คือเราคบกับแฟนเขาเด็กกว่าเรา1ปี เขาเรียนส่วนเราทำงาน เราเจอกันในเกมรู้จักกัน2-3ปี พึ่งมาคบกันได้6เดือน ในช่วงที่เราคบกันแรกๆเขาปิดเทอม แล้วเรามีงานเยอะมากกว่าจะได้คุยก็เย็นพอเขาเปิดเทอมแล้วเขาต้องเรียน จันทร์-ศุกร์ ตามปกติแต่พอเลิกจากโรงเรียนแล้วเขาต้องไปเรียนที่โรงเรียนจีนต่อ 17:00-20:00 น. กลับมาต้องทำการบ้านกับพ่อเขาอีกจนถึง21:00 น. แล้วเราจังหวะที่เขาเปิดเทอมเราไม่มีงาน แล้วเราต้องเป็นฝ่ายรอเขา เราก็คิดว่าในตอนที่เขาต้องการเรา เราไม่ว่าง เวลาว่างเราไม่ตรงกัน พอผ่านไปสักเดือนที่3เราก็ทะเลาะกันจนเลิก พอเช้ามาเราก็เป็นฝ่ายไปง้อเขาขอให้เขาอยู่ต่อ เขาก็ยังอยู่ต่อจนตอนนั้นเราก็เริ่มเข้าใจเขามากขึ้นในตอนนั้นมันเป็นอะไรที่ดีมากต่างคนต่างมีหน้าที่ จนถึงตอนนี้มันไม่เหมือนก่อนแล้ว จากที่แต่ก่อนเวลาเขาไม่ว่างเขาต้องไปไหนทำอะไร เขาจะทักมาบอก แต่ตอนนี้แค่สักคำก็ไม่มีแล้วก็จากที่เคยคุยกับเป็นพักๆตอนกลางวันแล้วก็รอเขามาตอนทำการบ้านเสร็จ แต่มันแตกต่างจากตอนนี้มากเวลาที่เราเคยรอมันเพิ่มมากขึ้น ทั้งวันจนถึง4-5ทุ่ม แต่เขาไม่บอกอะไร พอเขามาเขาจะเล่นเกมก็คือเราเข้าใจเราให้เขาเล่นเดี๋ยวเราหาอย่างอื่นทำรอแต่พอเขาใช้เวลาตรงนั้นเสร็จเขาก็จะบอกเราว่าง่วงแล้วโอเคเราก็เข้าใจว่าเขาคงเหนื่อย แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเราเปิดใจคุยกับเขาอีกทีว่า ทำไมเราถึงมีเวลาคุยกันน้อยจัง อ๋อเราลืมบอก วันเสาร์เขาก็เรียนตอนเช้าถึงบ่ายส่วนเวลาที่เหลือจากนั้นเราไม่รู้เขาทำอะไรวันอาทิตย์ก็จะเข้าโบสถ์ พอผ่านไปนานๆเราก็เริ่มรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาไม่ทักบอกอะไรเราเหมือนก่อนแล้ว วันนึงเขามีกิจกรรมที่โรงเรียนจีนไปก็ได้ไม่ไปก็ได้ เราก็ถามเขาว่าเขาจะไปมั้ย เขาบอกว่าเขาไม่อยากอยู่บ้านเขาเบื่อที่บ้านเขาระแวงว่าเขาต้องเจออะไรบ้างที่บ้านก็กดดันพอสมควรเราก็คิดไงว่าถ้าเขาอยู่บ้านเขาได้คุยกับเราแต่ถ้าอยู่ข้างนอกเราไม่ได้คุยกันหรือเราไม่ใช่ความสบายใจของเขา ก็โอเคเราเข้าใจเราก็ตัดสินใจที่จะยอมรับในตัวเขาอีกขั้นนึง จนทะเลาะกันอีกทีเขาก็บอกว่าเขาไม่อยากทำอะไรเพื่อใคร เขาไม่รู้สึกเหมือนก่อนแล้ว เราก็บอกเขาให้เลือกตามที่เขาสบายใจถึงตรงนั้นไม่มีเราก็ตาม เขาก็เลือกที่จะแยกกันแล้วเราก็เหมือนเดิมพอจะไปจริงๆเราก็เป็นฝ่ายที่ไปขอให้เขาอยู่ต่อเรากลัวเสียเขาไป แต่ก็นั้นแหละเราไม่เข้มแข็งพอที่จะยอมรับความจริงหลายครั้งที่คิดว่าตัวเองต้องเดินออกมาได้แต่เราก็ทำไม่ได้ เราก็ยังรอเขาเหมือนเดิมถึงเขาจะไม่สนใจแล้ว เราไม่เคยตามไม่เคยตอแยเขาเวลาที่เขาไม่ว่างเลย เราพยายามเข้าใจเขามาก แต่เราทำได้แค่นี้