.

             ปกรณัมพลิกหน้าต้นฉบับนิยายที่อยู่ในมือไปมาอยู่สองสามครั้ง กวาดตามองเนื้อหาที่พิมพ์อยู่บนหน้ากระดาษแค่เพียงไม่กี่วินาที ก็วางมันลงกับโต๊ะตามเดิม ถอนหายใจหน่อยหนึ่ง ก่อนจะเบนความสนใจกลับมายังนักเขียนที่นำงานชิ้นนี้มาเสนอ

              “เอากลับไปแก้มาก่อนดีกว่า รู้ไหมว่านักเขียนที่ดีน่ะ หลักการเบื้องต้นก็คือ การเอาใจใส่ต่องานเขียนของตัวเอง ไม่ว่าจะเขียนอะไรก็ตาม ต้องมีความเอาใจใส่ให้มากที่สุด” คำพูดเฉียบขาดตรงไปตรงมา ทำเอานักเขียนหน้าใหม่ ที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในสังกัดได้เพียงแค่ครึ่งปีอย่างมาลีถึงกับสะอึก

               นักเขียนสาวคนนี้มีฝีไม้ลายมือที่ไม่เหมือนใคร แปลกแหวกแนว ทั้งการวางพล็อตเรื่อง ทั้งจุดเด่นของตัวละครที่จินตนาการขึ้นมา คิดว่าหากจับมาขัดเกลาสำนวนนิด ๆ หน่อย ๆ อาจจะเป็นคนที่มีฝีมือทางด้านงานเขียนที่สุดยอดมากคนหนึ่ง อนาคตต้องเป็นเพชรเม็ดงามแห่งวงการนักเขียน ให้กับสำนักพิมพ์ของเขาเป็นแน่

               ยังจำแววตาสิ้นหวังคู่นั้นของหล่อนได้ ในวันที่เจอกันครั้งแรกเมื่อตอนสัมภาษณ์ ครั้งที่หล่อนเล่าถึงการไปสมัครเป็นนักเขียน นำต้นฉบับนิยายที่เขียนให้กับบรรณาธิการอ่าน ทุกสำนักพิมพ์ล้วนปฏิเสธและทิ้งลงถังขยะไปแบบไม่ไยดี

                บางที่เปิดกลับไปกลับมาเพียงสองรอบก็ปฏิเสธเธอแล้ว โดยยังไม่ได้สัมผัสกับเรื่องราวที่นำมาเสนอด้วยซ้ำ สำนักพิมพ์ของเขาให้โอกาสคนที่อยากเป็นนักเขียนอยู่แล้ว จึงรับเธอเข้ามาเป็นนักเขียนในสังกัดโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ

              ปกรณัมเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์แห่งนี้ และยังควบหน้าที่บรรณาธิการเข้าไปด้วยอีกตำแหน่ง ด้วยความที่เขาเป็นคนเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อีกทั้งใบหน้ายังหล่อเหลาคมคาย ดวงตา ปาก จมูก ดูได้รูปจนน่ากลัว แม้แต่คิ้วหนาๆ ดกดำ หรือไรเคราใต้คางของเขา ไม่ว่าจุดไหนก็ช่วยขับช่วยเพิ่มเสน่ห์และความเข้มได้อย่างลงตัวเกินพอดีไปเสียหมด

                รูปร่างหน้าตาก็ว่าดีชนิดหาตัวจับยากแล้ว แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษอันแสนอ่อนโยน และความละเอียดอ่อนที่เขาแสดงออกนั้น กลับยิ่งทำให้เขามีเสน่ห์ และเป็นที่หมายปองของใครต่อใคร อย่างน้อยที่เห็นๆ ก็เหล่าบรรดาสาวๆ ในสำนักพิมพ์นี่ล่ะ
และมาลีเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน

                  “ทำไมคะ พล็อตโมไม่ได้เรื่องหรือคะคุณกรณ์”หล่อนถามอย่างนึกกังวล ทว่าพอได้สบตาเข้ากับแววตาคมเข้มของคู่สนทนาเข้า ก็ต้องแอบยิ้ม ลืมอารมณ์ก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะ

