เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ ทำไมแม่ถึงเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางหรอคะ ไม่เคยฟังเราพูดหรือความคิดเห็นเราเลยเอาตัวเองเป็นหลัก คิดว่าถูกตลอดและไม่เคยผิด เราเข้าใจนะคะ ว่าแม่เราโตมาด้วยลำแข้งตัวเอง ส่งตัวเองเรียน แถมยังเป็นเสาหลักของบ้าน แต่แม่ไม่เคยเลี้ยงเราเลยค่ะในหลายสิบปี แม่ไปทำงานต่างจังหวัด กลับบ้านแค่ปีละครั้งสองครั้ง แต่ตอนนี้กลับมาอยู่บ้าน แค่ตอนที่แม่ทำงานอยู่ต่างจังหวัดเราก็ทะเลาะกันมากพอแล้ว แต่พอแม่กลับมาบ้านแทบจะทะเลาะกันทุกวันเลยค่ะ เช่น แม่เราให้เราหาร้านกาแฟให้ แต่พอไม่มีที่จอดก็ขับรถเร็วมากออกไปแถมยังไม่พอใจเราอีก  หรือ บอกให้เราไปล้างจานแต่เราดันไปล้างตอนที่แม่ทำกับข้าว แม่ก็ทำท่าไม่พอใจวางของแรงๆแล้วก็ไม่ทำกับข้าวเลยค่ะ เราตอบคำถามตอนเรียนออนไลน์ไม่ได้แม่ก็ด่าเราโง่ควายกูส่งไปเรียนทำไมไปเลี้ยงควายไม่ดีกว่าหรอทั้งๆที่เราได้top10ของห้องมาโดยตลอด แม่ไม่เคยชมเราดลยว่าเก่งมาก หรือทำดีมาก และแม่ก็ไม่เคยถามเราเลยว่า เหนื่อยมั้ย? หิวมั้ย? การบ้านเยอะมั้ย? เรียนไหวมั้ย? แม่ให้เราได้ทุกอย่างที่เราอยากได้ แต่บางครั้งเราก็อยากได้ความอบอุ่น ความรัก หรือการเอาใจใส่ ตั้งแต่แม่มาอยู่บ้าน แม่ไม่เคยตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้เราเลย นอนตื่นสาย แต่พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ เราตื่นสายกลับบอกว่างานการไม่ทำตื่นสาย ขี้เกียจสันหลังยาว ทั้งๆที่งานบ้านแทบจะทุกอย่างที่เราทำได้เราทำทุกอย่างค่ะ พอด่าเราเสร็จ แม่อารมณ์ดีก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และแม่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าลูกของตัวเองสบายดี ใช้ชีวิตอย่างดีหรือเปล่า เราเหนื่อย เราเหนื่อยมากๆ