สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะเล่า ยาวหน่อยนะคะ แต่จะพยายามเขียนไม่ให้น่าเบื่อ อยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนค่ะ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า เราเลิกกับแฟนเก่าได้ประมาณสองปีแล้ว
เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นกับแฟนเก่าคนนี้คือ เราใช้เวลาคบกันไม่นานนะคะ เพียงแค่ 6-7เดือน แต่เรารู้สึกรักเขามาก เราสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เขาคือคนที่ดูแลเราได้ดีมากๆ ทั้งๆที่เราอายุห่างกันแค่ปีเดียว แต่เขาดูแลได้เหมือนเขาโตกว่าเรามาก จนบางครั้ง เขาชอบบอกเราว่า นี่มีแฟนหรือมีลูกกันแน่ เพราะสิ่งที่เราได้รับมาจากเขามันไม่ใช่แค่การดูแล
ตอนนั้นเราจะย้ายไปเรียนที่มหาลัยอื่น แม่เราอยากให้กลับไปเรียนมหาลัยใกล้ๆบ้าน และคณะใหม่ เราโง่วิชาๆนึงมาก เรารู้เลยว่า มันต้องเป็นวิชาที่ทำให้เราไม่ได้คณะที่เราหวังไว้ แต่เขาคนนี้ก็ สละเวลาติวให้เรา เพราะเขาเองก็เป็นติวเตอร์วิชานี้อยู่ เราชอบไม่เข้าใจ ถามซ้ำๆ เขาก็สอนเราแบบไม่เคยรำคาญเราแม้แต่นิดจากคนที่ทำไม่ได้เลย พอได้เข้าไปสอบ วิชานี้กลับเป็นวิชาที่เราเก็บคะแนนได้มากที่สุด
เรารู้ว่าเขาเป็นคนไม่ชอบนอนดึก แต่ช่วงนั้น เขาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนเราถึงตีหนึ่งทุกคืน มารอรับส่งเรียนพิเศษทุกวัน เพราะเราขับรถไม่เป็น ก็ได้เขานี่แหละค่ะ
ช่วงนั้นเราไม่เหลือเพื่อนเลย เพราะปลีกตัวออกมาซิ่วแค่คนเดียวในกลุ่มเพื่อน เขาก็บอกเราว่าไม่เป็นไร พี่จะคอยอยู่ข้างๆซับพอร์ตเพื่อให้เราสำเร็จเอง ตั้งแต่วันนั้นคือ เราก็มีแต่เขาที่เป็นทุกอย่าง เวลาเราท้อๆกลัวทำไม่ได้อย่างหวัง เขาก็เอามือลูบหัว แล้วบอกว่า'' ห้ามท้อสิ ทำเพื่อพ่อ เพื่อแม่ เพื่อน้องนะ ถึงตัวจะไปเรียนที่อื่น พี่ก็ไม่เคยโกรธ หรือจะยื้อตัวไว้ที่นี่ พี่อยากให้ตัวมีอนาคตที่ดีกว่า พี่ก็จะยังรักตัวเหมือนเดิม"
ในช่วงเวลานั้น มันอบอุ่นเกินกว่าจะเรียกว่าแฟนจริงๆค่ะ เขาให้ความรู้สึกปลอดภัย และเราอยากมีเขาในปลายทางชีวิตของเรามาก
แม้กระทั่งแม่ของเรา ที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย พอได้รู้ว่าเขาคือเบื้องหลังความสำเร็จของุเรา แม่ก็รักเขามาก จนถึงตอนนี้ยังติดต่อกันอยู่เลยค่ะ แม่ชอบเรียกว่าเจ้าลูกชาย เหมือนจะเป็นคนเดียวในบรรดาแฟนที่เราเคยคบมา ที่แม่ยอมรับค่ะ