                        “การเขียนนิยาย นอกจากเรื่องพล็อตและการเขียนให้น่าสนใจแล้ว ทิศทางตลาดก็เป็นสิ่งสำคัญ ดราม่าน้ำตาไหล อกหักรักคุด ความรักใสๆ ของวัยรุ่น แต่ละแนวก็ขึ้นอยู่กับกลุ่มเป้าหมาย และกระแสนิยมในช่วงนี้ แต่ที่สำคัญไม่แพ้กัน และเป็นพื้นฐานของพื้นฐานเลย ก็คือเรื่องคำผิดนั่นละ ต่อให้ทุกอย่างจะถูกที่ถูกทางอย่างไร แต่ถ้าเจอคำผิดตลอดเรื่อง ก็เสียอารมณ์ที่จะอ่านเอาได้ง่ายๆ เหมือนกัน” เสียเวลานิดหน่อย แต่ปกรณัมคิดว่า คุ้มค่าที่จะพูด

             “ค่ะ” มาลีรับคำ พร้อมหยิบต้นฉบับบนโต๊ะกลับมาไว้กับตัวเอง นึกโล่งใจที่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พล็อต ไม่อย่างนั้นคงจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอแน่นอน

               หญิงสาวที่ใฝ่ฝันอยากเป็นนักเขียนมาตั้งแต่เด็ก พอเข้ามหาวิทยาลัย จึงตัดสินใจเรียนคณะอักษรศาสตร์ จบมาจะได้ทำงานเป็นนักเขียนอย่างที่ใฝ่ฝัน แม้คนรอบข้างจะพูดให้ได้ยินทุกวันว่า มันอาจจะทำให้ไส้แห้ง มาลีไม่ใส่ใจ ยังคงมุ่งมั่นทำตามความฝันเสมอมา

               ฐานะทางครอบครัวของหล่อน ไม่ทำให้กลายเป็นคนไส้แห้งได้ง่าย ๆ สำหรับชาตินี้ “จะไส้แห้งได้ยังไง เกาะพ่อแม่กินก็ได้ถ้างานเขียนขายไม่ออก” หล่อนคิดเพลิน ๆ พร้อมหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว

                แสงแดดภายนอกเริ่มจัดจ้า อากาศร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ จากทีแรกที่มาลีคิดว่า หลังจากคุยงานเสร็จจะแวะหาอะไรกินก่อน แต่ตอนนี้กลับไม่หิวเท่าใดนัก อีกทั้งอยากรีบกลับไปแก้งานให้เสร็จเร็วๆ มากกว่า จึงขับรถตรงดิ่งกลับบ้านไปทั้งๆ อย่างนั้น

                หาซื้ออะไรเล็กๆ น้อยๆ ติดมือจากร้านสะดวกซื้อ จัดการตัวเอง และประจำอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เรียบร้อย ก่อนจะได้เริ่มงาน ก็กลับนึกถึงชายคิ้วหนาที่เพิ่งได้พบหน้ากันเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อนเสียอย่างนั้น

                เขาเป็นเกย์จริง ๆ หรือ ชอบผู้ชายด้วยกันจริง ๆ หรือ “น่าเสียดายชะมัด หน้าตา นิสัย ออกจะเพอร์เฟกต์แท้ๆ” รำพึงรำพันกับตัวเอง พร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆ

                อันที่จริงข่าวลือเกี่ยวกับเจ้าของสำนักพิมพ์ผู้นี้ เป็นจริงขนาดไหนก็ไม่มีใครรู้ แม้แต่เริ่มเกิดข่าวแบบนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อใดก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

           แม้จะไม่มีหลักฐาน ไม่มีอะไรชี้ชัดสักอย่าง แต่เพราะเจ้าตัวไม่เคยออกมาปฏิเสธ หรือมีท่าทีใดๆ เลยเกี่ยวกับข่าวลือนั้นเลยนั่นล่ะ มันก็เลยคลุมเครือ และยังคงเป็นข่าวลือต่อไป

                 เพราะเหตุนี้จึงทำให้สาว ๆ ในสำนักพิมพ์เพียงแค่แอบปลื้มกับความหล่อเหลาของเขาเท่านั้น ไม่กล้าคิดไกลไปมากกว่านี้ เกรงว่ารสนิยมของเขาจะไม่ใช่ผู้หญิงจริง ๆ

               ตั้งแต่ย่างกรายเข้ามาเป็นนักเขียนของที่นี่ มาลีแอบได้ยินเสียงซุบซิบเรื่องปกรณัมอยู่บ่อยครั้ง ทีแรกไม่เชื่อ พอได้ยินเข้าบ่อย ๆ ก็แอบลังเลเหมือนกัน แต่ความชอบความปลื้มไม่มีข้อยกเว้น

