คือผมอยากเล่านะครับว่า คือไม่มีใครทักผมมาเลยในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ น้อง ครู เรียกง่ายๆคือแชทีแต่ในกลุ่มห้องเรียนครับ นอกนะ้นไม่มีใครทักผมมา้ลย บางวันถ้าแชทมันเอยะมากคือผมทักไปก่อน ละหาเรื่องคุยครับ อย่างเช่น น้องรหัสผม คือผมไม่เคยได้คุยกับใครเลยครับ พอได้พิมบ้าง ละรู้สึกดี เลยหาเรื่องคุย หาเรื่องพิม เขาก็ตอบเราก็ถามเขาก็ตอบ ไปเรื่อยๆครับ ละทีนี้ผมเลยตัดสินใจถามน้องรหัสครับ ว่ารําคาญพีบ้างไหม น้องบอกส่าบางทีเวลาเล่นเกมส์ อต่ทุกทีที่น้องตอบ ผมรู้สึกได้ว่ามันคือการรักษานํ้าใจครับ เพราะน้องก็เกรงใจผมอะนะ แต่มีวันนี้ ผมไม่ได้ทักน้องคนนั้นไป 2วันละครับ ผมเลยส่งรูปไป รูแงานบ้างไรบ้าง แต่น้องเขาไม่อ่านครับ จะเป็นวันละเนี่ยครับ ผมเลยรู้าึกว่าบล็อคชัวร์ อีกอันครับ เพื่อนผม คือผมคุยมากจนคนทักมานิดหน่อย ผมก็คุยเหมือนว่าทั้งชีวิตไม่เคยได้คุย ระเขาก็รําคาญผมบ้าง เพราะผมเป็นคนตั้งคําถามตลอด ซึ่งผมเหนื่อยมาก ไม่เคยมีใครที่คุยกับผม แบบที่ผมรู้สึกว่าเขาจริงใจที่จะคุยเลยอ่า เหนื่อยสุด คิดมากด้วย ผมเหงา ทําไรไม่ได้ เพื่อนไม่ค่อยมี วันๆก็เอาแต่นั่งไถลแอพอื่นไป ตั้งแต่นี้ทําให้ผมตัดสินใจยาก ว่าจะทักเขาไป หรือคนรอบข้างผม เพราะผมคิดมากๆๆๆๆๆๆ ว่าเขาเล่นเกม คุยกับเพื่อน เม้าเรื่องนู้นๆนี่ๆกับเพื่อน ละเขาอยากคุยกับเราไหม ผมโดดเดี่ยวมาก ละก็เกลียดคนตอบแชทช้าเป็นที่สุดเลยครับ แชทหนักขวาบ้างไรบ้าง คือทำไงอะคับ ละผมตอบแชทเร็วนะ เพราะรู้ว่าการรอมันรู้สึกยังไง เห้อออ เหงา เหนื่อย เศร้า หดหู่ โดดเดี่ยว คิดมาก ไม่มีแรง หมดไฟ

ใส่ข้อความ