เรื่องมันจะยาวหน่อยนะคะ
คือตัวเราปีนี้อยู่ม.5 ค่ะ เริ่มรู้สึกหมดแพชชั่นในการเรียน  หมดแพชชั่นในการใช้ชีวิต  ก็เมื่อต้นปีที่แล้วที่มีการเรียนออนไลน์  เริ่มรู้สึกท้อ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต มันตันอื้อไปหมดในตอนนั้น อาการที่เป็นแบบหนักๆเลยนะคะ คือมีอาการแพนิค  ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง ตัวสั่นปากชา เราปรึกษาพ่อแม่แล้วร้องไห้ให้ท่านเห็นบ่อยมากเลยค่ะ  ร้องอย่างงั้นประมาณวันละสี่ถึงห้ารอบ  แต่ส่วนใหญ่จะมาร้องอยู่คนเดียวเพราะไม่อยากให้พวกท่านคิดมาก เคยมีความคิดที่อยากจะจบชีวิตตัวเอง  ไปเงียบๆคนเดียวด้วย  แต่เราสงสารพ่อแม่  สงสารตัวเอง  บวกกับไม่กล้าด้วย

กินข้าวไม่ได้  นอนไม่หลับ อาเจียน ท้องเสีย แทบจะตลอดทั้งวัน  เป็นอย่างงั้นไปได้เดือนกว่า  พออาการหนักเข้า  รู้สึกตัว  ก็เริ่มให้แม่พาไปพบแพทย์  แพทย์ก็บอกเป็นซึมเศร้ากับแพนิคนะ  ก็มียาให้ทานค่ะ  ก็ช่วยได้ในระดับนึง  แต่สุดท้ายก็กลับมามีความคิดวนลูปเดิม  แต่ตอนนั้นเราก็ฝืนเรียนต่อนะคะ  เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง  แต่ฝืนทำงานส่งตลอด

พอขึ้นมาม.5 ที่จะต้องไปเรียนโรงเรียน  ด้วยความที่โรงเรียนเราไกลจากบ้านมากเลยค่ะ  บวกกับรถติด  เราต้องตื่นตี4กว่าทุกวัน  ออกจากบ้านตอนตี5กว่า  ถึงโรงเรียนประมาณ6ครึ่ง  แล้วเราเรียนสายวิทคณิต  แล้วโรงเรียนเราเรียนหนักมาก  เป็นโรงเรียนในเมือง  งานเยอะแทบจะทุกวิชา

แล้วครูแต่ละวิชาก็จะถามในคาบแทบทุกวันว่า  มีความฝันไหม  จบไปจะอยากไปต่อคณะอะไร  ที่ไหน พอเราไม่มีไอ้ที่เรียกว่าความฝันเหมือนคนรอบข้าง  ก็ท้อกับกดดันค่อนข้างมาก  

พอเรากลับบ้านมาตอนเย็นก็ไม่มีแรง  จนต้องหลับไปตลอด  ตื่นมาหัวค่ำ ไม่ก็เกือบห้าทุ่มเที่ยงคืน  ทั้งๆที่สภาพคือ  ชุดที่ไปโรงเรียนอยู่  พอกินข้าวอาบน้ำ  ก็มานั่งทำงานต่อจนตี2 ตี3 เพราะงานมันเยอะมาก  จริงๆมีเวลานอนแค่ชม.กว่าแทบทุกวัน  บางวันเราไม่ไหว  เราก็บอกกับพ่อแม่ค่ะว่าขอพักได้ไหม  ท่านก็อนุญาตให้หยุด  แล้วลาครูให้  

แต่พอพักหลังนี้มาเราหยุดแทบ จะ2/5 ของวันไปปกติเลย   ครูก็เรียกไปพบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า  เราก็เล่าอาการของเราไป  ครูเราก็ดีค่ะ  รับฟังให้คำปรึกษา  จนช่วงนี้เราพยายามฝืนตัวเองเพื่อให้ไปโรงเรียนให้ได้  เรามีทั้งเพื่อน พ่อแม่ คุณครู ที่ดีกับเรา สังคมในโรงเรียนเราก็ดีค่ะ  แต่ช่วงนี้ความคิดเก่าๆเริ่มกลับมาหาเราอีกแล้วว่า  ทุกวันนี้ตัวเรากำลังทำอะไรอยู่  

เราเป็นคนไม่เป้าหมายในชีวิตค่ะ รู้สึกเคว้งไปหมด ไม่รู้อะไรคือที่ของเรา  แล้วก็เหนื่อยเรื่องการเดินทางไป-กลับที่จะต้องไปทุกวันด้วย  มันแทบจะดูดพลังชีวิตเราไปครึ่งนึงของทั้งวันเลย  วันหยุดตื่นมาก็คิดแต่เรื่องงานที่มีค่ะ  ทำแทบทั้งวัน  เปิดเพลงแล้วก็ทำไป  ก็คิดค่ะว่าถ้าไม่ทำส่งก็คงไม่จบ  แต่ตัวเราก็ฝืนสังขารตัวเองมากเหมือนกัน  ขนาดวันหยุดเรายังคิดว่าเหมือนไม่ได้พักเลย  เพราะมัวแต่นั่งทำงานที่มีอยู่ทั้งวัน  นอนก็ดึก  ตื่นมาสายๆวันถัดไป  ก็มาทำงานอื่นต่อ  

เคยคิดจะลาออกจากโรงเรียนค่ะ  แต่ก็เสียดายช่วงเวลาที่เรียนไปแล้วตั้งสองปี  แล้วถ้าเราลาออกมา  เราคงมานั่งกินๆนอนๆ  รักษาตัวโดยใช้เงินพ่อแม่  ซึ่งเรารํ้สึกไม่ดีเลยค่ะ  ถ้าจะให้เป็นอย่างงั้น

ที่เราเล่ามาข้างต้นทั้งหมด  ถ้ามีใครสักคนอ่านจบ  เราแค่อยากได้กำลังใจค่ะ  ไม่ก็อยากให้คำแนะนำอะไรเราก็พิมพ์ได้เลยค่ะ   ขอบคุณนะคะถ้าอ่านมาถึงตอนจบแล้ว