ก่อนอื่นรบกวนทุกคนแสดงความคิดเห็นในมุมมองของตนเอง แบบสุภาพ ระวังเรื่องการพิมพ์ที่อาจส่งผลต่อความรู้สึกของคนอื่น ด้วยนะคะ🙏🏻

เริ่ม เราอายุ27 ตอนนี้กำลังหางาน
อายุเยอะแต่ไม่มีอะไรที่มั่นคงเลย มีรถยนต์ 1 คัน
ปัจจุบันพักหอพัก มีหนี้สินปกติ

สาเหตุที่กำลังหางานเพราะได้งานใหม่ก่อนหน้านี้แต่งานไม่ดีอย่างที่คิด เจ้าของบริษัทมีสัญญาผูกมัดให้ทำงานกับเขา มีเงื่อนไข และค่อนข้าง อารมณ์2ขั้ว เราไม่สามารถทำงานด้วยได้  /ผิดที่รีบตัดสินใจเอง

เรากับครอบครัว ไม่สนิทกัน ครอบครัวไม่อบอุ่น
พ่อเสียชีวิตแล้ว ครอบครัวยากจน ไม่มีบ้านและที่ดินเป็นของตัวเอง
แม่ทำงานรับจ้างรายวัน มีน้องชายที่กำลังเรียน หลานตัวน้อยของน้องสาวที่มาปล่อยทิ้งไว้ให้แม่เลี้ยง เราอยู่กรุงเทพ เหตุผลอยู่ที่บ้านมีเเต่โรงงาน ไม่มีงานที่ทำแล้วเรียนไปทำงานไปได้ และเราก็ไม่ถูกกับเเม่ (ไม่ถูกขนาดไหน เเม่ชอบบ่น ใช้คำพูดที่สอนในทิศทางที่ไม่ดี คำพูดสอนที่ด่า สาปแช่ง และบั่นทอน จิตใจ )
ห้ามอะไรที่เรารู้สึกว่า ไร้สาระ ส่วนตัวเราไม่ใช่คนดื้อ ใจเเตก หรือเกเร  อะไร

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราส่งเงินให้ที่บ้านตลอด ให้เท่าที่ให้ได้เพราะเราก็มีภาระ เราเรียนจบป.ตรี ล่าช้า เพราะตอนนั้นไม่มีเงิน เลยพยายามหางานทำแล้วสมัครเรียนเอง ม.รัฐ กู้กยศ จนจบ เรามีความฝันอยากมีเงินสร้างบ้านให้ตัวเองกับครอบครัว  ตลอดที่ผ่านมา เรียนจันทร์-ศุกร์ ทำงานเสาร์ อาทิตย์ ที่บ้านก็ส่งนะ ตลอด4ปี ส่งค่าห้องเดือนละ 2000-3000 บางเดือนก็ไม่สามารถส่งได้ เพราะมีน้องๆ ที่กำลังโต

เราไม่เคยรู้สึกว่า แม่เป็นห่วง หรือห่วงใย เราเลย เวลาเราท้อ โทรไปหา มีเเต่คำว่า ด่า เคยถามเขาตรงๆ เขาบอกเป็นวิธีพูดให้เราคิด แต่เราไม่ชอบแบบนี้เลย เรารู้สึกท้อมาก เวลาที่เรียน ทำงาน ไม่เคยได้รับคำพูดที่แสดงถึงการถามถึง ห่วงหา อะไรเลย เราเคยอดขนาดที่กินน้ำ 1ขวดเล็ก เเบบกรอกตู้โดยเงิน1 บาท ให้ได้ 4 วัน โดยไม่มีข้าวกิน เพราะ ตอนนั้นปิดเทศกาลสงกรานต์ไม่ได้ทำงาน และติดต่อที่บ้านไม่ได้  แต่ไม่เคยบอกใคร อยากให้เรามีสามีเป็นฝรั่ง อยากให้เราดเหมือนลูกคนนั้นคนนี้  เราเคยพูดอธิบายไปแล้วว่าไม่มีใครเหมือนกันได้ เขาก็เหมือนจะเบาๆเรื่องเปรียบเทียบ
เราจบมาแบบทะลักทุเล ความหวังแค่อยากให้สถานะที่บ้านดีขึ้น มีบ้านของตัวเอง เราตัวเล็กเป็นผู้หญิง เลยคิดว่าการเรียนจะทำให้มีทุนในการหางาน  แต่ตอนนี้เราท้อมาก เพราะเราไม่เคยได้รับพลังงานในมุมบวกจากครอบครัวเลย จะเอาเงินก็ไม่เคยถามว่าเรามีไหม หรือยังไง เราก็กตัญญูในระดับหนึ่ง มีเงินเมื่อไหร่คิดถึงน้อง และครอบครัวตลอด  ชีวิตเรามีเเต่แฟนที่คอยให้กำลังใจ พาไปดูงาน สมัครงาน ไม่ได้บอกว่าแฟนดีที่สุด หรือบ้าเเฟนขนาดนั้นนะคะ แต่เขาดูแลเราทั้งส่งนของความรู้สึก และเรื่องค่าใช้จ่าย  จริงๆตั้งแต่เรียนจนตอนนี้ ครอบครัวเขาก็ดีกับเรามากๆ เราของฝาก ขนม ของกินฝากแฟนมาตลอด เราอาจจะให้ทุกคนช่วยเเชร์สถานะความสัมพันธ์ในครอบครัวของตัวเอง ว่ามีใครเป็นแบบเราบ้าง และควรจะปรับยังไง เรายังรักและเคารพแม่ และเราเหลือเเม่เเละน้องๆหลานๆ กันเเค่นี้ ถึงจะอยู่ด้วยไม่ได้แต่ก็อยากไปหา ส่งเงินและห่วงใยกัน แบบปกติที่ควรจะเป็น  ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่แชร์ คหสต. ส่วนตัวในแง่ที่สุภาพทุกคอมเม้นล่วงหน้านะคะ🙏🏻