สวัสดีครับ

ผมอายุ 18 ปี ชื่อ ด.
เป็นนักเรียน ปวช ปี 3 สาขาไฟฟ้า  ทั้งชีวิตชอบผู้หญิงมาตลอด เเต่ก็ไม่เคยมีเเฟน จีบใครก็ไม่ติด หรืออาจจะเพราะหน้าตาไม่ดีเหมือนใครเขา

เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้มีโอกาสไปฝึกงาน โรงเเรมเเหน่งหนึ่งในตำแหน่งช่างฝึกหัด ที่นั่นผมได้พบกับพี่ อ. ซึ่งเป็นผู้จัดการเเผนกเเม่บ้าน พี่ อ. อายุ 36 ปี หน้าตาดีหล่อเหลา เเต่พี่เขาเป็นกะเทย หรือเกย์ ผมก็เรียกสรรพนามไม่ถูก เพราะพี่เขาตัดผมสั้นเเบบผู้ชาย เเต่กิริยาเหมือนผู้หญิง

ด้วยความที่ช่างเเละเเม่บ้าน ต้องดีลงานด้วยกันตลอด พี่ อ. กับผมก็เลยสนิทกันไปในทันที ผมชอบไปนั่งเล่นที่ออฟฟิสเเม่บ้าน พี่ อ.เขาดีกับผมมาก ความดีพี่เขามีเยอะครับ จนเเอบคิดว่าพี่เขาเเอบชอบผมหรือเปล่า ? เเต่พี่ๆที่ทำงานในเเผนกเเม่บ้านเขาก็เเซวผมนะครับ เเต่พี่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับ พี่เขาก็เเค่ยิ้มไปกับหัวข้อการเเซวเเละสนทนา เขาเป็นที่ปรึกษาให้ผมในทุกเรื่อง การเงิน ทั้งงาน เเละเรื่องเรียน เลิกงานพี่เขาก็พาผมไปกินข้าวบ่อยๆ เเต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร นอกจากพี่ชาย น้องชาย รุ่นพี่ รุ่นน้อง

วันนึงผมมีปัญหากับที่บ้าน (ทางบ้านตำหนิว่าผมเกเร กินเหล้า สูบบบุหรี่ จริงๆเเล้วผมดื่มเบียร์ไป 2 เเก้วมนงานเเต่งลูกพี่ลูกน้อง เเล้วมีคนมาเล่าให้พ่อฟัง เเละพ่อก็ไล่ผมออกจากบ้าน ) ตอน 06.00 น. ตอนเช้า เเทนที่ผมจะคิดถึงเพื่อนร่วมเเผนก หรือหัวหน้าเเผนกช่าง เเต่ผมกลับโทรหาพี่  อ.เป็นคนเเรก หนำซ้ำร้องไห้พรั่งพรูไปในบทสนทนาในมือถือ ผมบอกพี่เขาว่าผมคงไม่ได้เรียนต่อ ผมคงไม่ได้ไปทำงาน เพราะที่บ้านไม่ให้ผมใช้รถ

พี่ อ. ตอบกลับมาสั้นๆว่า ให้พี่ไปรับไหม ? ตอนนั้นผมเหมือนสวรรค์มาโปรด เพราะผมอยู่บ้านก็ไม่มีความสุข เพราะคนในครอบครัวไม่มีคนคุยกับผมเลย ผมว้าเหว่มากๆ

ผมจึงตอบไปพร้อมน้ำตาว่า บ้านผมอยู่ไกลนะพี่
พี่เขาบอกสั้นๆว่า ส่ง Location มา เดี๋ยวพี่ออกไปรับ

ขณะที่ผมรอพี่เขามา ผมใจจดใจจ่ออยากออกจากบ้านเร็วๆ เเละลุ้นว่าเมื่อไหร่พี่ อ. จะมาถึง พอพี่  อ.มาถึง มันเป็นอาการอุ่นใจ อาจจะเพราะผมได้ก้าวออกมาจากบ้านที่เเสนอึดอันในตอนนั้นหรือเปล่า ?

