เวลาแซวอะไรที่เป็นในเชิงลบในบ้าน หรือ พูดเรื่องตำหนิไม่ดีในบ้าน
ผมจะระวังเสมอเรียกไปคุยในห้องที่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกนอกบ้าน
ต่างจากแม่ผมไม่พอใจอะไรก็ด่ามันตรงนั้นเลย (แต่อยู่ในบ้านนะครับ)
แต่ท่านไม่สนใจว่าตรงนั้นจะริมหน้าต่าง ใกล้ข้างบ้าน อะไรขนาดไหน
ตำหนิ พูด ต่อว่ามันตรงนั้นเลย เสียงดังด้วย

บางทีก็พูดเรื่องปัญหาตัวเอง แต่ไม่กล่าวถึงผมให้คนอื่นฟัง
กลับเข้าไปในบ้านมีเสียงด่าออกมา เขาก็เดาได้ทันทีเลยว่าหมายถึงผมที่เป็นลูก (ต่อให้ฟังไม่ชัดก็ตาม)

ผมจะคิดละเอียดทำทุกอย่างไม่ให้คนนอกรู้ว่าเราทะเลาะกันเรืองอะไร
ในขณะที่แม่ผมปล่อยตัวตามธรรมชาติ แค่ไม่ไปเสียงดังประเจิดประเจ้อนอกบ้าน
แต่ไม่ได้คิดถึงขั้นปิดบังแอบๆป้องกันแบบหนาแน่น ซับซ้อน คิดหลายชั้นว่าถ้าไปบอกคนอื่นแบบนี้ เขาก็จะเดาเรื่องที่เราทะเลาะได้ และอื่นๆที่เป็นการป้องกันทั้งทางตรงและทางอ้อม แม่ไม่ได้คิดขนาดนั้น

ถ้าเป็นผมจะคิดถึงขั้นนั้น คิดถึงในทางอ้อมด้วยว่ามีอะไรที่เราไม่ตั้งใจเปิดเผย แต่มีเหตุบังเอิญทางอ้อมให้คนนอกบ้านเดาได้ ดูออก จะคิดหาวิธีให้เขาดูออกยากที่สุด
เลยสอบถามว่าผมคิดมากเกินไปหรือเปล่า
และแม่ผมไม่ระวังตัวเกินไปหรือเปล่า หรือ นั่นคือคนปกติแล้ว