เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องคุณนานแล้วค่ะ  …
คุณก็เป็นเพียงหนึ่งใน รัก ที่ไม่ดี (ในมุมมองเขา) ที่ผ่านเข้าไปในชีวิตเขา และสอนให้เขามีประสบการณ์ในการเลือกรักใครมากขึ้น

ซึ่งไม่ได้หมายความว่า คุณ จะ ไม่ดีจริง หรือ เป็นไปตามที่เขาคิดสักหน่อยนี่คะ
ดีหรือไม่ดี คุณย่อมรู้อยู่แก่ใจตัวเอง

พฤติกรรมของคุณ ส่อแววไปทางนั้นหมดเลย
ชอบบ่นว่า หิว ไม่มีเงินพอกินข้าว / ไปขอให้เขาช่วยจ่ายค่าห้องพัก
คำอ้างว่า พูดเล่น ฟังไม่ขึ้นเลย ในสายตาคนนอก  และเขาก็ฉลาดพอ ที่จะหยุดรักคุณทันที

ตรงนี้ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรหรอกค่ะ เพราะ  “เขาได้รับประโยชน์” จากสิ่งที่คุณทำแล้ว
ตอนนี้เขาได้เจอรักที่ดี มีความสุขกัน เขาน่าจะนึกขอบคุณ คุณด้วยซ้ำ ที่แสดงธาตุแท้ออกมาให้เห็นเสียก่อน

คุณเองก็ได้รับประโยชน์ ในแง่บทเรียน ว่า เรื่องนี้ “ไม่มีใครเขานำมาพูดเล่นกันบ่อยๆ”
เพราะหากทำเมื่อไหร่ ใครก็ต้องมองว่าคุณจงใจ ไปหลอกเอาเงินเขาทั้งนั้นแหละค่ะ

และถ้าคุณไม่เคยไปหลอกลวงใคร คำว่ามิจฉาชีพ ในความคิดเขา มันจะไม่เปื้อนมาถึงคุณหรอกค่ะ
(หากเพียงคุณไม่ย้ำคิดย้ำทำถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า)

เรื่องนิยายเขา คุณจะซื้อหรือไม่ ก็ให้เป็นเรื่อง นักเขียนกับผู้อ่านเถิด
อย่าไปลำเลิก ว่า ช่วยซื้อ เพราะจะลบล้างความรู้สึกผิดแบบนี้

คนมีอาชีพนักเขียน มีความภูมิใจในอักษรของตน  ถ้ารู้แบบนี้ ว่าถูก “ช่วยซื้อ” เพราะสาเหตุนี้
เขาคงไม่ปลื้ม และไม่ได้รู้สึกว่า ความเป็นมิจฉาชีพ ของคุณในใจเขา จะลดลงแต่ประการใดค่ะ

สรุปคือ … สิ่งที่คุณทำลงไป เพราะคำว่า “ล้อเล่น” มันส่งผล มาถึงทุกวันนี้ คุณทำได้แค่รับวิบากในผลนั้นค่ะ
การไปรู้สึกผิดมาก ไม่รู้จักปล่อยวาง คือการทำกรรมปัจจุบัน ซึ่งไปช่วยขยายผล “ความไม่มีอะไร”
ให้เป็นเรื่องขึ้นมา ทุกข์ใจคุณ อยู่ทุกวันนี้นั่นเองค่ะ

ลืมๆมันไปเถิดนะคะ

ระวังคำพูดให้มาก กว่าเดิม ก็พอแล้วล่ะค่ะ