แต่ระหว่างที่เราคบกัน เราจะมีปัญหากันตลอด และมีเพียงปัญหาเดียวเท่านั้นคือ ก่อนเราจะมาคบแฟนคนนี้คือเรามีคนคุยมาก่อน ตอนนั้นเขาเข้ามาตอนเรามีคนคุยพอดี ซึ่งตอนที่แฟนเราเข้ามาคุยกับเรา เราก็พึ่งโดนคนคุยคนนี้เท เราก็ยังเศร้าๆอยู่ เลยปฏิเสธแฟนเก่าเราไปตอนนั้น พอเขามารู้ทีหลัง ตอนที่เป็นแฟนกันแล้ว เขาก็จะชอบเอามาทะเลาะว่า ถ้ามันไม่เทน้องวันนั้น น้องก้คงไม่เปิดใจคุยกับพี่ วันนี้เราก็คงไม่ได้คบกันหรอก ก็เพราะมันไม่เอาน้องไง! 
เราก็ไม่รุ้ว่าทำไมเขาถึงฝังใจเจ็บมากขนาดนั้น แล้วเราไม่เคยกลับไปคนกับคนคุยคนนั้นอีกเลยนะคะ แต่ทุกๆเดือน แฟนเก่าเราจะชอบขุดขึ้นมาพูด มาถาม และทะเลาะทุกครั้งในทุกเดือน

พอถึงวันที่เราย้ายไปมหาลัยใกล้บ้าน ความรักของเราก็เริ่มเหมือนจะไปไม่รอดทุกที เพราะไกลกันแล้ว เวลาจะง้อ มันก็คงยากกว่าเราอยู่ใกล้ๆกัน เรื่องที่ทะเลาะของเรายังเป็นเรื่องเดิม เพิ่มเติมคือ เขาไม่ชอบให้เรามีเพื่อนผู้ชาย ซึ่งเพื่อนคนนี้ เป็นเพื่อนตั้งแต่มัธยมแล้ว กลายเป็นทุกอย่างมีปัญหาหมดเลยค่ะ จำได้ตอนนั้นมันไม่ไหวแล้ว มันเรื้อรังมานาน จนเขาเหมือนไล่เราไป เราก็แบบเออเลิกก็เลิก ถ้าจะขนาดนี้ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่จริงๆคือเราก็ยังรักเขามากอยู่ 

ช่วงนั้นมันสีเทาไปหมด บวกกับเราคิดถึงมหาลัยเดิมมากๆ จะไปที่ไหน ภาพของมหาลัยเดิมก็วนเวียนในหัวเราตลอด กลายเป็นเราอคติกับมหาลัยใหม่ไปซะหมด เพียงแค่เราคิดถึงบรรยากาศในมอเดิมของเรา 

ช่วงที่เลิกกับแฟนเก่าไป มีคนเข้ามาคุย เราก็ลองคุยดู เพราะแฟนเก่าไม่ทักมาหาเราอีกเลย หลังจากไล่เราไป พอเรามีคนคุยใหม่ไปสักพัก เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บวกกับความเหงาในตอนนั้น เลยทำให้เราคบกับคนคุยใหม่ไปอย่างง่ายดาย

แฟนเก่าเขากลับมาง้อเราในวันที่เราทำใจได้แล้ว เราก็ไม่กล้าจะกลับไป เพราะเราตกลงคบคนใหม่ ตอนนั้นถ้าย้อนเวลาได้ เราจะไม่ทำแบบนั้นเลย เขาเสียใจมาก เราก็เสียใจมากเช่นกัน ทุกๆวัน เขาเพ้อสารพัด ในใจเราเอง เราก็รู้ว่าเราสองคนรักกันมาก... เราคงผิดเอง...

ถึงวันหนึ่ง เราคิดถึงมอเก่าไม่ไหวแล้ว เราเลือกจะเรียนคณะเดิม แต่กลับไปที่มอเดิม เราตัดสินใจดรอปเรียนแล้วกลับไปอ่านซิ่วที่บ้านอีกครั้ง ตอนนั้นก็บอกเลิกคนๆนี้ไป เพราะรุ้ว่าเราไม่ได้รัก มีแฟนเก่าคนนั้นอยุ่ในหัวใจมาตลอด

