เราอยู่กันมา 20 ปีตั้งแต่ 20 เธอคิดถึงเราไม่อยู่ด้วยกันสองคนปัญหาส่วนใหญ่เป็นเรื่องซ้ำซากเดิมๆคือผมเคยติดยาเสพติดแต่ก็เล่นบ้างเลิกบ้างหยุดบ้างจนในที่สุดผมก็เลิก
เราทำงานคู่กันมาตลอดไม่ค่อยได้แยกจากกันเลยจนกระทั่งเมื่อ 5 ปีก่อนผมตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำคู่กันเพราะความเบื่อในงานถึงจุดอิ่มตัวและก็ผันตัวไปขับรถส่งอาหารแล้วเธอก็ออกจากงานเหมือนกันมาขับรถส่งอาหารกับผมด้วยกันอีก 2 ปีจนมีจังหวะหนึ่งเพื่อนที่ทำงานเก่าชวนเธอไปทำงานเป็นสังคมแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสเธอไปทำได้ 1 ปีโดยที่ผมไม่ได้ไปทำงานด้วยคือปล่อยเธอไปทำงานคนเดียวเรียนรู้อะไรคนเดียวจนกระทั่งผมตัดสินใจไปทำงานกับเธอด้วยได้ 5 เดือนผมรู้สึกว่าไม่ชอบสังคมไม่ใช่แบบที่ผมอยากทำงานด้วยความชัดเจนและความแน่นอนไม่มีผมก็เลยลาออกมาแต่แฟนผมยังทำอยู่เพราะว่ารายได้มันสูงและเธอก็ประสบความสำเร็จในงานแต่งานที่ทำมันกินเวลากับคำว่าชีวิตคู่และครอบครัวไปมากเธอออกจากบ้านตั้งแต่เช้า 5:30 น กลับบ้าน 21:00 น 20:00 น แทบจะทุกวันบางทีเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดมีออกต่างจังหวัดบ้างเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเราก็แค่น้อยใจว่าเออไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลยไม่ค่อยได้คุยกันเลยผมเคยบอกเขาเถอะว่าให้เธอให้เวลากับครอบครัวบ้างกลับไวหน่อยมานั่งกินข้าวด้วยกันอะไรด้วยกันหน่อยได้ไหมแต่เธอก็เลือกที่จะทำงานมากกว่าฟังคำของผมที่ขอเวลากับเธอจนกระทั่งผมรู้สึกว่าเราห่างกันมากเกินไปไม่ค่อยมีเวลาแล้วก็เวลาคุยอะไรกันมากนักเริ่มมีปัญหาทะเลาะกันมากขึ้นต้องย้อนกลับไปนิดนึงตอนที่เราคบกันตั้งแต่สมัยเด็กๆเราก็เคยมีการทะเลาะมีปากเสียงกันผมไม่ใช่ผู้ใช้ดีนักผมก็เคยมีการลงไม้ลงมือเขาบ้างแต่ผมไม่ใช่เป็นคนเจ้าอารมณ์ขนาดนั้นบางทีผมมีอารมณ์โมโหผมจะเป็นคนเดินหนีแล้วเขาก็จะเป็นคนเดินตามมันก็เลยอาจมีการปะทะกันบ้างแต่ที่หนักสุดก็ย้อนหลังไปประมาณเมื่อ 3 เดือนที่แล้วเรามีปัญหาทะเลาะกันค่อนข้างบ่อยคือการคุยเหลือน้อยลงเวลาที่เจอกันน้อยลงกลับมาเธอก็นอนไม่สนใจเราไม่คุยไม่พูดเล่นไม่อะไรมันเหมือนมีวีสัญญาณบ่งบอกว่าผมต้องเริ่มคุยกับเธอให้มากขึ้นแต่พอผมจะเริ่มเข้าหาเธอเธอก็เลี่ยงที่จากไม่อยากคุยไม่อยากพูดอะไรมากความใส่ใจกันและกันเริ่มน้อยลงบางทีเรารักกันกินข้าวมาทำอะไรกันแต่พอดีเธอติดธุระติดลูกค้าเธอก็ไม่บอกผมปล่อยให้มันในเวลาจนเป็นปัญหาแตกหักกันล่าสุดและเราก็มานั่งคุยกันแต่ก่อนหน้านั้นผมก็มีการทำประชดเธอบ้างโดยการที่ผมไม่เอาอะไรเลยกลับไปเล่นยาอีกไม่สนใจเรื่องบ้านเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรเลยกะประชดให้เธอกลับมาสนใจผมบ้างแต่มันเป็นการประชดที่ผิดเหมือนผมเอาจะเอาแต่ใจเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าจนมาถึงกระทั่งคืนงานที่เราทะเลาะกันเธอก็บอกว่าเธอหมดรักเราแล้วเธอไม่รักเราแล้วและเราก็เริ่มทะเลาะกันอีกในช่วงเดือน 2 เดือนที่ผ่านมานี้แต่ไม่ได้มีการลงไม้ลงมือเลยนะครับแค่ผมแค่ผมขอโอกาสกับเธออีกสักครั้งเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดแต่มันสายเกินไปเธอบอกผมแต่ปัญหาของคู่ชีวิตผมมันก็มีแค่เรื่องเดียวก็เรื่องนี้อย่านี่แหละผมอาจจะเป็นคนชินและชาหรือว่าเป็นความเคยชินของผมก็ได้ในความเห็นแก่ตัวของผมเลยทำให้มันดูไม่เป็นไรล่ะเดี๋ยวมันก็ดีเองจนผมต้องจัดมาเสียเธอไปถ้าผมตั้งใจกับตัวเองและสัญญากับตัวเองแล้วก็ลูกว่าผมจะเลิกมันอย่างจริงจังแล้วกลับมาเป็นพ่อที่ดีคนเดิมที่เคยประสบความสำเร็จแล้วก็เดินคู่กับเธอคนนี้แต่เธอเป็นคนใจแข็งเธอตัดสินใจแล้วผมพยายามพูดเคลียร์กล่อมขอโอกาสพยายามทำดีกลับมาเป็นสามีที่ดีทำหน้าที่ของศาลมีที่ดีเหมือนที่ผมเคยทำมาตลอดแต่ตอนนี้เราก็คุยกันปกติประมาณในฐานะเพื่อนมากกว่าสามีภรรยาผมแยกกันนอนแยกกันอยู่ในบ้านหลังเดียวกันเธอไม่ค่อยกลับบ้านเธอชอบไปนอนบ้านเพื่อนมาที่ผมก็น้อยใจผมก็รู้สึกเขาบอกว่าเขาไปนอนบ้านเพื่อนแล้วรู้สึกปลอดภัยมันอาจจะเป็นเพราะช่วงจังหวะที่เราทะเลาะกันผมมักพูดแต่เรื่องเดิมๆแต่เธอไม่อยากฟังอย่างเช่นเออเราสามารถแก้ไขปัญหาอันนี้ด้วยกันยังไงได้บ้างทำอะไรได้บ้างเพราะผมรักเธอมากปัญหาครับผมมีก็แค่เรื่องเดียวที่ทำให้เขาเจ็บช้ำมันเป็นปัญหาซ้ำซากเดิมนี่แหละครับแต่ผมสัญญาผมแก้ไขได้แน่เพราะผมเลือกแล้วคือเลือกเธอแต่มันอาจจะไม่ทันการหรือว่ามันสายไปแล้วก็ได้เพื่อนๆคิดยังไงกันบ้างครับกับเรื่องแบบนี้เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างไหมและสามารถแก้ปัญหาและกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมใครรู้ช่วย comment บอกผมสิครับ