หรือมันเป็นเพราะเวลาและความห่างที่มันทำให้คนเราเปลี่ยนไป?แต่ผมเชื่อเสมอว่าเวลาและความห่างไม่เคยทำให้คนหมดความรู้สึกที่มีต่อกันและเปลี่ยนไป เวลาและความห่างมันเป็นเพียงแค่เงื่อนไข ปัจจัยสำคัญมันอยู่ที่คนเราใช่มั้ยครับ ถ้าเรายังเชื่อมั่นและเหมือนเดิมมีความซื่อสัตย์ต่อกันและกันมันก็คงจะไม่มีอะไรมาทำให้มันเปลี่ยนไปได้ใช่มั้ยครับหรือเป็นเพราะแรกๆอะไรมันก็หวานก็ดีไปหมดผ่านไปเรื่อยๆมันก็เริ่มจางลง ผมอยากทราบว่ามันจะมีจริงๆมั้ยครับคนที่จะเห็นความดีและรับรู้ในสิ่งที่เราพยายามจะทำให้หรือมอบให้ไปในทุกๆอย่างกับสิ่งที่เราทุ่มเทให้แล้วเห็นคุณค่าและความสำคัญของมันและไม่เปลี่ยนไปไหนหรือไขว้เขวหรือไปรู้สึกกับคนอื่น?  อีกอย่างที่ผมสงสัย ทำไมผู้ชายต้องเป็นฝ่ายที่รู้สึกรักหรือเสียใจมากกว่าซึ่งต่างกับผู้หญิงที่ไม่รู้สึกเสียใจหรือกลัวที่จะเสียเราไปหรือเป็นเพราะสิ่งที่เราทำให้ไปในทุกๆอย่างเขาไม่ได้รับรู้หรือมีความหมายกับเขาเหมือนแต่ก่อนที่เขาเคยรับรู้มันแล้ว.. ทุกครั้งที่มีความรักผมมักจะเป็นฝ่ายที่ผิดหวังเสมอจนผมสงสัยว่าตลอดไปมันจะมีจริงมั้ย