ผมจะขอความกรุณาชาวอินเตอร์เน็ตทุกท่าน ตอนนี้ผมมีปัญหาครอบครัวที่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมมาก เรื่องที่ผมกำลังจะเล่าอาจจะปนเปไปมัวเยอะหน่อยเพราะตอนนี้ผมกลัวและโกรธในเวลาเดียวกันมากๆ เพราะงั้นผมหวังว่าพวกคุณจะเข้าใจนะครับ
.
.
เรื่องคือเกิดที่พ่อผมอายุประมาณ40-50
แกเป็นคนที่อารมณ์ร้อนง่ายชอบสูปบุหรี่
หัวรุนแรง เวลาลูกพูดอะไรไม่เข้าหูก็มักจะตะโกนเรียกมาคุยประใาณว่า"เมื่อกี่พูดอะไร*ซึ่งผมก็โดนหลายครั้งเพราะว่าผมมักมีปากเสียงกับแม่ที่อายุพอๆกับพ่อแล้วหัวโบราณพอๆกัน เพราะไอ้ตรรกะความคิดผิดๆของแม่เองแล้วแม่คิดว่ามันถูกเนี้ย พ่อก็เลยสอนว่า"อย่าเถียงแม่ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด"สำหรับผมว่ามีนสมเหตุสมผลส่วนหนึ่ง แต่ว่สอีกส่วนหนึ่งคือมันเกิดขึ้นกับผมบ่อยสะจนมันยอมไม่ได้ มันหลายครั้งแล้วกับไอ้ตรรกะผิดๆเนี้ย เด็กผู้หญิงเรียนดีกว่าผู้ชายเสมอ ชอบเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น นี้แค่ตัวอย่างนะครับ ยังมีอีกเยอะเลย กลับมาที่พ่อ ถ้าพ่อถามเราว่า"เถียงแม่ทำไม"แล้วเราไม่ยอมตอบหรือตอบไม่เข้าหูจะโดนตบหน้าหรือตีหัวแรงๆทันที ไอ้การโดนตีหัวเนี้ยผมโดนมานานละส่วนมากพ่อเป็นคนทำ ทำครั้งนึงไม่ใช่เบาๆนะครับ ต่อให้นั้นเป็นการตบเล่นๆก็เถอะ การทำให้สมองเกิดการกระทบกระทืนบ่อยๆมันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว ซึ่งปัจจุบันผมมีอาการความจำสั่นเป็นบางช่วง บางเรื่องลืมง่ายบางเรืองไม่ลืม แต่ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ก็คิดได้แค่ว่าลูกความจำสั่นเพราะเกม เพราะโทรศัพท์อย่างเดียว กลับเข้าเรื่อง ในกรณีที่ผมยอมตอบแบบยอมรับผิดแบบที่จริงมันไม่สมเหตุสมผลเลยเนี้ย
พ่อก็จะพูดประมาณว่า*อยากปากแตกอ่อ"หรือคำขู่ทำร้ายอื่น ซึ่งสำหรับผมมันไม่ใช่คำขู่อยู่แล้ว เขาทำจริงแน่นอนถ้าอยากทำ แล้วก็มันจำย้ำตลอดว่าอย่าเถียงผู้ใหญ่ สำหรับผมแล้วในมุมมองผมในตอนนี้ไอ้คำสอนเวรนี้ไม่ต่างจากการกดขี่ข่มเหงเด็กเท่านั้น ในบ้านผมมันคือการที่ไม่ต่างจากการบอกว่าผู้ใหญ่ในบ้านทำอะไรก็ไม่ผิด ส่วนผมก็ทำอะไรผิดก็แล้วแต่โชคว่าจะโดนหนักหรือเบา ผมกลัวเพราะพ่อเอาแต่ใช่อารมณ์กับผม เวลามีนปัญหาอะไรก็ใช่แต่เสียงใช่แต่กำลัง สวมแม่ทำอะไรก็ไม่ผิด ยกเว้นแต่มันผิดต่อหน้าพ่อพ่อค่อยบอกคอยด่า แต่ถ้ามักจะมำเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็ง่ายๆผมอยู่เฉยๆจู่ก็อย่ากมีเรื่องทะเลาะกันแล้วถ้าทำอะไรไม่ได้ก็ชอบโทรฟ้องพ่อมาช่วย หลังจากนั้นผมก็รอรับชะตากรรมอย่างเดียว คราวนี้คือผมโกรธที่ผมไม่ได้ทำผิด แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าคำด่าอย่างเดียว ผมกูไม่เคยทำอะไรแย่เลยนะครับ บุหรี่ก็ไม่สูบ เหล้าก็ไม่ดื่ม ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใคร ผมก็เด็กเรียนธรรมดาๆทั่วไปนี้แหละที่มีความคิดที่ว่าทำไมพ่อแม่คนอื่นเขาเลี้ยงลูกดีดูสนิทกันจัง แต่ทำไมเรากลับนึกเรื่องดีๆในครอบครัวตัวเองไม่ออกเลย แล้วเวลาทีาผมคุยกับเพื่อนเรื่องครอบครัวแล้วพ่อมาได้ยินก็จะแบบ*เพื่อนมันหาเงินหาข้าวให้-อ่อ เดี่ยวกูจะให้เลิกคบให้หมดเลยไอ้เพื่อนพวกเนี้ย กูเลิกเพื่อนมาหลายคนแล้วนะ* ส่วนผมก็ชะตากรรมเดิม มันทำให้ผมกังวลว่าผมควรเลิกคบเพื่อนไปเลยดีไมผมกลัวว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะผมภายหลังแต่ผมก็ยังใช่ชีวิตแบบเดิมๆต่อไปได้อยู่ถึงผมจะแอบกังวลในใจอยู่ก็เถอะ มันน่ากลัวมากนะครับที่มีพ่อแม่แบบนี้ เรื่องมันเป็นประมาณนี้ครับจริงมันควรยาวกว่านี้ครับ ผมของขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะครับแล้ว ติดเห็นยังไง มีแนวทางยังไงก็บอกกันด้วยนะครับ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจสถานะการที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้ด้วยครับ(เรื่องนี้ผมนั่งพิมพ์หลักจากเกิดเรื่องได้ไม่นาน ผมรู้คุณจะบอกว่าให้สอบถามขอความช่วยเหลือจากคนในครอบครัวอีกกลุ่มเช่นลุง ป้า น้า อา จริงๆผมก็แค่เด็กขี้เกรงใจและผมก็ไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้น ไม่อยากให้คนในครอบครัวมามีปัญหากันเพราะผม ผมก็เลยเลือกpantipเป็นอีกตัวเลือกครับ
ผมเริ่มกลัวครอบครัวผมเองจริงๆละ
.
.
เรื่องคือเกิดที่พ่อผมอายุประมาณ40-50
แกเป็นคนที่อารมณ์ร้อนง่ายชอบสูปบุหรี่
หัวรุนแรง เวลาลูกพูดอะไรไม่เข้าหูก็มักจะตะโกนเรียกมาคุยประใาณว่า"เมื่อกี่พูดอะไร*ซึ่งผมก็โดนหลายครั้งเพราะว่าผมมักมีปากเสียงกับแม่ที่อายุพอๆกับพ่อแล้วหัวโบราณพอๆกัน เพราะไอ้ตรรกะความคิดผิดๆของแม่เองแล้วแม่คิดว่ามันถูกเนี้ย พ่อก็เลยสอนว่า"อย่าเถียงแม่ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด"สำหรับผมว่ามีนสมเหตุสมผลส่วนหนึ่ง แต่ว่สอีกส่วนหนึ่งคือมันเกิดขึ้นกับผมบ่อยสะจนมันยอมไม่ได้ มันหลายครั้งแล้วกับไอ้ตรรกะผิดๆเนี้ย เด็กผู้หญิงเรียนดีกว่าผู้ชายเสมอ ชอบเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น นี้แค่ตัวอย่างนะครับ ยังมีอีกเยอะเลย กลับมาที่พ่อ ถ้าพ่อถามเราว่า"เถียงแม่ทำไม"แล้วเราไม่ยอมตอบหรือตอบไม่เข้าหูจะโดนตบหน้าหรือตีหัวแรงๆทันที ไอ้การโดนตีหัวเนี้ยผมโดนมานานละส่วนมากพ่อเป็นคนทำ ทำครั้งนึงไม่ใช่เบาๆนะครับ ต่อให้นั้นเป็นการตบเล่นๆก็เถอะ การทำให้สมองเกิดการกระทบกระทืนบ่อยๆมันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว ซึ่งปัจจุบันผมมีอาการความจำสั่นเป็นบางช่วง บางเรื่องลืมง่ายบางเรืองไม่ลืม แต่ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ก็คิดได้แค่ว่าลูกความจำสั่นเพราะเกม เพราะโทรศัพท์อย่างเดียว กลับเข้าเรื่อง ในกรณีที่ผมยอมตอบแบบยอมรับผิดแบบที่จริงมันไม่สมเหตุสมผลเลยเนี้ย
