สวัสดีคะ หนูมีเรื่องทุกข์ใจที่เก็บไว้มานานแสนนาน
เพราะอะไร แม่ถึงไม่เคยมองเห็นความดีของเราที่ผ่านมาเลย ยกตัวอย่าง เวลาที่แม่ต้องการเงินจากเรา เราให้แม่ได้ตลอด แต่เวลาที่เราไม่มี เราก็ให้น้อยลง หรือบางทีซื้อของส่งกลับไปให้แทน เช่นหมึกแห้ง ปลาแห้ง ปลาเค็ม เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวหนึ่งคน แต่คนละพ่อ แม่ชอบเอาน้องมาเทียบใส่ น้องไปทำงานที่เกาหลีกับแฟน ส่วนเราอยู่ที่ไทย แต่ก่อนทำงานโรงแรม พอโควิดมาเราเลยต้องออกจากงานโรงแรม ตอนนี้มาขายก๋วยเตี๋ยว เข้าประเด็นเลยแล้วกัน แม่จะเอาเงิน แต่มันตรงกับเราย้ายบ้านใหม่ แต่แกก็มีเงินนะ น้องส่งมาจากเกาหลี ส่วรจองเราให้มากน้อยแล้วแต่เดือน บางเดือนทั้งให้เงินทั้งซื้อของให้ แล้วแต่เดือน แต่เราซื้อไรให้แกไม่เคยพูดถึง เวลาน้องแกจะพูดไม่หยุด ว่าเค้าส่งมาจากเกาหลี  แล้วแกก็มียางกรีดที่บ้าน แกอยู่ดลี้ยงลูกให้น้องสาว เวลาเรามีเงินเราก็ให้ตลอด เพราะครั้งไหนบอกว่าไม่มีไม่ได้ให้ แกก็จะชอบพูดว่า พึ่งอะไรก็ไม่ได้ ถ้าเราไม่เคยส่งเลยไม่เคยให้เลยเราจะไม่น้อยใจอะไรทั้งนั้น เราจะโทษตัวเราเองที่หาให้พ่อแม่ไม่ได้ ทุกครั้งที่แกว่าหวังพึ่งลูกก็ไม่ได้ เราน้อยใจมาก เพราะที่ผ่านมาเราก็ให้ตลอดต่อให้ไม่มีขนาดไหนก็หาให้ จนตอนนี้ไม่มีจริงๆ เราเลยน้อยใจว่า ทำไมที่ผ่านมา เราให้มาตลอด ทำไมแม่ไม่เคยเห็นคุณค่าของมันเลย พอไม่ได้ดั้งใจแม่ก็จะด่า สันดารบ้าง ว่าเราพึ่งไม่ได้ ทำไม ทำไม เราต้องทำยังไง.....ทำไมไม่เคยมีความดีเลย