เราคิดว่าเราน่าจะแอบชอบเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างที่จะสนิทกัน
ช่วงแรกๆที่รู้จักกันเราก็ไม่ได้คิดอะไรเห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งเล่นกันอยู่ด้วยกันเป็นปกติ
แต่ตอนช่วงม.2เข้าดูแปลกไป ติดเรามากขึ้นเวลาไปไหนก็ชอบขอไปด้วยตลอดโทรมาหาบ่อยมากขึ้น
เวลาเล่นกับเพื่อนผู้หญิงเค้าก็ชอบมากแรงตลอด เรานั่งเล่นกับเพื่อนผู้ชายเค้าก็มานั่งเฝ้าทั้งที่เค้าชอบอยู่คนเดียวมากเวลากินข้าวเที่ยงอิ่มก็                     จะขึ้นห้องเลย
แต่เราก็คิดว่าเค้าน่าจะแค่หวงเพื่อนเพราะตอนนั้นการแสดงออกไม่มันชัดพอบวกกับว่าเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะยังเด็กกันอยู่จนช่วงม.3
เค้าเริ่มชอบพูดอะไรแปลกๆชอบหยอกเล่นแบบที่เรารู้สึกว่ามันดูมากเกินไป
บางครั้งก็ชอบบอกชอบแล้วก็บอกว่าล้อเล่นเราก็เลยคิดว่าเค้าอาจจะล้อเล่นจริงๆเพราะเค้าบอกว่าเค้าแอบชอบคนอื่นอยู่
อยู่กันไปก็ยิ่งแปลกขึ้นทุกวันเค้าชอบหยอกเล่นบ่อยมากขึ้นอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น นางชอบมาชมว่าเราน่ารักบ่อยๆ
ไอ้เราก็ว่าแปลกแต่ก็คงจะแค่พูดเล่นๆชอบเล่นมุกแอบชอบเพื่อนเวลาอยู่ในห้องจนเพื่อนแซว
แค่ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงยังเล่นกันปกติถึงจะดูไม่ปกติ จนช่วง ม.4ที่เราต้องแยกห้องกันเค้าเรียนวิทย์
แต่เราเรียนศิลป์ภาษาเลยไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเหมือนเดิมบวกกับว่าช่วงก่อนจบม.3เราทะเลาะกันเลยไม่ได้คุยกันเลย7-8เดือน

จนก่อนเปิดเทอมขึ้นม.4 เราเลยอยากปรับความเข้าใจเพราะไม่อยากไม่ปัญหากัน เรากลับมาคุยกันอีกครั้งแต่ก็ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่
เวลาว่างๆเราก็หาเวลาไม่เล่นด้วยไปช่วยงานเค้าตลอดช่วงที่ไปช่วยงานเราสังเกตุว่าเค้านั่งมองเรานานมาก
เวลาคุยกันเค้าชอบเอาหน้าเข้ามาใกล้มากๆจนบางครั้งก็ต้องบอกให้เอาหน้าออกไปห่างๆเค้าชอบเดินมายืนอยู่ใกล้ๆ
จนเราเริ่มแน่ใจแล้วว่าที่มีเพื่อนเราคนหนึ่งเคยบอกเราว่าเค้าแอบชอบเราจริงๆ

เราเองก็เริ่มรู้สึกใจเต้นแปลกๆรู้สึกตื่นเต้นไม่เป็นตัวเองทุกครั้งที่อยู่กับเค้า
จนวันที่เราเริ่มรู้สึกกับเค้าจริงๆเป็นวันที่เรายืนรอรถจะกลับบ้าน เค้าเดินมาบอกว่าเค้ามีแฟนแล้วเป็นเพื่อนที่ห้องเดียวกันทีเรียนอยู่
เค้ากับแฟนก็เดินมาเล่นกันปกติแต่เราก็รู้สึกแปลกๆแบบบอกไม่ถูกมันรู้สึกจุกในอก รัสึกเศร้าจนหายใจไม่ออกเราไม่อยากทำอะไรไม่อยากเห็นด้วยเลยตัดสินใจเดินกลับบ้านเองทั้งที่รถที่รอก็มาถึงเเล้วแต่มันรู้สึกเคว้งรู้สึกเศร้าจนไม่อยากจะเห็นอะไรทั้งนั้นแม้แต่จะนั่งนิ่งๆบนรถยังรู้สึกไม่อยากจะอยู่
เลยตัดสินใจเดินกลับบ้านและทบทวนเรื่องราวทั้งหมดไปดวยเราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเราถึงเศร้าขนาดนี้ทำไมถึงรู้สึกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เพื่อนใหม่ที่โรงเรียนเราเองก็ถามว่าทำไมทำตัวเหมือนคนอกหักเลย
 
