คืออาแปะต้องแกล้งทำตัวเป็นคนขี้โวยวาย กล้าพูดกล้าแสดงออกว่าไม่พอใจเวลามีใครมารบกวนหรือสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้..

เมื่อครั้งอาแปะมาทำสวนแรกๆ ชาวบ้านแถวนี้ยังไม่รู้นิสัยอาแปะ ก็มีมารบกวน สร้างความรำคาญให้เป็นระยะ..
แต่ทุกครั้งที่ใครมาสร้างความรำคาญหรือบุกรุกเข้ามาในเขตสวน อาแปะก็จะโวยวายส่งเสียงอย่างดังตำหนิไปทุกครั้ง จนเป็นที่โจษจันกันไปทั่วว่าอาแปะเป็นคนขี้หวงขี้โวยวาย  พอชาวบ้านแถวนี้รู้นิสัยอาแปะแล้วก็ไม่มีใครกล้ามารบกวนลุกล้ำเข้ามาในเขตแดนของอาแปะอีกเลย..

   แต่ความจริง อาแปะก็ไม่ใช่คนขี้หวงนะ ใครมาขอตัดไม้กระถิน อาแปะก็ให้ ใครมาขอพืชผักอะไรก็ให้ตลอด ไม่เคยหวง แต่ต้องมาขอต่อหน้าอย่ามาลักขโมย   พวกลักขโมยอาแปะทั่งด่าทั้งแช่งจนไม่มีขโมยมายุ่มย่ามอีกเลย..

  ล่าสุดคนต่างถิ่นมามาซื้อที่แปลงติดกัน มากล่าวหาว่าอาแปะรุกทางสาธารณะ  ..อาแปะก็โวยวายด่าเช็ดไปเลย (เรื่องมันยาว ไม่อยากเล่า)..
แต่สุดท้ายก็ win-win คือต่างฝ่ายต่างยอมเสียที่ดินคนละครึ่งเพื่อขยายทางสาธารณะให้กว้างได้มาตรฐาน...

อาแปะ  แค่อยากบอกว่า  คุณต้องเป็นคนกล้าพูด กล้าแสดงออกในสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง...  อย่าเป็นคนเงียบคนหงอ...แค่นั้น
เพราะถ้าคุณเป็นคนเงียบคนขี้หงอ  คุณจะไม่ได้รับความเกรงใจจากเพื่อนบ้าน ..
แต่ถ้าคุณเป็นคนขี้โวยวาย จะไม่มีใครกล้าลองดีกับคุณ โดยที่คุณไม่ต้องโชว์อาวุธอะไรเลย..

อมิตพุทธ..

_{ศาสตร์ว่าด้วยการดูแลรักษาเขตแดนและอธิปไตยด้วยรั้วธรรมดาๆ ไม่หรู-ไม่แพง..}




ปล. คนเราจะเสียงดังได้อย่างมีบารมีก็ต้องมีเงินนะ  ดั่งภาษิตจีนว่า "คนรวยเสียงดัง"..นั่นแล.