ผมทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลที่แผนกER คนไข้เคสนี้มาด้วยอาการDrug Overdose  และเป็นจิตเวช รุ่งเช้าผมก็มาเข้าเวรปกติแต่ยังไม่รู้ว่าคนไข้อยู่ห้องไหน พอเข้าไปObs.อาการคนไข้เคสนี้เท่านั้นแหละเธอน่าสงสารมากด้วยอาการของฤทธิ์ยาที่เธอDrug Overdose มา เธอสื่อสารกับผมแบบจับใจความไม่ได้  ได้แต่งึมงัมแล้วก็พาเธอไปเข้าห้องน้ำเพราะหัวหน้าERสั่งให้ทำพอเสร็จปุ้บจังหวะที่พยุงเธอมาที่เตียงเธอจับมือผมแล้วบอกว่า...พี่หนูหิวน้ำแล้วก็ดึงแขนผมรูดแขนจนถึงมือจังหวะนั้นเธอเห็นแหวนตรงนิ้วกลางผมที่เอาไว้เปิดฝาเบียร์ประจำ เธอก็ยิ้มแล้วก็ร้องไห้แบบเงียบ....ผมลืมบอกไปว่าเธอหน้าตาน่ารัก
หลังจากวินาทีนั้นผมก็แอบไปObs.เธอทุกชั่วโมงจนลงเวร ก่อนที่จะลงเวรนั้นผมก็แอบไปห่มผ้าให้เธอเช็ดคาบเลือดที่พยาบาลเจาะน้ำเกลือที่แขนอะไรต่างๆให้เธอ สรุปตอนนี้ผมมีใจแล้ว70% ซึ่งความรู้สึกนี้มันรวดเร็วเกินไป ก่อนที่ผมจะออกจากห้องไปเธอบอกว่า....พี่อยู่เป็นเพื่อนหนูได้มั้ย...... ผมบอกเธอว่า พักผ่อนนะครับเดี๋ยวก็หายครับผมอยู่ข้างๆนี่แหละแล้วผมก็ลงเวร

หลังจากที่ผมลงเวรมานั้นมีปติกิริยาต่อหัใจทันทีผมคิดถึงแต่เธอนอนไม่หลับคิดอยู่วนไปวนมาอยากให้เธอหายอยากให้เธอปลอดภัย แต่ผมก็รู้ดีระว่าคนไข้ทีาเป็นจิตเวชห้ามถือวิสาสะ ผมเจอคนไข้มาทุกประเภทหน้าตาดีก็หลายคนธรรมดาก็หลายคนแต่เคสนี้มันทำไมกันผมแปรปรวนมาก ๆอยากเจอตลอดเวลา เอาง่ายๆก็คือตกหลุมรักแหละเคสก่อนหน้าที่ผ่านๆมาก็ไม่เคยใจหักเหเรื่องความรักกับคนไข้สักคนเพราะคำว่าคนไข้นี่แหละ
ที่ผ่านมีผมซื่อสัตย์กับอาชีพมากไม่เคยมีเรื่องนี้มาในหัวสักนิด  

รุ่งเช้าของวันจึ้นเวรอีกวันผมเอาHNเธอไปค้นหาในระบบว่าเธออยู่Wardไหนก็เจอwardที่เธออยู่ก็ขึ้นไ,หาเพื่อพบเจอเธออีกครั้ง พอไปถึงเธอนอนหลับอยู่ผมก็เรียกปลุกเธอแล้วถามอาการว่าเป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นมั้ย ทานข้าวหรือยัง เธอก็ตอบผมแบบงงๆเพราะพึ่งตื่น555 จากนั้นผมก็ยิงคำถามผมไปว่า จำผมได้ไหมครับ เธอตอบกับมาด้วยน้ำเสียงว่า หึ๊!! แล้วทำสีหน้างงแบบงงมากๆ ผมก็เลยคิดตรงนั้นเลยว่า...เราคิดอะไรของเราอยู่รู้ก็รู้ว่าคนไข้เป็นจิตเวชมาแล้วยังมาDrug Overdoseอีกต่างหากบ้าหรอทำไรของเราอยู่เนี่ย!....เท่านั้นแหละผมก็จ๋อยทันทีหน้าเสียจนเหงื่อออกแล้วก็บอกลาเธอด้วยคำว่าพักผ่อนนะครับดื่มน้ำบ่อยๆนะเดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ  จังหวะที่ผมกำลังจะเดินออกจากwardเท่านั้นแหละเธอก็พูดขึ้นว่า หนูจำพี่ได้ค่ะที่พี่เช็ดเลือดออกให้หนูไง แล้วจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาด้วยอาการที่ผมสังเกตุว่าเขาดีขึ้นแล้ว แล้วผมก็หยุดคิดเรื่องนี้ไปทันที 

เห้อ!!เรื่องราวทั้งหมดนี้ผมไม่รู้ว่าจะเสียใจหรือสุขใจดีครับถ้าเกิดเป็นไปได้ก็อยากดูแลเขานะผมสามารถแก้ไขสิ่งที่ผิดปกติในจิตใจเขาได้แต่อย่างว่าแหละมันไม่สามารถเป็นไปได้แน่นอน สุดท้ายผมก็อยากบอกเขาผ่านกระทู้นี้ผมยังอยากเจอเขาอีกนะไม่ว่าจะเวลาไหนนานแค่ไหนไกลแค่ไหนสถานที่ใด ผมก็ยังอยากเจอเขาอีกสักครั้งหนึ่งในฐานะอะไรก็ตาม