เรื่องสั้นนี้..เขียนขึ้น โดยพิมเสน ญา
จากจินตนาการ มิได้อ้างอิงบุคคลใด
เป็นการส่วนตัว
โดยการเขียนขึ้นมานานแล้วและเก็บไว้ แต่วันนี้..
คือวันสิ้นลม ของนิสา
จึงเอาเรื่องสั้น เรื่องนี้มาลงอีกครั้งเพื่อรำลึกถึงเธอ
นางฟ้าผู้น่าสงสารเธอกลับไปบนสวรรค์
ขอจงมีความสุขตลอดกาล
นางฟ้าที่แสนดี
บุญเจ้าได้..แต่ใดมา
นิสา เด็กสาวชาวสวน ตั้งใจทำงานทำสวน ด้วยความมุ่งมั่นเพราะ บ้านของเธอ
ไม่มีใคร เธอต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ และทางบ้านมีที่ดินเยอะต้องทำถึง
จะมีเงินทองมาใช้จ่ายในครอบครัว
นิสา มีพี่น้องรวมทั้งหมด 4 คน คนพี่ชื่อ
นิเชาว์ นิสาคนที่ 2 คนที่ 3 นิภา และ นิวัฒน์
คนสุดท้อง..ทุกคนพ่อแม่..ส่งเสียให้เล่าเรียน
จนจบและรับราชการหมดทุกคน
ยกเว้น นิสาเรียนจบแค่ ป6 พ่อแม่ขอร้อง
ให้ออกมาช่วยทำสวน เพราะไม่มีใครช่วย
นิสา จึงต้องออกมา ทำสวน
แต่..นิสาอยากเรียนเหมือนพี่น้องบ้าง
นิสาจึงต้อง ทำสวนด้วยและออกไปเรียน
การศึกษานอกโรงเรียน จนจบ ม.6
แต่..พ่อแม่เริ่มป่วย นิสาจึงต้องหยุดเรียน
และกลับมาตั้งใจทำสวนเพื่อหาเงินส่งพี่น้อง
เรียน และเลี้ยงดูพ่อแม่ ไม่มีเวลาจะไปเที่ยว
กับหนุ่มสาวที่ไหน จึงต้องครองโสด
ชีวิตของนิสา วนเวียนกับพี่น้องพ่อแม่
ภาระส่งเรียนเริ่มหมดไป ทุกคนรับราชการ
ได้หมด จะเหลือแต่..พ่อที่กำลังป่วย
เป็นมะเร็ง นิสาต้องคอยดูแล พาหาหมอ
เข้าออก โรงพยาบาลเรื่อยๆ
นิสา เหนื่อยใจอยากมีชีวิตเหมือนคนอื่น
มีความสุข มีชีวิตส่วนตัวบ้าง จึงบ่นไปยัง
พี่น้อง ให้หันมาช่วยดูแลพ่อแม่บ้าง
แต่...คำตอบจากพี่น้อง คือ...
''นิสา เอ็งก็ดูแลเค้าไปแล้วกันค่าตอบแทน
คือสมบัติทั้งหลายมิใช่น้อยที่มีจะตกเป็น
ของเอ็งคนเดียว ไม่มีใครเอาหรอก
เพราะพ่อแม่และเอ็ง ทำเงินส่งให้เรียนแล้ว''
นิสา หมดความหวังจากพี่น้องที่จะมาช่วย
ดูแลพ่อแม่..เพราะพวกเค้าปฎิเสธ และบอก
ว่า..มีตำแหน่งหน้าที่จะต้องทำ ไม่มีเวลา
ในที่สุด พ่อได้เสียชีวิตลงในอ้อมกอด
นิสาคนเดียว พิธีจัดงานศพเริ่มขึ้น
นิสา ถามพี่น้องว่า พวกท่านทั้งหลาย
จะช่วยเงินจัดพิธีบ้างไหม
ทุกคนปฎิเสธ อีกครั้ง โดยให้เหตุผลว่า
ทุกคนมีภาระ มีครอบครัว ไม่สามารถจะเอา
เงินมาใช้จ่าย ในสิ่งที่ครอบครัวตนเอง
ไม่อนุญาตได้ จะทะเลาะเบาะแว้งกัน
พ่อเสียชีวิต ประมาณ1 ปีเศษ แม่เริ่มล้มป่วย
ด้วยโรค เบาหวาน ความดัน เดินเหินไม่ค่อยไหว
นิสา ต้องพาเข้าออก โรงพยาบาลอีกครั้ง
นิสา ต้องทำงานและดูแลแม่เพียงลำพัง
ไม่มีพี่น้อง มาคอยช่วยเหลือดูแล
นิสาถามแม่ว่า หากแม่ตายไป สมบัติทั้งหลาย
จะทำอย่างไร แม่ต้องคิดเสียตั้งแต่ตอนนี้
แม่ตอบว่า... แม่มีลูก 4 คน แม่จะยกให้คนใด
คนหนึ่งนั้น ไม่ได้ แม่คงนอนตายตาไม่หลับ
เพราะทุกคนคือลูก นิสัยแต่ละคนเป็นอย่างไร
แม่ก็ไม่ติดใจ รู้แต่ว่าทุกคนมีสิทธิ์ในทรัพย์สิน
แต่..หน้าที่ของทุกคน ให้เป็นที่เวรกรรมไป
นิสา รู้สึกเศร้าใจ แต่..แม่คือคนเดียวที่มีอยู่
ต้องดูแลกันต่อไป และจะไม่คิดอะไรอีก
ต่อมา. แม่ป่วยหนักมาก นิสาเริ่มโวย
ไปยังพี่น้อง ทั้ง3 คน คำตอบที่ได้รับ
ยังคงเป็นคำเดิม คือ....
