ความทรงจำนี้ของผมเลือนลางมาก ผมไม่สามารถจำรายละเอียดได้ทั้งหมด

หากจะให้ผมนึกถึงบาปกรรมที่เคยทำไว้กับพระพุทธศาสนา ก็จะมีเรื่องนี้ที่เข้ามาทุกครั้ง
ตอนนั้นผมอายุประมาณน้อยกว่า 10 ปี ยังเป็นเด็กที่ซน และในตอนนั้นผมไม่ชื่นชอบการเข้าวัดมากนัก หลายครั้งผมเบื่อที่ผู้ปกครองเข้าวัดเป็นระยะเวลานานๆด้วย

ครั้งหนึ่ง ผมจำได้เลือนลางว่า ทางญาติพี่น้องได้เข้าไปที่วัด ซึ่งผมนั้นได้ติดตามพอแม่ไปด้วย แต่ผมไม่ชอบเลยและเบื่อมาก จึงนอนในอุโบสถที่กำลังทำพิธีนั่นแหละ เป็นงานไม่ใหญ่มาก มีญาติพี่น้องไม่กี่คน ผมนอนข้างๆพระและญาติที่กำลังทำพิธีด้วย และเท้าก็ไปโดนขวดและภาชนะสำหรับกรวดน้ำหกเลอะเทอะ ทวดเห็นจึงรีบตั้งขวดน้ำไว้เหมือนเดิมแล้วก็ตำหนิที่ผมซุกซน ผมจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรต่อจากนั้น 

ปัจจุบันผมได้หันมาหาพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง รู้สึกละอายใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ผมคิดว่า นี่คือบาปที่หนักที่สุดที่ผมได้ทำต่อพระพุทธศาสนาเลยทีเดียว คือการก่อกวนพระและญาติพี่น้องที่กำลังทำพิธีบางอย่าง
ผมได้แต่คิดกังวลว่า มันจะมีผลกรรมอะไรตามมาบ้าง และผมควรจะขอขมาอย่างไร ผมยังจำได้ว่าวัดแห่งนี้อยู่ที่ใด แต่ผมไม่สามารถจำพระในเหตุการณ์ได้แล้ว และไม่รู้ว่าท่านจะสึกหรือมรณภาพไปแล้วหรือยัง 
หากผมกล่าวคำขอขมาพระรัตนตรัย  ผมมักจะนึกถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน