ครอบครัวผมมีทั้งหมด5คน พ่อ แม่ พี่ชายคนโต พี่สาวคนกลาง และผมน้องคนสุดท้อง ตั้งแต่จำความได้ ผมเห็นพ่อแม่ทะเลาะตบตีกันรุนแรงมาก ใช้คำหยาบทุกคำที่โลกใบนี้มีอยู่ ครอบครัวผมไม่ได้มีฐานะอะไร อยู่แบบพอมีพอกิน พ่อกับแม่ทะเลาะกันแบบนี้แทบทุกอาทิตย์ 5 ครั้งต่ออาทิตย์ได้คับ เวลาเขาทะเลาะกันผมจะนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง จนทำให้ผมเป็นเก็บกด ชอบอยู่คนเดียว อยู่กับตัวเองมาตั้งแต่นั้น จนวันนึง พ่อกับแม่ผมเลิกกัน ตอนผมเรียน ป.4 ผมต้องไปกลับเองตั้งแต่ป.2 ด้วยรถ2แถว เพราะถ้าให้พ่อแม่มารับ ผมจะเป็นเด็กคนสุดท้ายที่ออกจากโรงเรียน  วันนั้นผมก็กลับตามปกติ แต่พอเข้าบ้านก็ล้มทั้งยืน เพราะของในบ้านไม่มีเหลือเลย แม่กับพี่สองคน ย้ายออกไปแล้ว ผมนั่งน้ำตาไหล คิดในใจว่าทำไมชีวิตของผมไม่เหมือนคนอื่น ทำไมต้องกลายเป็นเด็กบ้านแตก และพามา1อาทิตย์ แม่ก็ชวนให้ไปอยู่กับแม่ แต่ผมเลือกที่จะอยู่กับพ่อ เพราะถ้าผมไปอีกคน พ่อก็จะไม่เหลือใครเลย ผมทิ้งพ่อไม่ได้ ทั้งๆที่ถ้าผมไปอยู่กับชีวิตผมอาจจะดีกว่าตอนนี้เพราะฐานะของทางบ้านแม่ก็พอมีอยู่ แต่ผมเลือกแล้ว ถึงจะไม่ได้อยู่แบบสุขสบาย แต่ก็โอเค พ่อผมติดกัญชา และเคยขายยามาก่อน แต่ปัจจุบันพ่อผมเลิกหมดแล้ว ชีวิตของผมจะเห็นเพื่อนของพ่อมาเล่นยากันในบ้านผม เคยเป็นเด็กส่งยา โดยการที่ลูกค้าจะมาที่บ้านผมจะโดนพ่อใช้ ให้เอาของไปให้เพื่อนเขากน้าบ้าน ผมก็พึ่งมารู้ตอนโตว่ามันคือยาเสพติด ชีวิตผมลำบากมาก บ้างวันน้ำไฟที่บ้านตัดหมด พ่อต้องพ่วงไฟหมู่บ้านมาใช้ บ้างวันก็อดข้าว แต่ไม่เคยอดนานเพราะพ่อบอกกับผมว่าพ่อยอมเป็นโจรดีกว่าให้ผมอด ผมก็ใช้ชีวิตมาจนขึ้นมัธยม ผมเริ่มติดเพื่อน เริ่มสูบบุหรี่ เริ่มมีการลองยาเสพติด จนผมติดมันสักงั้น ผมขโมยเงินของพ่อเอาไปเล่นยา ถ้าตีรวมๆผมขโมยมาเกือบ30000 ผมติดมันจนผมไม่ไปโรงเรียน และวันนึงพ่อผมก็จับได้ แต่ผมว่าเขาดูออกตั้งนานแล้วเพราะพ่อผมก็เคยผ่านมาก่อน (เวลาผมมีปัญหาอะไร ผมจะเก็บไว้คนเดียว เพราะถ้าบอกพ่อไม่ว่าจะเรื่องอะไร พ่อก็จะอารมณ์เสียและด่าจนปมมีอะไรจะไม่กล้าบอกพ่อ) พอพ่อผมจับได้ พ่อก็เรียกมาคุย วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาของพ่อ ทำให้ผมสำนึกผิด เพราะคนอบบพ่อผมไม่เคยเสียน้ำตากับอะไรมาก่อน พ่อผมเป็นคนไม่ยอมคน เป็นคนอารมณ์ดีร้อน เลยทำให้ต้อง คุกเข่าแล้วกราบเท้าพ่อ และพูดว่าผมขอโทด และผมตัดสินใจเลิกสารเสพติดทุกชนิดตั้งแต่วันนั้นเลย และผมก็ต้องไปเรียนกสน.จนจบ และตอนนี้ผมกำลังต่อมหาลัย และมาอื่นด้าน เวลาผมไปหาแม่ แม่ก็จะชอบใช้งานผมหนักๆ จะนึกถึงผมเวลาต้องการจะสั่งให้ทำงานบ้าน บ้างทีผมก็คิดว่าแม่ไม่รักผมเลย พี่ๆผมแทบจะไม่ต้อบทำอะไรเลย ใช่สิ ผมมันไม่ได้เรียนเก่ง ผมมันโง่ ไม่เคยทำอะไรให้เขาภูมิใจเลยสักอย่าง เวลาผมขอเงินก็ไม่เคยให้แต่พอพี่ขอเท่าไหร่ก็ได้ พี่ๆอยากกินอะไรบอกเดี่ยวแม่ทำให้แต่ทีผมอยากกิน ไม่เคยเห็นอม่ทำให้เลย และสิ่งที่แม่ทำให้ผมเจ็บมากที่สุดคือ 1.ตอนนั้นผมไปช่วยแม่ย้ายของให้เพื่อนเขา เพื่อนแม่ก็ถามว่าปมคือใคร แม่ก็บอกว่าลูกคนเล็ก และสิ่งที่เพื่อนแม่พูดกลับมา ทำให้ผมจำมันมาจนถึงวันคือ ไหนบอกว่ามีลูกแค่สองคน 2.เรื่องนี้ผมมารู้ตอนโต ว่าเเม่ตอนท้องผมแม่จะทำแท้ง แต่พ่อห้ามไว้ และมันทำให้คิดถึงตอนที่ผมทะเลาะกับพี่แล้วด่าผมว่า แกมันลูกที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา จริงแม่ไม่อยากให้เกิดมาเลยแม่บอกฉันมา  (แต่ผมกับพี่ๆตอนนี้รักกันดีนะคับไม่มีเรื่องผิดใจกันเลย รักกันเหมือนพี่น้องคนอื่น)และมันมีเรื่องที่ผมไม่สามารถเล่าได้บ้างเรื่องนะคับ ก็ขอจบเพียงแค่นี้ ถ้ามีอะไรที่ผมทำผิดไปขอกราบอภัยด้วยนะคับ แต่ผมไม่เคยเกลียดพ่อกับแม่เลย แค่น้อยใจในบ้างครั้งว่าผมผิดมากหรอที่เกิดมาแบบนี้ ขอจบเพียงแค่คับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคับ