อยากจะบอกว่าเราก็เป็นเหมือนกับเพื่อนๆหลายๆคนที่พอเรียนจบปุ๊ป หนี้ของบ้านก็ปรากฏทันที  ไม่บอกไม่กล่าว ไม่ให้เตรียมใจ ไม่ถามว่าไหวรึเปล่าสักคำ ไอเรื่องช่วยใช้หนี้นี่เป็นปัญหาเบสิคมาก ยังไงก็ต้องใช้ ก็เขาเลี้ยงเรามา บุญคุณท่วมหัว แต่ว่านะ...พอขอให้ชี้แจงว่าเป็นหนี้เท่าไหร่ เป็นหนี้กับใครบ้าง ต้องจ่ายเดือนเท่าไหร่   ทำไมถึงชี้แจงไม่ได้  บ่ายเบี่ยงตลอด แล้วหนี้ก็งอกมาเรื่อยๆ   ให้เหตุผลว่าเอาเงินมาหมุนบ้างละ เอาไว้เลี้ยงครอบครัวบ้างละ    แต่เพื่อนๆคิดดูว่าถ้าเราเป็นหนี้ อย่างน้อยเราต้องรู้ปะว่าเราเป็นหนี้ทั้งหมดเท่าไหร่ ต้องคิดแล้วว่าจะใช้คืนหมดตอนไหน  นี่เคยผ่อนรถ นั่งนับเดือนนับวันจนกว่าจะผ่อนหมดตลอด (ซึ่งตอนนี้ผ่อนหมดแล้ว)   มันผิดปกติ จนรู้สึกว่าหนี้มันมากกว่าที่เขาบอกเรา  อยากจะฝากบอกบรรดาพ่อแม่หรือใครก็ตามที่สร้างหนี้ให้ครอบครัว  ถ้ารู้ว่าตัวเองจะผ่อนไม่ไหว อย่าสร้าง! ลดรายจ่ายเอา   หรือไม่อยากนั้นก็กรุณาช่วยชี้แจงเรื่องหนี้ให้มันเคลียร์ๆหน่อย  พฤติกรรมแบบนี้ไม่น่ารักเลย T^T  วันดีคืนดีโทรมาขอ สองหมื่นบ้างละ สามหมื่นบ้างละ ฮัลโหลลล นี่ลูกนะคะ ไม่ใช่ตู้ atm
 
เรื่องที่สองที่อยากบ่น พี่ชายตัวดีเลยค่ะ  อายุปาจะสามสิบแล้ว งานการไม่ทำ ไล่ตามความฝันจะสอบหมอ โอ๊ยยยย  ใครก็ได้ช่วยตั้นหน้าแรงๆที บ้านเป็นหนี้จนจะกินแกรบกันอยู่แล้ว  ไม่ได้สนครอบครัวเล๊ยย   แม่ก็บ่นเรื่องพี่ชาย แต่ดันไม่พูดกับพี่ชายตรงๆ มาพูดกับเราซะงั้น แล้วได้อะไรคะ นอกจากเพิ่มความเครียดให้อีก   อยากบอกว่ายิ่งอยู่ ยิ่งเกลียดพี่ชาย   รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดี เป็นพี่น้องคลานตามกันมา แต่แบบ...นะ ไม่อยากจะพูด 

เรื่องเครียดๆวันนี้ก็มีเท่านี้ละค่ะ  แค่อยากระบาย แล้วกลับไปก้มหน้าใช้กรรมต่อ  หวังว่าเพื่อนๆที่อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองดีจัง ก็ดีใจด้วยนะคะ อย่าใช้ชีวิตอย่างประมาทเหมือนครอบครัวเราเลย ส่วนใครที่สาหัสพอๆกัน ก็เป็นกำลังใจให้กันเนอะ ^_^