่าลงใจ ผมมึนงงกับตัวเองว่าทำไม เพราะอะไร เรามีความสุขกันมาตลอดทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมไม่เข้าใจ เรียกได้ว่าเหมือนหมดรัก สิ่งที่ผมตั้งใจมากๆและรักที่สุด กำลังจะหายไป ผมยื้อและขอโอกาสเขาทันที ผมกลับไม่ได้โอกาสแก้ตัวอะไรเลย ผมเสียใจมากๆกับตัวเอง ที่รักษาอะไรไว้ไม่ได้เลย ณ เวลานั้น ผมกดดันตัวเองและเครียด เก็บตัวไม่คุยกับใครเลย เพื่อทบทวนตัวเอง ในระหว่างที่ทบทวนตัวเอง ในหัวผมมันสั่ง สั่งให้ผมทำในสิ่งที่ผมเคยคิดจะทำมันหลายครั้งแล้ว คือการฆ่าตัวตาย(ผมเป็นโรคซึมเศร้าผมผ่านชีวิตที่เฉียดตายมาหลายรูปแบบ) โรคที่ผมกลัวที่สุด กำลังกลืนกินจิตใจผม ทุกอย่างว่างเปล่าในหัวผมสั่งให้ผมตาย ตอนนั้นยามดึก ผมเดินไปห้องน้ำ เห็นน้ำยาล้างห้องน้ำ ขวดใหม่ที่พึ่งซื้อมาให้แม่ล้างห้องน้ำวางอยู่ ผมหยิบมันพร้อมเดินไปหยิบแก้วใส1ใบ เดินเอาขวดน้ำยาล้างห้องน้ำนั้น เดินเข้าห้อง ผมใช้เวลาทบทวนตัวเองว่าจะขอโอกาสเขา ทำให้เขาเห็นใจยังไง จนในที่สุดผมตัดสินใจเปิดขวด แล้วเทมันลงแก้วใสที่ผมวางไว้ข้างตัว เวลาตอนนั้นมันเงียบและใกล้จะเช้า ผมสั่งลาทุกคน พร้อมส่งข้อความไปลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วในที่สุด เรื่องที่ผมไม่คิดว่าผมจะกล้าทำ ผมก็ทำ ผมหยิบแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำยกขึ้นมาดื่มแบบไม่ลังเล แก้วแรกที่กินเข้าไป รสชาติมันฟาดๆ แต่สักพัก มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังฟูและพองในท้อง ค่อยแสบท้องขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้ว่าแค่นี้ไม่ทำให้ผมสลบหรือตายได้ ผมรีบหยิบขวดใหญ่เปิดฝาแล้วยกดื่มเข้าปากอย่างไวทันที ผมกินเหมือนกับมันคือน้ำเปล่า ผมกินน้ำยาล้างห้องน้ำหมดขวดด้วยระยะเวลาแปบเดียว หลังจากนั้นสติและสิ่งแรกที่ผมคิดได้คือ ทุกอย่างเริ่มชา ทั้งมือทั้งเท้า แสบปากและคอมาก เหมือนทุกอย่างในท้องตอนนี้คือไฟที่เผาไหม้ทุกอย่างได้เลย ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก ความคิดแรกผมแวบมาในหัว ผมทำอะไรลงไป ผมจะตายแล้วหรอ ผมใช้แรงที่ผมพอจะมีอยุ่ รีบเดินสุดชีวิตไปที่ครัวที่อยู่ห่างไปไกลมาก หยิบไข่ไก่ดิบๆกรอกเข้าปากตัวเอง 2-3ฟอง ด้วยแรงที่น้อยนิดเข้าปากบ้างไม่เข้าบ้าง ตอนนั้นมือและเท้าปากช้าไปหมดแสบท้องเหมือนอวัยวะข้างในมันโดนเผา ผมตะโกนจนสุดเสียงเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อให้มีคนได้ยิน แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ผมไม่รู้ผมหลับหรือสลบไปนานแค่ไหน ผมมารุ้สึกตัวนอนอยู่บนเตียง ขยับตัวไม่ได้และแสบข้างในมาก มีสายอะไรไม่รู้โยงเต็มตัวไปหมด แรงแม้จะยกมือยังไม่มี ได้ยินแค่เสียงเข็มนาฬิกาดัง ผมนอนฟังและคิดทบทวนอยู่พักนึงเรายังไม่ตายหรอ แล้วเราอยู่ไหน ในหัวกำลังคิด จู่ๆมีชายแก่คนนึงเดินออกมาจากมุมมืดของห้อง เขาอยู่ในห้องตอนไหนไม่รู้ เขาเดินมานั่งข้างเตียงผมแล้วพูดกับผมว่า"ตื่นแล้วหรอ เป็นอย่างไรบ้าง" ผมไม่รู้ชายแก่คนนี้คือใคร รูปร่างหน้าตาดุดัน เวลาพูดน้ำเสียงดูน่ากลัวแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม สูงราวๆ2เมตร ใส่เสื้อแขนสั้นสีดำ กางเกงดำ ถือไม้เท้าข้างนึง ผมตอบชายแก่คนนั้นไปแบบงงๆว่า "ครับ" แกมองหน้าผมอยู่ครู่นึงแล้วถามผมขึ้นมา"ไปเที่ยวกันไหม" ผมบอกเขาว่า"ผมไม่มีแรงจะลุกขึ้นหรอก" เขาบอกกับผมว่า"เอ็งพยายามหรือยัง เอ็งถึงบอกว่าไม่มีแรงลุก" ผมเลยทำตามที่เขาบอก ผมลุกได้อย่างน่าแปลกใจทั้งๆที่เมื่อกี้แรงขยับแขนยังไม่มี เขาพาผมเดินออกมาประตูห้องแล้วจู่ๆตัวผมก็มาโผล่อยุ่หน้าโรงพยาบาล เขาถามผมอีกครั้ง"เอ็งอยากไปไหน" ผมยังไม่ทันพูดอะไรแค่คิดไว้ในหัวตัวผมก็มาโผล่ที่ไหนสักที่ ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ภาพมันเลือนลางมาก ผมพยายามมองจึงรู้ว่า นั้นคือเธอคนที่ผมรัก ผมยืนมองอยู่ครู่นึง ในใจมันเหมือนจะร้องไห้แต่น้ำตาผมไม่ได้ไหลตามที่ผมรู้สึก ชายแก่คนนั้นจับไหล่ผมเบาๆ แล้วถามผมว่า"เอ็งอยากตายไหม เอ็งอยากฟื้นมาเจอเขาไหม หรือเอ็งไม่ต้องการอยู่แล้ว" ผมรีบตอบไปแบบไม่ได้คิดไตร่ตรอง "อะไรก็ได้ครับที่มันเป็นความสุขของเขา ผมขอรับมันไว้เอง" ผมมองหน้าชายแก่คนนั้น เขายิ้มมุมปากแล้วบอกผมว่า"กลับกันเถอะ จะถึงเวลาแล้ว" จู่ๆผมก็มาโผล่ที่เตียงที่ผมนอนรักษาตัว ผมมึนงงในตอนนั้นนี้คืออะไรแล้วทำไมเราถึงได้เห็นแบบนี้ตอนนั้นผมคิดว่ามันคือความฝัน ชายแก่คนนั้นก็นั่งมองหน้าผมแล้วบอกกับผมว่า "ไว้พรุ้งนี้ข้าจะมาหาเอ็งใหม่" แล้วเขาก็เดินจากไปด้วยความมึนงงของผม แล้วผมก็หลับไปอีกที ผมหลับไปไม่รุ้นานแค่ไหน ผมต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงชายแก่คนนี้ผมจำเสียงเขาได้ เขาเรียกผมข้างหูเบาๆ"ไอ้หนุ่ม" ผมตื่นมาพร้อมความว่างเปล่าอีกครั้ง เขาบอกผมว่าเขามารับไปเที่ยวไป สิ้นสุดคำพูด เขาพาผมไปเจอทุกคนที่ผมแทบจะไม่รู้จัก พาไปเห็น พาไปดูสิ่งที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมไม่รู้ใครเป็นใครมั้ง เขาบอกผมว่า"คนพวกนี้คือคนที่มีทั้งเกลียดและรักเอ็ง" เขาพาผมไปดูหลายอย่าง พาไปที่ที่ผมไม่รู้จักหลากหลาย ผมใช้เวลาอยู่กับเขานานมาก ไม่รู้สึกเหนื่อยหรือหิวเลย แล้วเขาก็พาผมกลับมาที่เดิมเตียงเดิม เขานั่งลงกับเก้าอี้ ชายแก่จับมือผม มือเขาหนาทำผมรู้สึกขนลุกมาก แล้วพูดกับผมว่า"เอ็งอยากตายไหม อยากฟื้นมาเจอเขาไหม" ผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่า "อะไรที่เป็นความสุขเขาผมขอน้อมรับ" พร้อมกับยิ้มให้ชายแก่คนนั้น ชายแก่คนนั้นมองหน้าผม