เอ็งดูแลไปคนเดียวนั่นแหละสมบัติเป็น
ของเอ็งอยู่แล้ว...นิสารู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่
อย่างที่พวกพี่น้องเข้าใจ คำของแม่นั้น
ยังไงก็คือแม่..แม่ที่รักและห่วงลูกเสมอ.
การให้ก็ต้องเท่าเทียม แม่จึงไม่คิดยกให้
นิสาก่อน แน่นอน เพราะจะลำเอียง
และแล้ว..วันสุดท้ายของแม่ก็มาถึง
ในอ้อมกอดนิสาคนเดียวเหมือนเดิม
นิสา ถามพี่น้องอีกครั้ง นิสาไม่มีเงินจะทำศพ
แล้ว เหลือก้อนสุดท้ายในชีวิตจริงๆ
นิสา ขอค่าส่งเสียให้เล่าเรียน มาช่วย
ทำศพแม่บ้าง แต่คำตอบคือ..ไม่ได้เช่นเดิม
หมดพ่อกับแม่..นิสาหมดหวังทุกสิ่ง
ไม่รู้ว่า. อนาคตตัวเองจะเป็นเช่นไร
จะไปยืนอยู่จุดไหน ไม่มีเงิน ไม่มีความรู้
มีแต่ผลผลิตในสวนบ้าง แต่ทรัพย์สินที่มี
ทั้งหมดนี้..ก็ไม่ใช่ของเรา ถึงเวลามันจะ
ถูกแบ่งสันปันส่วนกันไปแน่นอน
นิสา เริ่มถามทนาย ในการจัดการมรดก
คำตอบคือ..จะต้องตั้งผู้จัดการมรดกก่อน
และฟ้องคนตาย และต้องมีลายเซ็นของ
ทุกคน ในการดำเนินการ จะแบ่ง หรือ..
จะยินยอม ก็ต้องเซ็นกันให้พร้อมทุกคน
นิเชาว์ พี่ชายได้รับเป็นผู้จัดการมรดก
จึงรู้สึกคิดหนัก และไปปรึกษาภรรยา
คำตอบที่ได้คือ เธอก็คือลูก มีสิทธิ์ในทรัพย์สิน
ไหนๆ จะแบ่งแล้ว ก็ต้องได้เหมือนกันทุกคน
ถ้าเธอสละสิทธิ์ไม่เอา เธอก็เตรียมเซ็นใบหย่า
ได้เลย..เพราะอย่ามาคิดจะเกาะฉันกินไม่ยอม
แน่นอน..ภาระค่าใช้จ่ายครอบครัวมี..
ถึงเวลา..แบ่งทรัพย์สินมาถึง ทุกคนเซ็น
แบ่งเหมือนกัน ไม่มีใครสละสิทธิ์สักคน
ที่ดินริมถนน ที่ทำสวนและเป็นรายได้หลัก
นิสา ที่สร้างผลผลิต ขึ้นมากับมือเอง
ถูกแบ่ง ให้เป็นของ นิเชาว์ และ นิวัฒน์
คนละครึ่ง. คือ..คนละ 20 ไร่
นั่นก็หมายถึง นิสา จะไม่มีรายได้อีกต่อไป
และรายได้ส่วนนั้นกำลังอยู่ในมือพี่น้อง
และส่วนที่ดินที่มีบ้านอยู่ ตกเป็นของนิภา
เพราะบ้านอยู่ในที่ดิน 10 ไร่
นั่นก็หมายถึง นิสา จะไม่มีบ้านอยู่ อีกต่อไป
บ้านที่เธอทำเงินสร้างต่อเติมมาเรื่อยๆ
จนสวยงาม เพื่ออยู่กับพ่อแม่ และเลี้ยงดู
พ่อแม่อย่างดี จนเธอไม่มีครอบครัว
เหมือนคนพี่น้อง..เสียสละและโสด
แต่นิภา ยังใจดีบอก บอกให้นิสา
อยู่ไปก่อน จนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ได้
และ..ส่วนที่เป็นของ นิสาคือ...
