เหมือนมาบ่นให้ฟังเฉยๆครับ
ผมได้รับโอกาสทำงานที่เงินเดือนค่อนข้างสูงเลย และคิดว่าเราแน่แล้ว เก่งแล้ว งานยากแค่ไหนก็เอาอยู่ ไม่หวันไหวใดๆ
พอได้ทำจริงๆ เลิกงาน เร็วสุดสามทุ่ม เกือบทุกวัน (ไม่มีโอที) และวันเสาร์อาทิตย์เหมือนไม่ได้หยุดตามสัญญา และหัวหน้าก็ไม่อ่อนโอนใดๆต่อวันหยุด
ถ้างานเข้าวันศุกร์ เสาร์ก็ต้องเข้ามาทำด้วย 

เงินเดือนที่สูงในวัย 32-33 แต่แลกกับการนอนไม่หลับ และสุขภาพจิตที่พังทลาย ผมเลยยอมปล่อยมือดีกว่า เราไม่พร้อมที่จะทุ่มเท และเสียสละขนาดนั้น
ยอมล้มเหลวหนึ่งก้าว มองมันให้เป็นอีกบทเรียนหนึ่งของชีวิต
ก้าวต่อไป เงินเดือนอาจไม่มากมาย แต่ขอค่อยๆเดินอย่างมั่นคง สุขภาพดี มีเงินเก็บดีกว่า (ไม่รีบร้อนโดดใส่เงินกองโตๆอีกแล้ว)