เราเป็นโรคซึมเศร้า เราหายเเล้วตอนช่วงครึ่งปีก่อนเเเต่พอมาครั้งนี้ เรารู้สึกว่ามันน่าจะกลับมาจริงๆ เพราะว่า เราทำร้ายตัวเองอีกเเล้วหลังจากที่ไม่ได้ทำมาหลายเดือน  เราคิดว่ามันน่าจะเกิดจากการไปรร. ไปเจอเพื่อน(ไม่ใช่เพื่อนที่สนิทนะ เเต่เป็นเพื่อนคนอื่นๆ ที่เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ) เเล้วเค้าทำท่าเหมือนจะเเย่งเพื่อนเรา เราก็เลยบอกกับเค้าว่าอย่าเเย่งเพื่อน จากนั้น เค้าก็มาโกรธเราในเรื่องที่ไม่ควรเป็นเรื่อง เเต่เราก็ต้องยอมขอโทษไป หลังจากขอโทษเเล้วเค้าก็ไม่มายุ่งกับเพื่อนสนิทเราเเล้ว เเต่ มาลอกเลียนเเบบการเข้าหาคนอื่นของเราเเทนเราเหนื่อยมากๆกับการที่ต้อ
าเจอกับอะไรเเบบนี้ คือ เราค่อนข้างเป็นคนที่มีคนรู้จักในชั้นเรียนเยอะ ไม่มีคนรู้ว่าเป็นซึมเศร้า คนหลายๆคนมักจะอิจฉาเรา เราเสียเพื่อนเพราะเรื่องอิจฉามาหลายคนมากๆ    เราเหนื่อย จนอยากทำให้ตัวเองหายไป มันเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้เมื่อเราเเบบซึมซับอารมณ์คนอื่น คนอื่นชอบพูดประมาณว่า เวลาเราตอบคำถาม เค้าก็จะพูดในเชิงบลัฟเรา(เเค่บางส่วนนะ) เเล้วตอนนี้ก็ใกล้การสอบเข้ารร.ใหม่(ย้ายที่เรียน)เเล้ว เรายังไปไม่ถึงไหนเพราะอารมณ์ไม่คงที่ เราระบายกับใครไม่ได้เลย กับคุณเเม่ เวลาเราร้องไห้เเม่จะบอกว่า อาการโรคเก่ามาอีกเเล้ว เราเคยหายจากซึมเศร้าอ่ะค่ะ  เพื่อนคนนึงที่ มองเราออก(เพื่อนผู้ชาย)เขาพูดกับเราว่า เธอต้องมีอะไรค้างคาในใจเเน่นอน เวลายิ้มเธอดู เหมือนร้องไห้ข้างในเเต่ทำตัวสดใสอ่ะ คนอื่นจะมองว่าเธอสดใส เก่ง หลายๆอย่าง ใส่ใจคนรอบข้างมากๆซึ่งเมื่อก่อนเราก้เป็นเเบบนั้นเเหละ เเต่พอได้คุยรู้เลยว่า รอยยิ้มของเธอมองไปลึกๆ มัน ไม่มีความสุขเลย เหมือนเธอกำำลังพูดกับเราว่า "ใครก็ได้ช่วยมองผ่านรอยยิ้มนี้ทีว่าฉันเศร้าขนาดไหน" เพื่อนคนนั้นยังบอกอีกว่า เราอ่านเธอออกตั้งเเต่ได้คุยเเล้ว   เเละดูเหมือนเธอไม่เคยใจดีกับตัวเองเลย เธอดูมองเเง่ลบกับตัวเองมากๆ เเละเพื่อนคนนั้นยังบอกอีกว่า เเค่ท่าทางการเดิน คำพูด ความเร็วในการเดินก็รู้เเล้วว่า เธอน่าจะเจออะไรเเย่ๆมาเเละอยากให้มีคนสนใจอารมณืด้านในมากกว่านี้ เธอดูเหนื่อยกับกาฝืนยิ้มเเละเดินก้าวต่อไป น่าจะมีเรื่องค้างคาหนักใจอยู่ด้านใน คงอึดอัดมากเเน่ๆ จะผ่อนปรนบ้างก็ได้นะ เอาเรื่องเเบบนั้นมาให้เราบ้างเหอะ  เค้าพูดต่อหน้าเรา เราก็อึ้งไปเลย 555 ทั้งที่ไม่สนิทกับเราทำไมอ่านเราออกขนาดนั้น เราปิดเรื่องนี้มานาน เราร้องไห้เกือบทุกวัน   เพื่อนส่วนใหญ่มักจะคิดว่าเรา(จขกท) มีความสุขมาก  ยิ้มตลอดเวลา เเต่เปล่าหรอกถ้าไม่ยิ้มก็ร้องไห้เเล้วล่ะ เราเหนื่อยจังเลย เหนื่อยจนไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้ว เกิดเรื่องอะไรที่โรงเรียนเราไม่บอกคุณเม่เพราะคุณเเม่บอกไม่ให้เล่า ปวดัหว ไม่อยากฟัง 
ขอวิธีทำให้ตนเองสบายใจหน่อยค่ะ เราเลิกทานยามานานมากเเล้วเเต่สภาพเเวดล้อมมันบีบบังคับให้เป็นอีก เราพยายามคิดว่า หึ้ย เราต้องหายเเต่มันไม่ได้ผล ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ สู้ๆกับทุกๆวันนะคะผู้อ่าน 
ปล.ขอความคิดเห็นที่ไม่เเรงนะคะ