พ่อก็จะพูดประมาณว่า*อยากปากแตกอ่อ"หรือคำขู่ทำร้ายอื่น ซึ่งสำหรับผมมันไม่ใช่คำขู่อยู่แล้ว เขาทำจริงแน่นอนถ้าอยากทำ แล้วก็มันจำย้ำตลอดว่าอย่าเถียงผู้ใหญ่ สำหรับผมแล้วในมุมมองผมในตอนนี้ไอ้คำสอนเวรนี้ไม่ต่างจากการกดขี่ข่มเหงเด็กเท่านั้น ในบ้านผมมันคือการที่ไม่ต่างจากการบอกว่าผู้ใหญ่ในบ้านทำอะไรก็ไม่ผิด ส่วนผมก็ทำอะไรผิดก็แล้วแต่โชคว่าจะโดนหนักหรือเบา ผมกลัวเพราะพ่อเอาแต่ใช่อารมณ์กับผม เวลามีนปัญหาอะไรก็ใช่แต่เสียงใช่แต่กำลัง สวมแม่ทำอะไรก็ไม่ผิด ยกเว้นแต่มันผิดต่อหน้าพ่อพ่อค่อยบอกคอยด่า แต่ถ้ามักจะมำเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็ง่ายๆผมอยู่เฉยๆจู่ก็อย่ากมีเรื่องทะเลาะกันแล้วถ้าทำอะไรไม่ได้ก็ชอบโทรฟ้องพ่อมาช่วย หลังจากนั้นผมก็รอรับชะตากรรมอย่างเดียว คราวนี้คือผมโกรธที่ผมไม่ได้ทำผิด แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าคำด่าอย่างเดียว ผมกูไม่เคยทำอะไรแย่เลยนะครับ บุหรี่ก็ไม่สูบ เหล้าก็ไม่ดื่ม ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใคร ผมก็เด็กเรียนธรรมดาๆทั่วไปนี้แหละที่มีความคิดที่ว่าทำไมพ่อแม่คนอื่นเขาเลี้ยงลูกดีดูสนิทกันจัง แต่ทำไมเรากลับนึกเรื่องดีๆในครอบครัวตัวเองไม่ออกเลย แล้วเวลาทีาผมคุยกับเพื่อนเรื่องครอบครัวแล้วพ่อมาได้ยินก็จะแบบ*เพื่อนมันหาเงินหาข้าวให้-อ่อ เดี่ยวกูจะให้เลิกคบให้หมดเลยไอ้เพื่อนพวกเนี้ย กูเลิกเพื่อนมาหลายคนแล้วนะ* ส่วนผมก็ชะตากรรมเดิม มันทำให้ผมกังวลว่าผมควรเลิกคบเพื่อนไปเลยดีไมผมกลัวว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะผมภายหลังแต่ผมก็ยังใช่ชีวิตแบบเดิมๆต่อไปได้อยู่ถึงผมจะแอบกังวลในใจอยู่ก็เถอะ มันน่ากลัวมากนะครับที่มีพ่อแม่แบบนี้ เรื่องมันเป็นประมาณนี้ครับจริงมันควรยาวกว่านี้ครับ ผมของขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะครับแล้ว ติดเห็นยังไง มีแนวทางยังไงก็บอกกันด้วยนะครับ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจสถานะการที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้ด้วยครับ(เรื่องนี้ผมนั่งพิมพ์หลักจากเกิดเรื่องได้ไม่นาน ผมรู้คุณจะบอกว่าให้สอบถามขอความช่วยเหลือจากคนในครอบครัวอีกกลุ่มเช่นลุง ป้า น้า อา จริงๆผมก็แค่เด็กขี้เกรงใจและผมก็ไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้น ไม่อยากให้คนในครอบครัวมามีปัญหากันเพราะผม ผมก็เลยเลือกpantipเป็นอีกตัวเลือกครับ