สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.3 จะขึ้นม.4นะคะ เราอยากถามว่าเราเห็นแก่ตัวไหมคะที่คิดแบบนี้ ตอนที่เราเตรียมตัวสอบเข้าม.1 เราตั้งใจอ่านหนังสือ / เรียนพิเศษมากๆ คือเราตั้งใจเตรียมตัวมาเยอะมากๆเลยค่ะ แต่พอวันก่อนสอบ1วัน แม่เราพาเราไปหาร่างทรงค่ะ แม่ก้ไปขอให้เค้าช่วยเราให้เราสอบติดค่ะ พอเราสอบติด แน่นอนเราก็ต้องอยากได้รับคำชมเป็นธรรมดาใช่ไหมละคะ? แต่ทุกๆคนในบ้านกลับบอกว่าเราสอบติดเพราะร่างทรงคนนั้นเค้าเป็นคนช่วยเราทำค่ะ ประมาณว่าถ้าไม่พาไปหาเราก้คงสอบไม่ติด ตอนเรารู้สึกเสียใจมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกแย่รู้สึกน้อยใจไปหมดเลยค่ะ ทั้งๆที่เราตั้งใจอ่านหนังสือทั้งวัน เราควรจะรู้สึกยังไงอ่ะคะ พอมาตอนปัจจุบันเราจะสอบเข้าม.4ค่ะ แม่เราก้จะพาเราไปหาร่างทรงคนนั้นอีก เราผิดไหมคะที่เราไม่อยากไปเลยค่ะ เราอยากจะทำมันด้วยความสามารถของตัวเอง เพื่อให้คนอื่นชมบ้างค่ะ เราอยากจะภูมิใจในความสามารถของเรา ถึงจะสอบไม่ติดแต่อย่างน้อยเราก้ได้ทำเต็มความสามารถอ่ะค่ะ เราไม่อยากให้มีคนมาบอกอีกว่าเราสอบติดเพราะร่างทรง/สิ่งศักสิทธิ์ช่วย เราเลยตัดสินใจไปคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ค่ะ แต่พ่อแม่เราก็ดึงดันจะพาเราไปให้ได้เลยค่ะ บอกว่า"ถ้าไม่ไปก็สอบไม่ติดหรอก ใครจะว่ายังไงก็ไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องแคร์" แต่แม่เราไม่เคยให้กำลังใจหรือให้คำชมเราเลยค่ะเอาแต่บอกตลอดว่าเป็นเพราะร่างทรงช่วย เราต้องรู้สึกแบบไหนอ่ะ?? คือลองคิดดูนะคะ ถ้าเราตั้งใจทำบางสิ่งบางอย่างมากๆ พอเราทำสำเร็จแต่คนที่ได้รับคำชมกลับไม่ใช่เรา แต่กลับกัน ถ​้าเราทำสิ่งนั้นไม่สำเร็จทุกคนก็จะหันกลับมาบอกว่า ทำไมไม่ตั้งใจละ? ถ้าตั้งใจกว่านี้ก้ทำได้แล้ว ทำไมแม่ไม่เข้าใจอ่ะ ว่าทำสำเร็จด้วยตัวเองมันน่าภูมิใจกว่าให้คนอื่นช่วยมากนะ ยังไม่รู้เลยด้วยว่าร่างทรงคนนั้นเค้าช่วยเราจริงไหม เพราะส่วนตัวเราไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยค่ะ เราเห็นแก่ตัวไหมคะที่คิดแบบนี้ ปล.เราอาจจะพิมงงหรือพิมผิดบ้างนะคะ เพราะเรากะว่าจะแค่มาระบายถามความเห็นคนอื่นเฉยๆค่ะ