ผมเป็นคนโง่คนนึงที่ไม่มีความพยายาม ไม่มีเรื่องที่เก่งสักอย่าง เรื่องที่ทำเป็นก็น้อยกว่าคนอื่น ถึงจะรู้ว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง แต่กลับไม่พยายามที่จะเรียนให้เก่งขึ้น เคยอ่านหนังสือแต่ก็ไม่เข้าหัวสักอย่าง พยายามตั้งใจฟังอาจารย์ แต่ก็ไม่เข้าใจ ถึงจะอยากถามอาจารย์ว่าไม่เข้าใจ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองไม่เข้าใจตรงไหน ถึงตอนนี้จะเอาตัวรอดจากโรงเรียนมาจนเป็นนักศึกษาแล้ว แต่ก็ยังเจอปัญหาเดิมๆ อีกอย่าง ผมเลือกสาขาที่ผมไม่ได้ชอบ แต่ถ้าพูดให้ถูก ผมไม่มีสาขาวิชาไหนเลยที่ผมชอบ ผมเลือกเข้าสาขาที่เข้านี้เพราะคิดว่าสาขานี้ผมน่าจะพอไหวกว่าสาขาอื่น ถึงผมจะมีสิ่งที่ชอบเช่นเล่นเกม ดูอนิเมะ แต่ผมกลับไม่ได้มีความรู้สึกที่อยากจะทำงานหรือเรียนเกี่ยวกับด้านนี้ ทั้งๆที่เป็นแค่ไม่กี่อย่างที่ผมชอบทำ  เพราะงั้นมันทำให้ผมคิดว่าชีวิตนี้มีเพื่อทำในสิ่งที่ไม่ชอบ เช่น ทั้งที่ไม่อยากตื่นเช้า แต่กลับต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียน ทั้งๆที่ไม่อยากไปโรงเรียน แต่กลับต้องไปโรงเรียน ทั้งที่ไม่อยากเรียนก็ต้องเรียน ทั้งที่ไม่อยากนำเสนองานหน้าห้องเพราะไม่ชอบการถูกมองให้ดูเด่น แต่กลับต้องไปนำเสนองาน ไม่อยากทำการบ้าน แต่ก็ต้องทำเพราะผมเป็นคนที่มั่นใจว่าผมสอบตกแน่นอน เลยต้องตั้งใจทำการบ้านให้ได้คะแนนเยอะ เก็บทุกงาน แต่คะแนนการบ้านทุกงานที่ผมตั้งใจทำกลับได้คะแนนน้อยกว่าแทบทุกคนที่ทำแปปเดียว ทั้งๆที่ผมทำนานกว่า แต่ได้คะแนนน้อยกว่า แล้วพอทำการบ้านนาน ก็ไม่มีเวลาพักเท่าคนอื่น ซึ่งหลังทำการบ้านเสร็จก็ต้องอาบน้ำนอน ซึ่งถ้ามานับเวลาที่ผมได้พักเยอะที่สุด ก็คือช่วงพักเที่ยงที่มีเวลาพักรวมกินข้าว1ชม. แล้วก็วนลูปแบบนี้มาจนจบการศึกษาม.6 แล้วหลังจากที่ผมจบม.6 ผมย้อนนึกถึงคำพูดพ่อแม่ที่เคยบอกผมว่าช่วงมัธยมเป็นช่วงเวลาที่สบายที่สุด ถ้านี้คือช่วงที่สบายที่สุด อนาคตผมจบไม่สวยแน่นอน แต่ถึงจะรู้แบบนั้นแล้ว แต่ก็ไม่มีความพยายามที่จะทำให้ตัวเองเก่งขึ้น เพื่อให้จบมหาลัยและหางานทำได้ ผมก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่แปลก ถ้าเป็นคนทั่วไป ป่านนี้คงหาวิธีที่ทำให้จบการศึกษาได้และหางานทำเลี้ยงชีพได้ แต่ทำไมผมมาจนถึงตอนนี้กลับยังไม่คิดจะพยายาม ผมเป็นแค่คนที่ไม่ได้เรื่องคนนึง ไม่ชอบการเรียน ไม่ชอบไปโรงเรียน ไม่ชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบการทำตัวเด่น เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมชีวิตนึงต้องมีสิ่งที่ไม่ชอบเข้ามามากกว่าสิ่งที่ชอบ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทั้งครอบครัวทั้งเพื่อนรอบตัวถึงดูมีความสุข ทั้งๆที่ผมรู้สึกเหมือนมีแต่ความทุกข์ ตอนกลับบ้านแล้วไปอยู่ในที่ๆไม่มีคนเห็น ผมรู้สึกเศร้า รู้สึกเจ็บใจมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่ตัวเองด้อยกว่าคนอื่นในทุกๆด้าน บางทีผมอาจจะเป็นความผิดพลาดของครอบครัวก็ได้ ผมไม่เข้าใจที่มีคนเคยพูดว่าให้มีความสุขเรื่องเรียนและเรื่องงาน แต่ผมไม่เคยเข้าใจเลย ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบ แล้วจะมีความสุขได้ยังไง หรือบางทีอาจจะเพราะตัวเองเป็นคนที่แปลกกว่าคนอื่นก็ได้ทำให้ผมคิดไม่เหมือนคนอื่น ผมคงจะมีความสุขได้แค่การดูอนิเมะกับการเล่นเกมจริงๆ ใครที่อ่านถึงตรงนี้ผมต้องขอโทษและขอบคุณด้วยคับที่อ่านถึงตรงนี้ บางทีผมอาจจะแค่อยากมาระบายความอัดอั้นที่สะสมมาหลายปีเฉยๆก็ได้ ขอขอบคุณอีกครั้งคับ