พร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงกึ่งหัวเราะกึ่งตกใจกับคำพูดว่า "ก็ดี เอ็งหนักแน่นดี" เขาวางมือผมเบาๆ พร้อมกับบอกว่า "เขามีงานต้องทำ" ผมบอกเขาว่า "พรุ้งนี้เจอกันครับ" เขาก็หันมามองหน้าผมครู่นึงแล้วก็เดินหายไปแบบเดิม ผมหลับไปอีกรอบ แล้วผมก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกเพราะผมรุ้สึกจุกหน้าอกมาก แน่นหน้าอกมาก ตอนนั้นมีเหมือนมีอะไรมาทับหน้าอก ผมทรมานอยู่นาน แล้วผมก็ลืมตาขึ้นมา เห็นตัวเองนอนอยุ่บนเตียง สภาพพันไปด้วยสายอะไรเต็มไปหมด ต้องให้อาหารทางปาก ไม่มีแรงจะขยับไปไหน ผมลองพยายามลุกขึ้น ไม่มีแม้แรงจะพยุงตัวผมรู้สึกทรมานและแสบท้องมาก ผมรุ้สึกท้อแท้ที่เห็นตัวเองสภาพนี้ เลยหลับตาแล้วนอนต่อ ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกรอบ เสียงชายแก่มาเรียกผมที่หูเบาว่า "ไอ้หนุ่ม" ผมตื่นมายังไม่ทันพูดอะไร ชายแก่บอกว่า "เอ็งรอข้าแปบนึง เดี๋ยวข้ากลับมาไปทำงานก่อน" ผมมึนงงได้แต่ตอบไปว่า "ครับ" ผมเห็นโทรศัพท์เลยหยิบมาเล่นผมมีแรงจับโทรศัพท์ได้แบบน่าแปลกใจ ผมเล่นไปสักพัก ชายแก่ก็กลับมาพร้อมกับชายวัยกลางคน 2 คน สูงมากแต่งตัวคล้ายๆชายแก่ ชายแก่รีบเดินเข้ามาหาผมแล้วให้ชาย2คนนั้นล็อคแขนผม2ข้างไว้ เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่แข็งมาก หนักแน่นมากว่า "ข้าถามเอ็งครั้งสุดท้าย เอ็งตอบอย่างมั่นใจและแน่วแน่ว่า อยากตายไหม หรืออยากฟื้นมาเจอเขาอีกครั้ง" ผมไตร่ตรองและนึกคิดครู่นึง ก็ตอบไปแบบเดิมว่า "อะไรที่เป็นความสุขเขาผมขอน้อมรับ แต่ถ้ามันทรมานมาก ผมขอตายได้ไหม" ชายแก่หัวเราะลั่น และมองมาที่ผม พร้อมกับพูดว่า "อยากเห็นอะไรไหม" ผมตอบสั้นๆว่า "ครับ" แล้วผมก็เห็นเป็นภาพเห็นเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอทั้งหมดเหมือนผมอยู่กับเธอจริงๆในทุกเหตุการณ์ ทั้งความรู้สึกและการกระทำผมเห็นทุกอย่างรับรุ้ถึงความรู้สึกเขาทั้งหมด เห็นทั้งหมดว่าเขาทำอะไรบ้างวันๆ แล้วตัวผมก็มาโผล่ข้างหลังเธอ ภาพข้างหน้าผมคือเธอนั่งเล่นคอมอยู่ ชายแก่บอกว่าผม "เอ็งอยากทำอะไรไหม" ผมค่อยๆเดินเข้าไปลูบหัวเธอเบาๆ และโอบกอดเธอพร้อมกับพูดกับเธอข้างหูเบาๆว่า "รักเธอนะ คิดถึงเธอนะ สู้ๆนะคนเก่ง" ตัวผมก็มาโผล่หน้าบ้านใครไม่รู้ ชายแก่คนนั้นให้ชาย2คนที่มาด้วยล็อคแขนผม เขาเดินมาข้างหน้าผมและพูดด้วยเสียงหนักแน่น "ไอ้หนุ่มเอ็งฟังนะ เอ็งอะตายไปแล้ว ที่เอ็งอยู่ตรงนี้คือจิตเอ็งที่ตายไม่รู้ตัว จิตเอ็งที่กลัวการตาย จิตเอ็งที่หนักแน่นและแน่วแน่ที่จะกลับไปแก้ไข กลับไปหาคนรัก คำพูดที่ข้าถามเอ็งมันคือคำตอบ ที่เอ็งอยู่ตรงนี้และไม่ไปไหนเพราะจิตใจเอ็งที่เข็มแข็งหนักแน่นมาก บวกกับความดีที่เอ็งสะสมไว้มาก เอ็งเป็นคนรักษาคำพูดและรักษาศีล(ผมชอบทำบุญและเคยบวชเรียนมา) เอ็งเลยได้อยู่ตรงนี้ จริงๆเอ็งตายไปแล้ว" ตอนนั้นผมรู้สึกหดหู่มาก เขาพูดกับผมว่า "จิตใจเอ็งเข้มแข็งอยากกลับไปแก้ไข กลับไปเริ่มใหม่กับเขา ข้าจะให้โอกาสเอ็ง ตั้งใจอดทนทำมันให้ดี ชีวิตเอ็งเฉียดตายมาหลายรอบแล้ว ถ้ามีอีกครั้งข้าจะเอาตัวเอ็งไปโดยไม่ลังเลแล้วนะ" เขาให้ผมรับปากว่าจะทำให้เต็มที่ พิสูจน์ให้เธอเห็น มันเงียบไปสักพัก และตอบไม่ลังเลมีความหวังว่า "ครับผมจะทำให้เต็มที่ด้วยชีวิตและลมหายใจของผม" สีหน้าชายแก่ดูน่ากลัว แววตาที่จริงจัง เขาเอามือบีบไปที่หัวไหล่ซ้ายข้างที่ผมถนัดอย่างแรงเจ็บปวดราวกับโดนค้อนทุบ แล้วเขากับชาย2คนก็มาส่งผมที่เดิม พร้อมกับบอกว่า "ไม่ได้เจอกันแล้วนะ ทำให้มันเต็มที่ ข้าให้โอกาสเอ็งแล้ว ข้าจะรอดูเอ็งอยู่ห่างๆ รีบกลับไปแก้ไขก่อนเวลาจะหมด อย่าลืมคำสัญญาเอ็ง" แล้วผมก็ฟื้นขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง ผมเจ็บหัวไหล่ซ้ายมาก จึงเปิดเสื้อออกมาดู เห็นเป็นรอยฝ่ามือแดงก่ำ ตอนนั้นบรรยากาศมันสว่างๆมาก ผมมองไปรอบห้อง ผมเห็นทุกอย่าง ผมพยายามลุกด้วยตัวเอง ผมลุกได้อย่างกับปาฏิหาริย์ ผมเห็นข้าวอยุ่ปลายเท้า ผมรู้สึกอยากกินมาก สักพักพยาบาลก็เข้ามา แล้วบอกผมว่า "คนไข้อย่าพึ่งขยับตัวมากนะ เดี๋ยวตามหมอแปบ" ผมทำตามแล้วนั่งรอ หมอเดินมาพร้อมแฟ้มประวัติในมือ หน้าตาหมอมึนงงมาก หมอเช็คร่างกายผม หมอบอกผมด้วยน้ำเสียงตกใจว่า "ผมไม่มีทางดีขึ้น ร่างกายแย่ทุกอย่าง cpr หัวใจยื้อชีวิต 2 ครั้ง ร่างกายข้างในแย่ไปหมด รอดมาได้ไง" ผมไม่ได้สนใจคำพูดหมอ ผมบอกหมอว่า "ผมอยากกินข้าวเองได้ไหม" ตอนนั้นผมต้องให้อาหารผ่านหลอดอาหารไม่สามารถกินเองได้ ท่ามกลางความมึนนงงของหมอ ผมรีบถามหมอว่า "ผมจะออกโรงพยาบาลได้เลยไหมครับ ออกได้วันไหน" หมอเลยบอกผมว่า "ขอดูอาการอีก1-2วันถ้าดีขึ้นก็ออกโรงพยาบาลได้" แล้วผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลจริงๆในอีก2วันถัดมา ตอนนี้ผมกลับมารักษาตัวที่บ้าน ผมแทบไม่อยากจะคิดว่านี้คือความจริง ผมผ่านความตายมาแล้ว ราวกับเรื่องโกหก ตอนนี้ได้แต่พยายามรักษาตัวเองให้ดีขึ้น และผมก็พยายามขอโอกาสเธออีกครั้ง ตามสัญญาที่ให้ไว้กับชายแก่คนนั้น ที่ให้ผมกลับไปแก้ไขทุกอย่างกับเธอ คำสัญญาดังในหัวผมเสมอ ผมไม่รุ้ว่าผมจะตายเมื่อไหร่ แต่ผมจะทำเต็มที่  ผมจะพยายามทุกอย่างรักษาตัวเองให้อยู่ให้นานที่สุด สิ่งที่ผมต้องการที่สุดตอนนี้คือโอกาสที่จะได้จากเขา เพื่อกลับไปแก้ไขทุกอย่าง ผมจะสู้อดทนและเข้มแข็ง อยากฝากเตือนทุกคนครับ ไม่ใช่ใครก็ได้นะครับที่จะกลับมาแบบผม และให้คิดไตร่ตรองทุกคำพูดก่อนตัดสินใจทำอะไร นี่คงเป็นรักของผมจริงๆ รักแบบแลกด้วยอะไรก็ยอม ชีวิตผมสั้นลงทุกวัน เลยอยากแชร์ให้อ่านไว้เป็นเครื่องเดือนใจ มันทรมานนะ ถ้ารอดอยู่ต่อได้นั้นก็คือกำไรชีวิตผมแล้วครับ ♥