คือเรามีคนคุยอยู่ค่ะ คุยกันมาสักพักแล้วแต่ช่วงนี้เขาดูเปลี่ยนไปซึ่งเขาเองก็รู้ตัวว่าเขาเปลี่ยนไป เขาเริ่มอยากอยู่คนเดียวแต่ก็บอกว่าไม่ได้รักเราน้อยลงเลย บวกกับช่วงนี้มีรุ่นน้องเข้ามาจีบเขา เขาก็เล่าให้ฟังเพราะบอกว่ามันไม่มีอะไรอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ยิ่งคาราคาซังไปใหญ่เลยค่ะ เพราะเราเก็บมาคิดมากด้วยความที่อยู่ไกลกัน แถมทะเลาะน้อยใจกันบ่อยๆด้วย เขาบอกให้เรารอเขาก่อน เดี๋ยวจะปรับปรุงตัวแล้วจะชัดเจนแต่มันก็เป็นเหมือนเดิม เราเหนื่อยมากๆค่ะ ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้มีเขาอยู่ รู้ว่าสูญเสียตัวเองไปเยอะแล้ว และใจร้ายกับตัวเองมากที่ทนรอแบบไม่มีความมั่นใจเลยว่าเจาจะเลือกเรา เขาบอกให้รอกี่รอบเราก็รอ เราใจร้ายกับตัวเองจนอยากออกมาแล้วแต่ก็รักเขามากๆเลย คือมันยังไปไม่ไหวไม่อยากเสียเขาไปแต่ก็ไม่อยากใจร้ายกับตัวเองแล้ว ทำไงให้กล้าออกมาดีคะ เรากลัวพอเราไม่มีเขาแล้วจริงๆแล้วจะเศร้าหนักเกินไปจนอาจจะทำอะไรไม่ดี คือเราย้อนแย้งกับตัวเองมาก ถ้าใครอ่านมาถึงจุดนี้แล้วงงก็ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องตอบก็ได้ เราแค่อยากระบายออกเพราะตอนที่ตั้งกระทู้อยู่ตอนนี้เราอึดอัดมากๆเลย เหนื่อยแล้วแต่ยังไม่อยากเสียเธอไปเลย