เเละเเน่นอน ผมไม่มีที่ไป ไม่มีที่พัก ญาติๆผมอยู่ ตจว หมด พี่ อ. เขาทองหน้าผม เขาก็พูดขึ้นมาท่าทหลางความเงียบ ไปพักกับพี่ก่อนได้นะ วันสองวัน หลังจากนั้นค่อยกลับบ้าน ( ที่พี่เขาพูดเเบบนี้ เพราะพี่เขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผมครับ เพราะอย่างที่บอกเราสนิทกันมาก )

เเละจากภาวะเครียด หลายๆเรื่องให้คิด วันเเรกที่ไปนอนบ้านพี่เขา ผมก็ป่วยกระทันหัน พี่เขาก็ดูเเลผมทุกอย่างเลยครับ เช็ดตัว ดูเเลทุกอย่าง จนผมเริ่มสับสนว่านี่พี่เขาคิดยังไงกับเรากันเเน่นะ พี่เขาก็บอกผมตลอดไม่มีใครรักเเละหวังดีเท่ากับคนในครอบครัวนะ ในเมื่อเธอมาอยู่กับพี่ พี่ก็ต้องดูเเลเธอให้ดีที่สุด ( เเม่ผมรู้จักพี่เอิร์ธนะครับ ในฐานะ ผจก เเม่บ้าน เเต่เเม่ไม่เคยเจอ ) จนวันที่ 2 ผมก็ตัดสินใจโทรหาเเม่ เเม่ก็ถามอาการ เเละเป็นห่วงเเหละครับ เเต่อาการผมก็ไม่ได้ดีขึ้น ระหว่างนั้นเเม่ผมก็บอกตลอดว่าเกรงใจ พี่ อ. นะ กลับมาบ้านเรานะลูก

เเต่พ่อผมที่ยังคงไม่หายโกรธ ก็ยังคงส่งเสียงมาในสายว่าไม่รักดี ไม่ต้องกลับมา ผมมองหน้าพี่ อ. ผมก็ร้องไห้ครับ พี่เขาก็ปลอบว่า ผู้ชายไม่จำเป็นต้องเข้มเเข็งเสมอ ร้องมันออกมา เพราะสุดท้ายคนที่รู้มันก็มีเเค่พี่ อ. กับผม

ผมพักรักษาตัวไม่ได้ไปทำงาน 4 วัน พี่เจาเฝ้าไข้ผมหลับๆตื่นๆตลอด 4 วันเพราะต้องลุกมาเช็ดตัวให้ผมเเละบังคับให้กินยา พี่เขาดูเเลเทคเเคร์ผมดีมาก จากที่เคยใจดีที่ทำงาน พอมาอยู่ด้วยเเล้วพี่เขาก็ยิ่งใจดีไปอีก

อาการผมเป็นๆหายๆ พี่เขาก็เลยพาไปคลินิก ตรวจ COVID และดำเนินเอกสารค่าใช้จ่ายทุกอย่าง สรุปว่าเป็นทอนซิลอักเสบครับ

เเม่ผมก็บอกจะโอนเงินมาคืน พี่เขาก็เลยบอกผมอีกว่า เอาลูกเขามาเเล้ว ก็ต้องดูเเลให้ดีที่สุด ผมนี่ขนลุกเลยครับ !! ไม่ได้กลัว ไม่ได้หวั่นอะไรนะครับ เเค่เเปลกๆ สรุปเเล้วพี่เขาชอบผมเหรอ ผมไม่กล้าถาม

จนวันนี้ผมอยู่กับพี่เขา 8 วันเเล้วครับ ผมมีความสุขมาก ทุกๆคืนเราจะดูหนัง NF ด้วยกัน ดูรายการทีวีตลกๆหัวเราะไปด้วยกัน คอยซื้อข้าว ซื้อน้ำ ป้อนยา นวดขา นวดเเขนให้เพื่อให้ผมสบายตัว

วันนี้พี่เขาไปทำงาน ( ผมนอนอยู่ห้อง ) ผมโทรไปบอกพี่  อ. ว่าเย็นนี้ผมจะกลับบ้านเเล้วนะ เสียงของพี่เขาดูเบาๆ ตอบเเค่ว่าอืม ดีเเล้ว เดี๋ยวพี่เลิกงานจะไปส่ง

ผมว่าพี่เขาเเปลกๆ  หรือผมแปลกๆครับ
สรุปเเล้ว มันคืออะไร ? ผมไม่กล้าถามพี่เขาครับ เเต่ผมก็ยังยืนยันว่าผมชอบ ผญ อยู่ครับ