เราไม่รู้หรอกว่าสำหรับคนอื่นคำว่าแม่ลูกมันเป็นแบบไหน แต่สำหรับเรา เราเบื่อ เรารำคาญ เราท้อ เราอยากร้องให้ อยากอยู่คนเดียว คือเราทะเลาะกับแม่ทุกวันเลยค่ะ หลายเรื่องมาก เค้าชอบหาว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรายิ่งอยู่กับเค้ายิ่งประสาท-ค่ะ เราเหนื่อยมากจริงๆ เรื่องเล็กน้อยๆก็ด่าเรา ว่าเรา บ่นเราสารพัดแล้วเค้าก็จะชอบโยงไปเรื่องอื่นเรื่อยๆ ถ้าเค้าพูดว่าเราไม่ได้ก็จะโยงไปเรื่องวันนั้น วันนี้ เค้าหาว่าเราไม่เก็บเงินทั้งที่เราเก็บเงินช่วยเค้าหลายเรื่อง เรากินวันละ60บาท เช้ากลางวันเย็น เค้าบอกเราว่าไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำค่าไฟ แต่เค้าเอาเงินไปเล่นหวยหมดหลายหมื่น เราบอกให้เค้าเอาเงินที่เล่นหวยมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟไม่ดีกว่าหรอ เค้าก็บ่นเราว่าเรายุ่งเรื่องของเค้าเงินก็เงินเค้าจะทำอะไรก็ได้ เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร เราเอาเงินเก็บที่มีไปซื้อเสื้อใหม่เพราะตัวเก่ามันขาดแล้ว เค้าหาว่าเราสิ้นเปลือง เสื้อผ้าก็เนอะแยะทั้งที่เรามีอยู่แค่4-5ชุดเอง ในกล่องเสื้อผ้าข้างเตียง แต่เค้าซื้อบ่อยมาก มีเป็นตู้2ตู้ กล่องใหญ่อีก3กล่อง เวลาอธิบายอะไรเค้าจะไม่เคยฟังวันไหนเราทำการบ้านกับเพื่อนบอกเค้าว่ายังไม่ว่าง เค้าก็หาว่าเราติดเพื่อนงานการไม่ทำเรางงมากค่ะ บางวันการบ้านเราเยอะมากทำจนดึกตื่นนอนแค่2ชม.ก็ต้องไปโรงเรียน เพราะเราต้องตื่นตั้งแต่ตี4เราบอกเค้าเสมอว่าเราเหนื่อยเค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย เราท้อ เราทน เราอยู่กันแค่นี้ พ่อก็หย่าทิ้งแม่ไปเพราะเค้ารับความอารมณ์ร้ายแม่ไม่ได้ อีกอย่างนึงเลยค่ะ แม่เราชอบลูกผู้ชายมากกว่าเราที่เป็นลูกผู้หญิง เรารู้เรื่องนี้มาจากลุงป้าของเราค่ะ เราจะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้ดี