สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาจบใหม่ค่ะ เรากลัวการสมัครงาน กลัวการเริ่มต้นใหม่มาก เราลองยื่นใบสมัครไปหลายที่มากอารมณ์ตอนแรกคือมีไฟ ทำเรซูเม่ ทำใบสมัคร ยื่นไปในจ๊อบไทยเยอะมาก เราจบสายมัลติมีเดียมาค่ะ เรายื่นไปบางที่ก็มีติดต่อมาบ้างแต่หลังจากนั้นใจคือคิดไปต่างๆนาๆ  เหมือนอารมณ์ตัวเองย้อนแย้งมันสวิงไปหมด คิดมากจนนอนไม่ได้ ร้องไห้ เพราะเรากลัวการที่จะอยู่ในสังคมใหม่ มันเริ่มเป็นตั้งแต่ก่อนเราใกล้จะจบค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยเวลาที่ต้องเจอกับผู้คน ต้องพูดกับผู้คน มันทำตัวไม่ถูกรู้สึกไม่มีความสุขเวลาเจอใคร เราเริ่มห่างจากเพื่อนและคนอื่นๆ ยิ่งช่วงโควิดเข้ามาเราก็ไม่ได้ไปมอเลย อยู่แต่ในห้องเราไม่ได้ออกไปไหนเลย จะกินอะไรก็สั่งมาส่งตรงหอ  หรือไม่ก็อาทิตย์หนึ่งออกจากห้องครั้งไปซื้อของมาทำกับข้าวคือตุนไว้ในตู้ มีนานๆออกไปข้างนอกทีแตาเวลาส่วนใหญ่คืออยู่ในห้อง จนหลังเรารู้สึกว่าการสื่อสาร บุคลิกเราเวลาเจอผู้คนมันแย่ลง เราไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงดี  ยิ่งพอเราจบมี่บ้านเราเหมือนกดดันให้หางานมีงานทำ เราก็เข้าใจนะพยายามสมัครงานแต่พอเอาเข้าจริงใจมันก็ไม่พร้อมเลยค่ะ เราไม่อยากออกไปเจอใคร อยากอยู่ในเชฟโซนของตัวเอง เพราะมันเหนือยจริงๆกับการพูดกับผู้คน มันเหมือนตัวเองต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา บางครั้งไปเจอเพื่อนพากันหัวเราะ ขำ เราหัวเราะไปด้วยแต่พอเหมือนพ้นสายตาเรากับหยุดมันเหมือนตัวเองฝืนทำไป สวิตช์มันสับเร็วมาก หลายๆอย่างตีกันในหัว เรียบเรียงออกมาไม่ถูก อารมณ์ก็รู้สึกว่ามันอ่อนไหวง่ายกว่าเดิม เคยมีบางครั้งรู้สึกเหนื่อยมากแบบใจเต้นแรง เหมือนคนจะหอบ น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว ยิ่งพอหลังๆเวลาคิดมากก็รู้สึกหายใจไม่อิ่ม จนบางทีก็คิดว่าตัวเองเหนื่อยกับการใช้ชีวิตในโลกความจริง เคยคิดแบบอยากนอนหลับไปอยู่ในโลกตัวเองโดยไม่ต้องตื่นมา แลบหลับไปเลยงี้ เราต้องจัดการกับมันยังไงดี ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านแล้วแต่เราไม่เคยคุยกับครอบครัวเราเลย ไม่อยากคุยไม่กล้าพูด มันเคยมีปัญหาหลายๆอย่าง เรารู้สึกเหนื่อยมากไม่รู้ตัวเองใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร เหมือนมันไม่มีจุดหมาย อารมณ์มันสวิงไปหมด เราควรทำยังไงต่อไปดี