เราไม่ได้เป็นคนเฟรนลี่ แต่เราก็ชอบมีเพื่อนและไม่ชอบขัดแย้งกับใคร คือในบางมุมเราจะชอบอยู่คนเดียวแต่เราไม่อยากให้ทุกคนหนีไปไหน บางที mood เราไม่ดีเราอยากหลบไปอยู่คนเดียวจะได้ไม่ไปแพร่พลังลบให้ใคร ถ้าเราอารมณ์ดีเราจะกลับมาคุยเฮฮากับทุกคน แต่หลายๆครั้งเราก็ทำคนที่เรารู้จักหล่นหายไปอยู่บ่อยๆ ด้วยการที่เป็นแบบนี้เหมือนตอนเขาอยู่เราไม่ดูแล เราไม่สนุกไปกับเขา สุดท้ายก็เหมือนต่อไม่ติด เราก็แค่อยากเป็นคนเฟรนลี่และไม่คิดมาก คุยกับใครก็คุยไปแบบนี้ เหมือนยิ่งกลัวคนในชีวิตหายไปแล้วทุกคนก็จะหายไปจริงๆ เรารู้สึกไร้ตัวตน ถึงคนอื่นจะบอกว่าคิดมากแต่บางทีเราก็ยังเลิกคิดไม่ได้ บางทีเราก็กลัวการเริ่มรู้จักคนใหม่ๆเพราะรู้สึกเหมือนจะจบแบบเดิม ว่างเปล่า ไม่เหลือใครที่เป็นมิตรแท้จริงๆ หรือเราโลภมากไปที่อยากจะเก็บทุกคนในชีวิตเอาไว้