ตอนนั้นแหละเราเลยกลับมาสังเกตุตัวเองว่าเราคงน่าจะแอชบชอบเค้าไปแล้วแหละ
เรายังใช้ชีวิตเหมือนเดิมยังเรียนยังเล่นเหมือนเดิมที่ไม่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึกในใจที่เปลี่ยนไปเราแอบมองดูเค้าอยู่ห่างๆเห็นหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นและโคจรรอบตัวเค้า  แฟนที่เค้าคบอยู่บอกว่าโสด และดูเหมือนจะแอบคบกับอีกคนอยู่ด้วย
วันหนึ่งเค้าทักมาถามเราว่าทำไมไม่ทักไปหาเลย
เรานิ่งไปแป๊บหนึ่งคิดว่าจะตอบดีมั้ยเพราะตัวเองก็เจ็บไม่หาย อยากตัดขาดไม่อยากอ่านไม่อยากตอบ ...แต่ก็กดเข้าไปอ่านข้อความของเค้าถามไปว่า "ทำไม" เค้าเล่าให้ฟังเรื่องแฟนว่าไม่อยากคบกันแล้วรู้สึกไม่สบายใจเล่าให้เราฟังเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเราอ่านแชทไปก็เศร้าไป
พูดความในใจผ่านข้อความแชทพูดในสิ่งที่คิดในหลาย ๆ อย่าง ๆ หลาย ๆ เรื่องออกไปหมดจากคนที่คิดแล้วคิดอีกในทุกๆเรื่อง  ตอนนี้เราพิมพ์ออกไปจนหมดอยู่ๆน้ำตาก็ไหล เราร้องไห้ทั้งๆที่ไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำเรารู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง   
เค้าอ่านแชทอยู่สักพักก่อนจะตอบมาเป็นคำ "ขอโทษ" เราพิมพ์ไปยาวมากแต่มันก็ยังไม่ถึงครึ่งของความรู้สึกเราด้วยซ้ำ
 
 เรานอนคิดว่าความรัสึกที่มันอยู่ในใจคือเราชอบเค้าหรือมันคือรู้สึกผูกพันธ์มากๆจนไม่อยากเสียเค้าไปจนกลายเป็นสิ่งที่มากกว่าเพื่อนไปแล้ว
ตอนนี้เราอยู่ม.5 แล้วเรารู้สึกผิดกับสิ่งที่พิมพ์ไปวันนั้นมากแต่ไมรู้จะทำยังไงนอกจากขอโทษ กับคำพูดพวกนั้น เค้าห่างเหินกับเราเหมือนคนไม่อยากจะรู้จักอาจจะมีพูดคุยด้วยบ้างแต่ก็ไม่เหมือนที่เคยเป็น

เราคิดว่ายังไงก็คงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แต่อย่างน้อยๆเวลาหนึ่งปีกว่าที่เหลืออยู่ก็ขอแค่ได้แอบมองเค้าอย่างเดิมดีกว่าแต่สิ่งที่อย่างจะถามคนที่เข้ามาอ่านก็คือ เราควรจะบอกเค้าไปดีมั้ยว่าเราชอบเค้านะหรือปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเป็นแค่ความทรงจำหนึ่งที่เคยผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตหนึ่งและลืมๆมันไปซะ มันเป็นเรื่องที่อาจจะดูปกติธรรมและมันอาจจะเกิดขึ้นกับหลายๆคนแต่กับเราเราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี เราไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้แล้วก็ไม่อยากแอบชอบเค้าแล้วเพราะตอนนี้เราไม่ได้ชอบใครเลย ไม่ชอบใครเลย ไม่รู้สึกอะไรเลย  เราไมเคยมีแฟนเลยไม่รู้ต้องทำไง