"อาจมีคำที่เขียนผิดและตกไปบ้างต้องอภัยไว้ด้วยค่ะ"

คือที่บ้านเรามีกันอยู่5คนค่ะ ยายตาลูกของคุณยายกับตา1 แม่และก็เรา
ขอสมมุติว่าลูกของตายายเราชื่อบอยนะคะ เค้าเป็นผู้ชายค่ะอายุ25 เรื่องที่เราเริ่มเกลียดคนที่บ้านมันเริ่มเมื่อตอนเราอยู่ ม.2ค่ะ บอยเนี่ยเค้ากลับมาอยู่บ้านค่ะคือเค้าเรียนมหาวิทยาลัยแต่เรียนไม่จบค่ะไม่เข้าเรียนจบตายายต้องเอากลับมาอยู่บ้านค่ะช่วงแรกเค้าก็ไถเงินเราค่ะไถเงินทุกวันเลยค่ะใช้คำว่าไถไม่ได้ขอนะคะมีแอบมาขโมยเงินเราบ้างค่ะมันเป็นเงินที่เหลือจากไป รร. ค่ะ คือเรเป็นคนเก็บเงินเก่งยายก็เอาไปพูดค่ะว่าเออเรามีเงินนะลูกเค้าเลยมาไถเราค่ะจนพอเราขึ้นม.3เค้าติดยาจน แสดงอาการออกมาค่ะ ทั้งด่าคนข้างบ้านด่าตากับยายและด่าถึงพ่อแม่ตายายค่ะด่าไอ ไอสัดด่าไอควายรวมถึงเราด้วยค่ะ ด่าว่าไ พวกโง่ค่ะแน่นอนค่ะเราทำไรไม่ได้พอเค้าเป็นแบบนี้มาเรื่อยค่ะเวลาเราเรียนออนไลน์เค้าก็จะด่าเราจนร้องเลยค่ะด่าจุดด้อยของเราด่ายันพ่อเราเลยค่ะไล่เราออกจากบ้านเยอะมากกกแล้วก็ต้องมาเปิดกล้องเรียนออนไลน์มีแต่คนทำหน้างงใส่เลบค่ะ เราทั้งโมโหแล้วเกลียดเลยค่ะจริงๆเค้าก็ด่าทุกคนที่บ้านจนเราเรียนถึงม.5ค่ะความเกลียดของเรามันชัดเจนขึ้นก็ตอนนี้แหละค่ะมันให้ความรู่สึกว่าถ้าไม่เอามันมาอยู่บ้านเราคงมีความสุขเราคงไม่ต้อองมากลัวตายที่บ้านเราคงเห็นบ้านเป็นที่ที่ทำให้เราสบายใจแต่มันไม่ใช่ เค้าทำให้เราเกลียดขึ้นทุกวัน เราเคยเอาเรื่องนี้ไปบอกยายค่ะเค้าก็ด่าเรากลับค่ะว่าอย่าเยอะเอาง่ายๆคือเค้าเข้าข้างลูกตัวเองค่ะ ทีนี้เลยไปบอกแม่แทนค่ะแม่บอกได้แค่ทำอะไรไม่ได้ต้องทนต้องปลงรีบเรียนให้จบแล้วออกไปอยู่ในทีดีๆนะ คุณแม่เราไม่ค่อยกลับบ้านนะคะเค้าทำงานค่ะเค้าส่งเราเรียนกํบส่งค่าใช้จ่ายในบ้านหมดค่ะ
คือเราอยากรู้ค่ะทำไมเราถึงรู้สึกเกลียดคุณยายและลูกของเค้าคะ??