เรามีเพื่อนอยู่ในกลุ่มทั้งหมด4คน เป็นผช.1ผญ3.ค่ะ พวกเราสนิทกันมาก แต่เรากับเพื่อนเราอีกคนหนึ่งจะสนิทกันมากกว่าไปไหนไปด้วยกันตลอด ไม่ทิ้งกันแต่ เรื่องมันเริ่มจากช่วงที่เราไปฝึกงานเมื่อ2เดือนที่แล้วค่ะ ซึ่งเราไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด มีรถมอไซไป2คัน เพื่อนเรา3คนได้อยู่ที่เดียวกันค่ะ เข้างานเวลาเดียวกันเลิกพร้อมกัน มีแค่เราคนเดียวที่เลิกไม่พร้อมกันเข้างานคนละเวลาซึ่งเพื่อนเราเข้าเช้าเลิกเย็น ตัวเราเข้าสายเลิกดึก เราก้อจะตื่นไปส่งเพื่อนก่อนแล้วค่อยกลับมานอนต่อ   ฝึกงานช่วงแรกๆก็ยังคุยกันปกตินะคะ แต่พอฝึกไปนานๆก้อเริ่มคุยกันน้อยลงอาจจะเพราะต่างคนต่างเหนื่อยจากการฝึกงานเลยไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนแต่(เราขอใช้นามสมุตินะคะ) เพื่อเราที่ชื่อก. จะไปสนิทกับเพื่อนเราที่ชื่อข.อีกคนในกลุ่มมากกว่าเพราะทำงานด้วยกัน อันนี้เราเข้าใจได้ค่ะ แต่มีอยู่วันหนึ่งรถเสีย เราต้องขับรถไปซ่อมก่อนถึงจะไปทำงานได้ ค่าซ่อมก้อแพงพอสมควรนะคะ เพื่อนเราที่เป็นเจ้าของรถเลยบอกว่าไม่ต้องช่วยออกก้อได้ เดี๋ยวให้แม่โอนคืน เราก้อตอบไปแค่โอเคร แต่เพื่อนเราดันคิดจริงว่าเราจะไม่ช่วยหารค่าซ่อมรถ จึงทำให้เขาไปบอกแม่ แล้วเขาก้อลงสตอรี่ว่าเรา เขาแคปแขทที่คุยกับแมีลงสตอรี่ แม่เขาบอกเชิงว่านี่แหละเวลาอยู่ไกลบ้านจะทำให้รู้ว่าใครเพื่อนแท้  ใครเพื่อนไม่แท้ ซึ่งเราเสียความรู้สึกมากแล้วเราก้อเสียใจว่าทำไมถึงคิดแบบนี้ คบกันมา4-5ปี เขาจะไม่รู้เลยหรอว่าเราเป็นคนยังไง แต่เราก้อช่วยเขาออกนะคะ เราไปเครียไปถามเขา แล้วเราก้อกลับมาคุยกันปกติเหมือนเดิมค่ะ แต่แล้วในช่วงที่ฝึกใกล้จบก้อดันมีเรื่องอีก วันนั้นเป็นวันที่เราเลิกดึกแล้วขับรถไปเอง พี่ๆที่ทำงานเขาชวนเราไปนั่งร้านเหล้า ตอนแรกเราจะไม่ไปเราปฏิเสธเขาไปแล้ว แต่เขาก้อพูดว่าพี่ๆเขาไปกันทุกคนเลยนะ จะไม่ไปหน่อยหรอ ถือว่าเป็นการเลี้ยงส่งนะ ไปเถอะ จึงทำให้เราตัดสินใจที่จะไปเพราะเกรงใจเขา เพราะอีกวันเป็นวันหยุดเรา แต่เราไม่ได้เติมน้ำมันรถไว้ พอเพื่อนขี่รถไปทำงานตอนเช้าจึงทำให้น้ำมันหมดกลางทาง ช่วงนั้นเวลาตี4เกือบตี5ค่ะ แต่เราเข้าใจเพื่อนในตอนนั้นนะคะ ถ้าเป็นเรา เราก้อคงจะโกรธเพราะอยู่ไกลบ้าน ตกเย็นเราก้อพยายามที่จะคุย อทิบายให้เพื่อนฟัง พยายามขอโทษแต่เพื่อนก้อเงียบไม่คุยกับเรา แล้วเพื่อนก้อพิมมาอยากรู้อะไรให้ไปถามเขา เราก้อเปิดใจคุยตรงๆแต่เขาก้อไม่บอกความจริงเขาพูดแค่ว่าไม่ได้โกรธหรืออะไร อย่าคิดไปเอง เขาบอกเราว่าอย่าคิดไปเอง แต่เขาดันคิดไปไกลกว่าเรา หาว่าเราเหลี่ยมใส่ หักหลังเขา ทำให้เขาแชร์ว่าเรางั้นงี้ แต่เราก้อเลิอกที่ตะไม่ตอบโต้นะคะ แล้วเราก้อพยายามชวนคุยแต่เหมือนเพื่อนไม่อยากคุยกับเราเลยค่ะ ถามคำตอบคำ เวลาเราถามชอบตอบแบบอารมเสียใส่เราเลยเลือกที่จะไม่ค่อยถามอะไร  เรื่องนี้เรายอมรับค่ะว่าเป็นความผิดเราจริงๆ เป็นความสะเพร่าของเราเองที่ไม่ยอมเติมน้ำมัน แต่พอผ่านไปได้2-3วันเพื่อนก้อกลับมาคุยกับเราค่ะ พอฝึกจบเปิดเทอมพอดีเปิดเทอม2วันแรกเพื่อนเรายังคุยกับเราปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ผ่านไปอีกวันเพื่อนเราก้อเริ่มที่จะไม่คุยกับเราไปคุยกับคนชื่อข.มากกว่า ซึ่งเราก้อถามเขานะคะว่าทำอะไรผิด เขาก้อบอกแค่ว่าไม่มีอะไรอยากคุยเดี๋ยวก้อคุยเองจะอะไรนักหนาตอบแบบใส่อารม เราเลยเงียบไปไม่เซ้าซี้อะไรอีก แต่ทุกอย่างกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพื่อนเราที่ขื่อก.