ที่ดินด้านหลังสวนข้างในสุด ยังไม่มี
ผลผลิตใดๆ เพราะเป็นชายทุ่งราบลุ่ม
บางแห่งมีน้ำขังทำเกษตรต้องลงทุน
ยกร่องต้องใช้เครื่องมือเครื่องจักร
หรือสร้างบ้าน ต้องถมดินก่อน..
และเดินไฟจากถนนเข้ามาอีกไกล
ซึ่งต้องใช้ต้นทุน มหาศาล
ซึ่งนิสา ไม่มีเงินเหลือแล้วเพราะเธอ
ต้องหมดไปกับการ รักษาพ่อแม่และ
เลี้ยงดูอย่างดีมาตลอด
เนื้อที่ดิน 50 ไร่ พี่ชายแบ่งทางเล็กๆ
ให้เข้าไปหาที่ดินได้ และให้เหตุผลว่า..
ได้มากกว่าคนอื่นๆ มันถูกต้องแล้ว
นิสา จึงโวยพี่น้องขึ้นมาบ้าง..
" ตอนให้ช่วยดูแลพ่อแม่ ไหนบอกว่า
จะไม่เอาสมบัติกันไง แล้วทำไมตอนนี้ถึง
ได้มาแบ่งกันอย่างสนุก ทำเอาคนที่คอยดูแล
พ่อแม่และส่งเสียพวกคุณๆ แทบไม่มีที่ยืน
การศึกษาไม่ได้ขัดเกลากันเลย'"
นิวัฒน์ สวนกลับทันที...
"เรื่องมันผ่านไปแล้วจะมากำเริบอะไร
กันอีก ทุกคนเป็นลูก มีสิทธิ์เหมือนกัน
ต้องยอมรับจุดนี้สิ ถึงจะถูก
และเอ็งก็ได้มากกว่าพี่น้องแล้ว
ไม่ยุติธรรมตรงไหน"
นิสา..หมดอนาคต..แต่ไม่สามารถทัดทาน
พี่น้องได้..จึงต่อรอง..ขอที่ริมถนนบ้าง
เพราะไม่มีที่ไปจริงๆ เพื่อเก็บไว้ยกบ้าน
ก็ยังดี ถึงจะยอมเซ็นให้
พี่ชายรำคาญ จึงแบ่งให้ 2 งาน แลกกับ
การเซ็น ให้มันจบๆ
"แต่..พี่สะไภ้ภรรยาพี่ชาย ด่าใส่ทันที
ได้ไปตั้งเยอะแล้วมากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ
ทำไมไม่รู้จักพอ
ที่หน้าถนนอย่างสวย จะมาแบ่งตัดให้
มันเสียราคาทำไม คนไม่มีการศึกษา
จึงเป็นแบบนี้..สร้างแต่ความเสียหาย"
นิสา แทบทรุดในที่สุด เราก็ไม่เหลือ
อะไรเลย บุญที่เราสร้างอยู่ไหนรับได้
ตอนไหน แม้แต่บ้านไม่มีจะอยู่ มีที่ดิน
ไม่มีเงินสร้าง ไม่มีเงินทำอะไรอีก
เหลือก้อนสุดท้ายเล็กๆ เก็บไว้ประทังชีวิต
ไม่สามารถเอาไปลงทุน สร้างบ้านสร้างสวนได้
หากเธอไม่คิดให้รอบคอบ เธอจะไม่มีเงินกิน
เพราะไม่มีรายได้แล้ว..ครอบครัวก็ไม่มี
คนดูแลยามมแก่ชรา..ก็คงไม่มี
นิสา..จึงต้องออกจากบ้าน ไปค้าขายเล็กๆ
น้อยๆ ริมถนน เพื่อประทังชีวิตไปวันๆ
บุญของเธอ..ได้แต่ใดมาน้อ..นิสาคนดี.
ข้อคิดคือ..เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน
เงินทองมิใช่พี่น้องใคร ทุกคนต้องการ
แต่สิ่งดีๆ เข้าตัวเองเพื่อความเจริญรุ่งเรือง
เพื่ออนาคตตัวเอง
ความดี..จะมีคนเห็นคือวันสุดท้ายของชีวิต
หรือ..เรื่องเล่าสืบต่อกันมา..
วันหมดลมหายใจไปเมื่อไรนั่นแหละ คือบุญ
ที่ได้รับ ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป.
ลำแสงสว่างนั้น....อำลา แม่เอย
ลอยล่องเป็นวิญญา....จากแล้ว
ปลายภพสุขเถิดหนา...ธิดาเด่น
หายโศกละอองแก้ว...สู่ฟ้าพิมานรมณ์
💕📘🔰..บุญเจ้าได้แต่ใดมา..💕📘🔰