สวัสดีค่ะ เชื่อว่าทุกคนคงมีประสบการณ์ในวัยเรียน หลากหลายรสชาติและแตกต่างกันไป
ที่จะมาเล่าวันนี้เนื้องจาก มีความคิดถึงเพื่อนเก่าคนนึง คิดถึงเรื่องที่เราเจอมาด้วยกันและไม่อยากให้มันหายไปไหนเพราะมีหลายอย่างเหลือเกินเกิดขึ้น
ความเยาว์วัยกับความสดใสและเรื่องร้ายๆทำให้เราไม่มีวันลืม
ปัจุบัน : ทุกครั้งที่เราเห็นเด็กนักเรียนขายของขายขนม ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเพื่อนในวัยเด็กคนนี้
คือเรื่องมันก็ผ่านมา 20 กว่าปี และเราก็ยังติดต่อกันไม่ได้มีแค่ความทรงจำดีดีและร้ายๆมาเล่าให้ฟัง
00 "`เด็กหญิง ยุ้ย''
เธอชื่อ ''ยุ้ย'' เพื่อน สมัย ม.ต้น และเป็นเพื่อนคนแรกของเรา
เด็กคนนึงที่เข้าสังคมไม่เก่ง
เด็กที่ไม่รู้จะเริ่มเป็นเพื่อนกับคนอื่นยังไง
เด็กคนนึง ที่ต้องทนกินข้าวในโรงอาหารคนเดียว ตลอดทุกวัน ทั้งที่เป็นวันเปิดเทอมใหม่
ยอมรับเลยเราเกลียดช่วงเวลาตอนนั้นมาก 55555 กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน นึกแล้วขำความไร้เดียงสาของตัวเอง
01 จนได้เจอกัน
แล้ววันนึงในคาบพละ เด็กๆต้องจับคู่เพื่อนเพื่อทำท่าต่างๆร่วมกัน นี่ก็กล้าๆกลัวๆมาก ชั้นจะทำยังไงดี
จนได้ไปเจอกับ ยุ้ย เด็กผู้หญิงที่ตัวสูงกว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน (มาก) แววตาใส่ซื่อกับท่าทางใจดี ทำให้ความกังลงเราลดลง เราก็ตกลงเป็นเพื่อนกันและชวนกันไปกินข้าวกลางวัน มานั้งเรียนข้างๆกัน การมีเพื่อนเดินข้างๆไปกินข้าวด้วยกัน มันดีแบบนี้นี่เอง ดีใจจัง
02 บางคนก็เกิดมาเพื่อแตกต่าง
แต่มันก็ไม่มีอะไรง่าย พอได้เป็นเพื่อนกันเราถึงเริ่มรู้ว่า ยุ้ยโดนแกล้งในโรงเรียนหนักมากๆ ด้วยลักษณะ ตัวสูงมาก ผิวคล้ำ กับผมสั้นเสมอติ่งหูที่ดูโดดเด่นกว่าชาวบ้าน ยุ้ยก็ยังร่าเริ่งมากๆ แม้จะโดนพวกผู้ชายทั้งในห้องเดียวกันและต่างห้อง จับกลุ่มล้อ นินทา รวมถึงผู้หญิงด้วยกันด้วย หน่ำซ้ำเรื่องร้ายๆมาเกิด คือยุ้ยเป็นเหมือนโรคผิวหนังที่เกิดขึ้นเองบริเวณใกล้ตา เราสงสารและเห็นใจเพื่อนมากๆ ที่โดนทุกคนรังเกลียด จากที่คนอื่นๆไม่ชอบด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ยิ่งโดนรังเกียดและขยะแขยงใส่ตลอด ทำเหมือนยุ้ยไม่ใช่คน ใจร้ายมากๆ เราแอบมาร้องไห้กัน ปลอบใจกัน ยุ้ยก็ยังพยายามร่างเริ่งเสมอ
เราไม่เคยปล่อยมือยุ้ยเราพยายามปกป้องยุ้ยตลอด ทั้งบอกครูทั้งขอความช่วยเหลือ แต่เราทั้งคู่ดูเป็นตัวตลกในสายตาเด็กคนอื่นๆในสมัยนั้น
เราทั้งเคยโดนแย่งเก้าอี้ไม่ให้มีที่นั่ง ยุ้ยโดนทั้งเขียนโต๊ะล้อเลียน เขียนกระดานล้อเลียน ทำร้ายร่างกาย มันร้ายแรงแบบไม่เกินจริงเลย
แต่เราก็ยังมีกันและกัน เราเข้ากันได้ดีเพราะบังเอิญต้องปั่นจักยานกลับบ้านทางเดียวกันเลยมีเรื่องมากมายได้คุยกัน
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