ก้อกลับมาคุยกับเราปกติ หรืออาจจะเป็นเพราะช่วงนั้นเพื่อนในกลุ่มที่ชื่อข.ติดโควิดด้วยมั้งคะ พอเปิดเทอมผ่านไปได้1อาทิตย์ เพื่อนเราคนที่ชื่อข.กลับมา ก้อทำให้เขาไม่ค่อยสนใจเราอีก อาจจะเป็นเพราะช่วงที่ฝึกงานเขาสนิทกันมากขึ้นต่างจากเราที่ไม่ค่อยได้คุยกัน+กับมีเรื่องพวกนี้ เราพยายามชวนคุยเราพยายามถามว่าทำอะไรให้โกรธรึป่าวเขาก้อเลือกที่จะไม่พูดความจริง พูดแค่ว่าไม่มีอะไรเราเลยเลือกที่จะเงียบไม่สนใจอะไรอีก ทีนี้อาจารย์ให้ทำงานกลุ่ม7คนเราก้ออยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ใน7คนไม่มีใครถามรึอะไรเลยว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยรวมถึงเราด้วย แต่พอเรากำลังจะทำ เขากลับบอกว่าเขาทำเสร็จแล้ว แล้วเขาก้อมาเหวียงในแชทกลุ่มที่มีเรา4คน ว่าทำไมถึงไม่ช่วยกันไม่ถามไม่อะไร (ซึ่งในกลุ่ม4คนมีเรากับเขาที่มีโน้ตบุ้คนะคะ) มีโน้ตบุ้คแทนที่จะช่วยกันกลับไม่ช่วย เราเลยไม่ได้ตอบอะไรอีก พอหลังจากนั้น2-3วัน เขาก้อไม่คุยกับเราอีกเลย ไปตั้งแชทกลุ่มใหม่กับเพื่อนอีก3คนแล้วทิ้งเราไว้ เพื่อนคนอื่นๆก้อเห็นดีเห็นงามตามเขาไปหมดไม่มีใครขัดใครท้วงไม่มีใครเตือนใครคล้อยตามเขา เราเสียใจเสียความรู้สึกมากแต่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบและอดทน เราอยากรู้ว่าเราผิดอะไรผิดขนาดนั้นเลยหรอ แล้วในงานกลุ่มมีตั้ง7คน ทำไมถึงต้องเอามาลงที่เราคนเดียว ทั้งๆที่คนอื่นก้อไม่ได้ช่วย ไม่ได้ถามเหมือนกัน ทำไมถึงเป็นเราคนเดียวที่ผิด
             ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา4-5ปี เราคอยช่วยเหลือ คอยซัพพอร์อตเขามาตลอด แต่วันนี้ทำไมเขาถึงเลือกที่จะทำกับเราแบบนี้จากคนที่สนิทกันมาก ไปไหนไปกันไม่ทิ้งกัน อะไรทำให้เขาคิดแบบนี้เราอยากรู้มากแต่พอเราถามเขาก้อไม่ยอมบอกความจริงเอาแต่บ่ายเบี่ยง ทุกวันนี้เราเลยเหมือนตัวคนเดียวเคว้งคว้างอยากย้ายกลุ่มก้อทำไม่ได้ เพราะยังต้องทำงานร่วมกันอีกหลายๆอย่างซึ่งอาจารย์ในแผนกก้อรู้ว่าเรา2คนสนิทกันมากตัวติดกันตลอด เราอึดอัดมาก เราเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ตอนช่วงม.4จึงทำให้เราต้องดร็อปเรียนช่วงนั้นเราร้องไห้ตลอด เราไม่อยากทำอะไรเลย จนแม่ยอมให้เราย้ายที่เรียน แต่พอมาวันนี้กลับเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกมันวนลูปเดิม ทำให้เราดิ่งกว่าเดิม เราไม่สามารถดร็อปเรียนและย้ายที่เรียนได้อีก เพราะอีกไม่เกิน6-7เดือน เราก้อจะจบปวส.แล้ว เราไม่รู้ต้องทำยังไง มันมืด มันตันไปหมด เราอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราได้แต่เฝ้าถามตัวเองทุกวัน ว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมเขาถึงไม่ใช้เหตุผล ที่ผ่านมาเราไม่ใช่เพื่อนกันหรอ ทำไมเขาทำอะไรถึงไม่นึกถึงความรู้สึกเราบ้างทั้งๆที่เราหวังดีกับเขามาตลอด เราก้อไม่รู้เหมือนกันอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ เขาไม่เคยมีเหตุผลเลย เราได้แต่เงียบและอดทนมาตลอดมันทำให้เราไม่อยากไปเรียนแต่เราก้อทำไม่ได้ เพราะโตแล้ว ตอนนี้เรามืดไปหมดเลยค่ะ เขาเลยคิดว่าเราคบไม่ได้ ทั้งๆที่ผ่านมาเราช่วยเหลือเขามาตลอด เราไม่รู้ต้องจัดการกับความรู้สึกยังไงดีเลยค่ะ