สวัสดีค่ะ เราอยากมาขอความคิดเห็นแลกเปลี่ยนความคิดจากชาวpantip เพื่อเป็นแนวทางนะคะ  คือเราเคยคบกับแฟนคนเก่ามา 9 ปี ตั้งแต่เรียนใช้ชีวิตวัยรุ่นมาด้วยกันจนเรียนจบ ป.ตรี และใช้ชีวิตคนวัยทำงานด้วยกัน ผ่านอะไรด้วยกันมาค่อนข้างเยอะค่ะ ทั้งความลำบาค  มีสุขก็สุขด้วยกัน มีทุกข์ก็ผลัดกันปลอบและช่วยเหลือกันในทุกๆ เรื่อง  เราเป็นทั้งคนรัก ทั้งเพื่อน เป็นทุกๆอย่างของกันเลย และอยู่ด้วยกันตลอดไม่เคยห่างกันค่ะ  แต่คนรักกันมันก็มีปัญหากันบ้าง คู่เราก็มีมาเป็นระยะๆ หลังๆ จะเป็นเรื่องของทัศนคติที่ไม่ตรงกัน  บวกกับแฟนเก่าเราต้องไปทำงานต่างจังหวัดไกลมากกก ส่วนเราทำงานอยู่แถบๆ ปริมณฑล เจอกันแค่เดือนละ 5 วัน  
   แรกๆ ก็ทำใจได้ค่ะ เพราะคิดว่าเค้าได้ทำงานที่ดี เราก็ดีใจด้วย แต่ด้วยความที่เราไม่เคยห่างกันเลย ผ่านไปประมาณ 1 ปี เราทนความคิดถึงไม่ไหวค่ะ เราเลยบอกให้เค้ามาหางานใกล้ๆ กัน ที่สามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่เค้าก็ไม่ยอมมา เราทั้งร้องไห้  ขอร้อง ช่วยหางานทุกอย่าง แต่เค้าก็ไม่เปลี่ยนใจ เราเลยทะเลาะกันบ่อยๆ บวกกับทัศนคติที่ไม่ตรงกันก็ยิ่งไปกันใหญ่ พูดอะไรกันก็จะพาทะเลาะ ความเห็นไม่ตรงกันไปหมด หนักๆ เข้าจนต่างคนต่างทนไม่ไหวเราเลยบอกเลิกเค้า ขอเวลาให้เราทั้งสองคนกลับไปคิดว่ายังอยากจะคบกันอยู่มั้ย
   จนวันนึงเราได้มาทำงานที่ กทม. และได้มีคนๆ นึงเข้าหาเรา มาทำดีกับเราทุกอย่างทำให้เราหวั่นไหว บวกกับเราห่างกันกับแฟนเก่าอยู่แล้วด้วย เหมือนเค้ามาเติมเต็มส่วนที่มันหายไป  ทำให้เราตัดใจเลิกกับแฟนเก่าของเราแบบเด็ดขาด  และมาคบกับคนใหม่แบบจริงจัง จนตอนนี้แต่งงานกันแล้วนะคะ คนนี้เค้าเป็นผู้ชายที่ดีค่ะ ดูแลเราดีมากๆ และรักครอบครัวเรา รับเราได้ทุกอย่าง เรายอมรับว่ามันเป็นข้ออ้างในการมีคนใหม่ และเราก็รู้สึกผิดกับคนเก่ามากๆ  จนถึงวันนี้เรายังรู้สึกเสียใจนะคะที่ทิ้งคนที่ลำบาคด้วยกันมา  ยังรู้สึกผิดจนถึงตอนนี้ และยอมรับเลยว่ายังคิดถึงเค้าอยู่ (แฟนเก่าเราเป็นผู้หญิงนะคะ) แบบว่าฟังเพลงเศร้าบางทีเราก็แอบน้ำตาซึม ไปที่ๆเคยไปด้วยกันก็คิดถึง
   จนตอนนี้เรารู้สึกผิดกับคนปัจจุบันของเราด้วยที่เรายังแอบคิดถึงคนเก่า อาจจะเป็นเพราะความผูกพันธ์ที่อยู่ด้วยกันมานาน เราควรจะทำยังไงดีให้ไม่เป็นแบบนี้ เราห้ามความคิดตัวเองไม่เคยได้เลยค่ะ  

***เราไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้ เลยไม่มั่นใจว่าโพสกระทู้ห้องนี้ถูกต้องมั้ย ถ้าผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