สุดท้ายเราก็มารู้ว่าแฟนเก่าเรา ก็มีแฟนใหม่แล้วเหมือนกัน... เขาบอกเราว่า" ผู้หญิงคนนี้ถึงจะไม่ได้สวย แต่เขาเป็นคนดี ก็เลยเลือก แต่พี่ก็ยังไม่ได้รัก " ช่วงนั้นเราเฮิร์ทหนักมากเลยค่ะ อยากได้เขาคืน แต่มันสายไปทุกอย่างแล้วเพราะเรา เราทำมันพังเอง

วันเวลาก็ผ่านไป เขาคบแฟนใหม่ได้ปีกว่าๆ นานกว่าเราซะอีก ช่วงนั้นเราสอบติดมอเดิม และได้คณะที่หวัง เราก็ได้กลับมา รุ้ตัวอีกที เขาก็ปีสี่แล้วค่ะ จะจบแล้ว ช่วงนั้นเราเริ่มทำใจเรื่องเขาได้แล้ว จนเปิดใจรับคนใหม่ แฟนใหม่คนนีแก่กว่าเราแค่วุฒิการศึกษา แต่ในด้านอายุ คือเขาน้อยกว่าเราสองปี เรารู้สึกเขาเป็นคนดีมากนะ พยายามดูแลเรา เท่าที่เขาทำได้ แต่ก็อย่างว่า เด็กกว่า เราสองคนมีทัศนคติไม่ตรงกันหลายเรื่องมาก เราไม่เข้าใจเขา เขาก็ไม่เข้าใจในความคิดเรา ทำให้เป็นประเด็นในการทะเลาะกันมาตลอด

พอถึงวันที่แฟนเก่าเรียนจบ เราสองคนตัดสินใจจะเจอกันครั้งสุดท้าย จึงนัดทานข้าวกัน แต่เรื่องนี้ไม่กล้าบอกแฟนใหม่ของเราจริงๆ แต่มันก็แค่นั้นค่ะ มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ แค่อยากมาแสดงความยินดี
ตอนนี้นั่งพูดคุยกัน ด้วยความที่ไม่ได้คุยกันนานมาก ก็มีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะ เราก็พึ่งรุ้ว่าเขาเลิกกับแฟนเขาแล้ว เขาบอกว่า ระยะเวลาปีกว่า เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่ผู้หญิงรักเขาเลย เขาไม่อยากทำให้ผุ้หญิงคนนั้นเสียใจอีกแล้ว เลยบอกเลิก
เราฟังแล้วก็อึ้ง และแซวเล่นๆว่า แล้วเรื่องของเราที่ผ่านมาล่ะ
"ก็คนที่พี่เคยรักมากไง" เห้อ น้ำเสียงที่สุขุม เย็นๆแต่ดูอบอุ่นแบบนั้น มันมีแค่เขาคนเดียวจริงๆอ่ะ ความรุ้สึกในอดีตกลับมาหมด ความพยายามที่เราคิดจะลืม ลดลงเหลือศูนย์ทันที
ก่อนจะกลับ เรากำลังจะลงรถเขาก็จับมือเรา แล้วดึงไปกอดแบบไม่ทันตั้งตัว "ขอบคุณที่มาวันนี้นะ พี่ยังรู้สึกดีกับเราเสมอ ลืมพี่ให้ได้นะ แฟนน้องเป็นคนนี้ อย่าทำให้เขาเสียใจ ตั้งใจเรียนด้วยหล่ะ" เราน้ำตาไหลแบบไม่มีสาเหตุทันที ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร เรามีแฟนใหม่ละนะ คบกันจะปีนึงแล้วด้วย แล้วทำไม ทำไมเรารุ้สึกแบบนี้...

ถามว่ารักแฟนใหม่คนนี้ไหม รักนะคะ ไม่ได้อยากเสียเขาไปเลย แต่เราหาคำตอบในใจของเราไม่ได้ คือคนๆนึงจะรักคนสองคนในเวลาเดียวกันแบบนี้ได้หรอ หรือแฟนเก่าเขายังอยู่ในใจเรา หรือแค่ผูกพัน หรือจริงๆแล้ว เรารักแฟนใหม่คนนี้จริงหรือเปล่า... เราไม่รุ้ใจตัวเองเลยค่ะ