คือเรารู้สึกหมดหวังกับครอบครัวเราไปแล้ว เริ่มจากเรามาเรียนมหาลัยเอกชนครอบครัวเราบอกจะส่งเราเรียนพอได้เรียนจริงๆไป1ปี ที่บ้านก็ไม่ส่งเราเรียนแล้ว กลายเป็นว่าเราต้องดรอป พอเราดรอปออกมาทำงานเขาก็ด่าเรา โทรมาเอาเงินกับเราตลอดและสุดท้ายให้เรากลับไปเรียน พอเรากลับไเรียนเขาก็ไม่ส่งเราเรียนเหมือนเดิม เราก็กู้เรียนบวกกับทำงานพาททามไปด้วย แช้วมันมีช่วงระหว่างปี1ขึ้นปี2 เงินช่วงนั้นเราไม่พอ ครอบครัวเราก็ไม่ยอมส่งเงินให้เลยแม้แต่บาทเดียว ตอนเราลำบาคไม่มีเงินกินเขาก็ไม่เคยโทมาถามเลย มันเป็นแบบนี้มาตลอด และยิ่งเรามีแฟนเขาจะโทรไปขอเงินแฟนเราตลอดทุกคนจนสุดท้ายแฟนเราก็เลิกกับเราหมดเพราะทนครอบครัวเราไม่ได้ ครอบครัวเราไม่เคยแคร์ความรู้สึกเราเลย ทั้งพ่อ แม่ พี่ แม่ก็ปกป้องแต่พี่ตอนพี่เรียนก็แอบเอาของที่ย่าเราซื้อให้ไปขายเพื่อเอาเงินไปให้พี่ เขาทำแบบนี้กับเรามาหลายรอบจนเรารู้สึกว่าเราหมดหวังทุกอย่างกับครอบครัวนี้แล้ว พวกเขาเหมือนไม่เห็นเราเป็นลูกด้วยซ้ำ และยังมีอีกหลายๆเรื่อง และเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกไม่อยากกลับไปบ้านอีกเลยคือ ตอนเราอยู่หอเขาบอกจะส่งค่าหอให้ จนเกินกำหนดจ่าย จนเข้าของห้องมาล็อคห้องที่บ้านเราก็ยังไม่ส่งเงินมาให้จน4-5ทุ่มถึงโอนมาให้เราจ่ายและเสียค่าเปิดประตูห้อง และเป็นแบบนี้หลายรอบมาก บางครั้งเรามีเงินที่ทำงานมาเองจะจ่ายแล้ว เขาก็บอกขอยืมก่อนจะไม่ให้เสียค่าปรับแน่นอน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่โอน โทรหาไม่มีใครรับ ตัดสายทิ้งหมด สุดท้ายพอโดนปรับค่าห้อง เขาโอนมาอค่ที่ยืม ส่วนค่าปรับทุกอย่ากลายเป็นส่าเราต้องไปหายืมคนอื่น และจะยืมญาติก็ไม่ได้ เพราะที่บ้านเราเอาชื่อเราไปอ้างยืมเงินกับญาติๆหมดจนเรากลายเป็นคนไม่ไดีในสายตาพวกเขา ทั้งๆที่เราไม่รู้เรื่องเงินเลย เราโครตรู้สึกแย่กับครอบครัว เราไม่อยากแม้แต่จะติดต่อกับครอบครัวเรา เราเจอเรื่องแย่ๆที่ครอบครัวทำไว้ด้วยเยอะมาก จะแทบจะแบกไม่ไหวอยู่แล้ว ได้แต่นอนร้องไห้ บางครั้งไม่มีเฃินกินก็ต้องอดทนเพราะทำพาททามมันได้ไม่เยอะทำแค่พอๆค่าห้องไปแต่ละเดือน เหลือแค่ไหนกินแค่นั้น เพราะที่บ้านเราไม่เคยที่จะสนใจเลย เราบอกว่าไม่มีกินเขาก็บอกให้อดทน แต่พอเป็นพี่เราเชากับหาให้ทุกอย่าง เราเหนื่อย เหนื่อยจนไมีอยากที่จะอยู่บนโลกแล้ว...