ผมกำลังเรียนมหาลัยครับ ค่าเทอมค่าต่างๆ นาๆ ที่แพงแสนแพง กยศ.ก็กู้ คนในครอบครัวพูดสิ่งเดียวที่ทำให้เรียนให้สุดทางจนเกรดทุกเทอม 3.00 ขึ้น “เรียนไปไม่ต้องกังวลอะไร” แต่จนแล้วจนรอดปัจจัยต่างๆ ก็เป็นอุปสรรครุมเร้าเหลือเกิน กังวลสิ กังวลตลอด พยายามจะประหยัดในยุคส้น** นี้ ผมรู้สึกมันเริ่มไม่ไหวหน่อยๆ แต่ก็อดทนเพื่ออนาคตตัวเองจะได้แทนที่เสาหลักครอบครัวแบ่งเบาเขา จนกระทั่งคนในครอบครัวผม เขาตึงจนเรื่องบางเรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่ เขาลากผมเข้าไปเอี่ยวพูดถึงตัวผมไปในทางที่เสียหายกับจิตใจของผม เขาบอกเขาพยายามมาก เขาบ่นว่าทำไมต้องให้มาปวดหัวกับเรื่องแค่นี้เขาทำงานหนักเพื่อให้ได้เงินมา…. ผมขอไม่ลงรายละเอียดเพราะสิ่งที่ผมได้ยินจากเขา มันเหมือนผมถูกตั้งคำความเชื่อใจ คนที่คุณไว้ใจที่สุดกลับตั้งคำถามความเชื่อใจจากคุณ ผมได้ยินผมพูดตรงๆ เลยว่าผมลำบากผ่านทุกสถานการณ์มากับครอบครัวตัวเอง จนถึงภาวะหนึ่งที่เราลำบากสุดๆคือตอนนี้ ผมเป็นห่วงน้อง ห่วงแม่ ผมไม่รู้อะไรมันทำให้ผมมาถึงจุดนี้ได้ ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ทุกเรื่องต้องตึงเครียด ทุกเรื่องเลย ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตแบบครอบครัวของผมดูเหมือนไม่ใช่ ที่ๆผมจะหันหน้าเข้าไปกอด ผมอธิบายไม่ถูกมันมีหลายปัจจัยมากความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว อคติต่อพี่น้อง พ่อแม่ที่ทำงานหนักแล้วไม่มีเวลา ความรับผิดชอบในงานบ้าน ผมไม่รู้ บางที่แค่ความรับผิดชอบในงานบ้านที่ไม่สมำเสมอมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ลามทุ่งแล้วครับ ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อดีครับ ผมท้อครับ ครอบครัวที่เคยอบอุ่น แต่ตอนนี้ปัญหาต่างๆที่รุมเร้าเข้ามา มันกำลังทำให้ครอบครัวผมแตกสลายครับ ผมสู้เพื่ออนาคตตัวเอง จนตอนนี้ผมหมดไฟ ผมจะทนเรียนไปเพื่ออะไรครับ ผมอยากไดกำลังใจ หรืออย่างน้อยผมก็รู้สึกว่าตัวผมก็ไม่เป็นแบบนี้คนเดียวครับที่ Family slow burning and die inside ;_;