แด่เพื่อนคนนึง ที่ยังคิดถึงอยู่เสมอ
สวัสดีค่ะ เชื่อว่าทุกคนคงมีประสบการณ์ในวัยเรียน หลากหลายรสชาติและแตกต่างกันไป
ที่จะมาเล่าวันนี้เนื้องจาก มีความคิดถึงเพื่อนเก่าคนนึง คิดถึงเรื่องที่เราเจอมาด้วยกันและไม่อยากให้มันหายไปไหนเพราะมีหลายอย่างเหลือเกินเกิดขึ้น
ความเยาว์วัยกับความสดใสและเรื่องร้ายๆทำให้เราไม่มีวันลืม
ปัจุบัน : ทุกครั้งที่เราเห็นเด็กนักเรียนขายของขายขนม ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเพื่อนในวัยเด็กคนนี้
คือเรื่องมันก็ผ่านมา 20 กว่าปี และเราก็ยังติดต่อกันไม่ได้มีแค่ความทรงจำดีดีและร้ายๆมาเล่าให้ฟัง
00 "`เด็กหญิง ยุ้ย''
เธอชื่อ ''ยุ้ย'' เพื่อน สมัย ม.ต้น และเป็นเพื่อนคนแรกของเรา
เด็กคนนึงที่เข้าสังคมไม่เก่ง
เด็กที่ไม่รู้จะเริ่มเป็นเพื่อนกับคนอื่นยังไง
เด็กคนนึง ที่ต้องทนกินข้าวในโรงอาหารคนเดียว ตลอดทุกวัน ทั้งที่เป็นวันเปิดเทอมใหม่
ยอมรับเลยเราเกลียดช่วงเวลาตอนนั้นมาก 55555 กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน นึกแล้วขำความไร้เดียงสาของตัวเอง
01 จนได้เจอกัน
แล้ววันนึงในคาบพละ เด็กๆต้องจับคู่เพื่อนเพื่อทำท่าต่างๆร่วมกัน นี่ก็กล้าๆกลัวๆมาก ชั้นจะทำยังไงดี
จนได้ไปเจอกับ ยุ้ย เด็กผู้หญิงที่ตัวสูงกว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน (มาก) แววตาใส่ซื่อกับท่าทางใจดี ทำให้ความกังลงเราลดลง เราก็ตกลงเป็นเพื่อนกันและชวนกันไปกินข้าวกลางวัน มานั้งเรียนข้างๆกัน การมีเพื่อนเดินข้างๆไปกินข้าวด้วยกัน มันดีแบบนี้นี่เอง ดีใจจัง
02 บางคนก็เกิดมาเพื่อแตกต่าง
แต่มันก็ไม่มีอะไรง่าย พอได้เป็นเพื่อนกันเราถึงเริ่มรู้ว่า ยุ้ยโดนแกล้งในโรงเรียนหนักมากๆ ด้วยลักษณะ ตัวสูงมาก ผิวคล้ำ กับผมสั้นเสมอติ่งหูที่ดูโดดเด่นกว่าชาวบ้าน ยุ้ยก็ยังร่าเริ่งมากๆ แม้จะโดนพวกผู้ชายทั้งในห้องเดียวกันและต่างห้อง จับกลุ่มล้อ นินทา รวมถึงผู้หญิงด้วยกันด้วย หน่ำซ้ำเรื่องร้ายๆมาเกิด คือยุ้ยเป็นเหมือนโรคผิวหนังที่เกิดขึ้นเองบริเวณใกล้ตา เราสงสารและเห็นใจเพื่อนมากๆ ที่โดนทุกคนรังเกลียด จากที่คนอื่นๆไม่ชอบด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ยิ่งโดนรังเกียดและขยะแขยงใส่ตลอด ทำเหมือนยุ้ยไม่ใช่คน ใจร้ายมากๆ เราแอบมาร้องไห้กัน ปลอบใจกัน ยุ้ยก็ยังพยายามร่างเริ่งเสมอ
เราไม่เคยปล่อยมือยุ้ยเราพยายามปกป้องยุ้ยตลอด ทั้งบอกครูทั้งขอความช่วยเหลือ แต่เราทั้งคู่ดูเป็นตัวตลกในสายตาเด็กคนอื่นๆในสมัยนั้น
เราทั้งเคยโดนแย่งเก้าอี้ไม่ให้มีที่นั่ง ยุ้ยโดนทั้งเขียนโต๊ะล้อเลียน เขียนกระดานล้อเลียน ทำร้ายร่างกาย มันร้ายแรงแบบไม่เกินจริงเลย
แต่เราก็ยังมีกันและกัน เราเข้ากันได้ดีเพราะบังเอิญต้องปั่นจักยานกลับบ้านทางเดียวกันเลยมีเรื่องมากมายได้คุยกัน
เดี๋ยวมาต่อนะคะ