สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 14-15 ปี อยู่ ม.3 แม่ของเราอยากให้เราเป็นครู แต่เราไม่อยากเป็นเคยปฏิเสธแม่ไปแล้ว แล้วก็บอกเหตุผลกับเเม่ไปแล้ว แต่แม่ไม่ยอมฟังเลยค่ะ เราเลยจะพยายามทำแบบที่แม่เราต้องการไป เราก็ตั้งใจเรียน ทำการบ้านให้เสร็จ โดยปกติเราเป็นคนที่ขี้เกียดไม่ชอบทำการบ้าน แต่เราก็ต้องปรับตัวให้เป็นคนขยัน ตรงจุดนั้นทำให้เราเหนื่อยมากๆ เพราะเราก็อยู่ม.3แล้ว เรื่องงานเรื่องความกดดันก็จะตามมา มันก็ทำให้เราเปลี่ยนเป็นอีกแบบนึงโดยไม่ทราบสาเหตุ (เราเดินกลับเองนะคะ ระยะทางไม่ไกลมาก ประมาณ  โลกว่าๆ) เวลากลับบ้านมา เราจะเพลียแล้วก็หลับไปเลย เราเริ่มเป็นเเบบนี้ทุกวันเลยค่ะ แต่เราก็หลับได้ไม่นาน แม่ก็มาเคาะประตูห้องแรงๆ จนทำให้เรารู้สึกหัวเสีย แล้วเค้าก็บ่นว่า กลับมาเเทนที่จะมาหาทำงานบ้าน ช่วยกันดูน้อง ไม่ใช่กลับมาเเล้วจะมานอนอยู่ในห้อง ตรงนี้เราเข้าใจนะคะ ว่าเราจะต้องทำงานบ้าน แต่เราขอพักสักแปบให้ร่างกายได้พักผ่อนเเล้วจะไปทำ แต่แม่ก็บอกว่า มันเป็นแค่ข้ออ้าง แล้วแม่ก็เล่าว่า ตัวเองก็เคยเรียนมาเหมือนกัน เดินกลับเหมือนกัน ทำงานบ้านก็ทำเหมือนกัน ทำไมแค่นี้จะทำไม่ได้ เราเลยทำงานบ้านไปด้วยการชักสีหน้าไปด้วย แม่เห็นแม่ก็ไปพอใจอีกค่ะ ก็ด่าอีก พอเราทำงานบ้านเสร็จ เราก็ไปร้องไห้อยู่ในห้อง พอนึกดูคำพูดที่ผ่านมาของแม่ที่พูดให้เราเสียกำลังใจมันก็มีอยู่เยอะ แต่คำพูดนั้นที่ทำให้เราขอไปนอนบ้านเพื่อน มันคือ คำว่า ไปขายตัวสิ อยากได้เงินไม่ใช่หรอ มันทำให้เราเสียใจมากๆ พอเราเริ่มปรับตัวได้ ไปถามเค้าทำไมถึงพูดแบบนี้ เค้าก็บอกว่าพูดเล่นๆ หัดมองโลกในแง่ดีซะบ้าง มันเลยทำให้เรามีความรู้สึกว่า เรารักแม่น้อยลง ไหนแม่จะบอกว่า ให้เราเรียนแค่ม.3 ก็พอ แล้วออกไปหางานทำ หรืออยากเรียนก็ไปเรียน กศน. เรียนแค่วันเดียวก็ไปหางาน คือเราไม่เข้าใจว่า แม่อยากให้เราได้ดีแต่ทำไมแม่ถึงซับพอร์ตด้วยวิธีการแบบนี้ แม่ไม่ปรับคำพูดเลย อยู่ดีๆก็พูดทำร้ายจิตใจ พอไม่กี่นาทีต่อมาก็พูดปลอบ สำหรับเรา มันเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเลย เราเลยอยากถามทุกคนว่า เราเคยจัดการปัญหานี้ยังไงดีค่ะ เราไม่อยากบอกเพื่อนเพราะไม่อยากระบายให้เพื่อนฟังเหตุผลขอไม่บอกค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงกับเราตอนนี้ดี เวลาร้องให้ก็โดนด่าว่าปัญญาอ่อน เราเคยมีความคิดอยากจบชีวิตตัวเอง แต่เราไม่กล้าทำหรอกค่ะ สบายใจได้ เราก็เลยมาปรึกษากับทุกคนว่าเราควรทำยังไงกับชีวิตเราต่อดี