               “เป็นเกย์ผู้หญิงก็ปลื้มได้ ไม่มีใครห้ามปลื้มเกย์หนิยัยโม แกปลื้มได้น่า” มาลีพูดคนเดียว นั่งใจลอยนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน นึกถึงใบหน้าคมเข้มนั้น ยังไม่ยอมแก้งานสักที

               หึ! มาลีสบถออกมาเบา ๆ ย่นจมูกเมื่อนึกถึงใครอีกคน “ทำไมคนที่ชอบผู้หญิงดันหน้าตาธรรมดา ๆ นะ ทำไมคนที่ชอบไม้ป่าเดียวกันดันหล่อจัง” มาลีพูดถึงเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง เขาชื่อชัชรินทร์ ผู้ชายที่มาสมัครเป็นนักเขียนพร้อมกัน แถมยังทำเรื่องโป๊ะแตกให้ล้อจนถึงทุกวันนี้

                …………………………………….

             …ฉันเจอกับเขา! เราเจอกันโดยบังเอิญ คือ เราทำงานที่เดียวกัน เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันห้าปีเลยนะ ถึงอายุจะห่างกัน ทว่าไลฟ์สไตล์ของเราเหมือนกันมาก ๆ ฉันจะแทนตัวเขาว่า ‘บี๋’ แล้วกัน

                 ไม่เคยได้ยินเหรอ ที่คู่รักเขาแทนตัวของกันและกันว่าบี๋น่ะ ผู้ชายก็เรียกผู้หญิงว่าบี๋ ส่วนผู้หญิงก็เรียกผู้ชายว่าบี๋เหมือนกัน ต่อจากนี้ฉันก็จะแทนตัวเขาว่า ‘บี๋’ ให้เขาแทนตัวของฉันว่า ‘บี๋’ เหมือนกัน

               เวลาทำงานบี๋จะดุมาก ดุมาก ๆ เลยแหละ เขี้ยว ลูกน้องทุกคนกลัวจนหัวหด แม้แต่ฉัน บี๋ก็ไม่ยกเว้น บี๋บอกว่าอยู่ที่ทำงานก็ต้องทำงาน สวมบทบาทหัวหน้ากับลูกน้อง แต่พอกลับมาถึงบ้าน บี๋ก็กลายเป็นคนละคน เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและน่ารักมาก ๆ เป็นเพียงลูกไก่ในกำมือของฉันดี ๆ นี่เอง ฮ่า…

               เอ… หรือจะเป็นลูกเจี๊ยบ ลูกแมวดีน้า เพราะอยู่ที่บ้าน บี๋แทบจะสยบแทบเท้าความน่ารักของฉันเลยล่ะ เหอะ! ส่วนอยู่ที่ทำงานน่ะเหรอ ยักษ์เรียกพ่อเลย

               บี๋อ่อนโยนมาก น่ารัก ทุกคนในบริษัทจะรู้ไหมว่าบี๋น่ะ อ่อนโยนกับฉันแค่ไหน ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเวลาทำงานสักนิด

                “อยู่กับผมไปจนแก่เฒ่าเลยนะครับบี๋ อยู่ที่ทำงานผมต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้อยู่ที่บ้านของเรา ผมตกอยู่ในกำมือของคุณแล้วนะครับที่รัก” เขาพูดขณะดมปอยผมของฉัน ทุกคนไม่มีทางได้เห็นมุมอ่อนโยนน่ารักเช่นนี้ของเขาเหมือนฉันแน่นอน……..
  
                   โดย : เมอร์ริเดียน

               นิยายลับที่หล่อนแอบเขียนขึ้นมา พระเอกจะเป็นใครไปไม่ได้ นั่นคือ ปกรณัมสุดหล่อคนนั้นเอง ส่วนนางเอกก็ต้องเป็นหล่อนแน่นอนอยู่แล้ว เรื่องนี้มันจะต้องเป็นความลับ

               หลังจากเสร็จสิ้นจากงานแก้ต้นฉบับนิยายของตนเองแล้ว มาลีก็แอบมาเขียนนิยายความรักของตนเองบ้าง เขียนไปยิ้มไป ตัวอักษรที่พิมพ์รวมกันเป็นประโยคยาว ๆ เป็นเรื่องราวที่เกิดจากความรู้สึกข้างในจิตใจ

                นิยายเรื่องนี้เธอเพียงเขียนเพื่อสนองหัวใจของตนเองเท่านั้น ไม่คิดส่งปกรณัม ไม่คิดตีพิมพ์อยู่แล้ว เธอนำไปลงในเว็บไซต์นิยายแห่งหนึ่ง คิดว่าลายมือที่พยายามดัดแปลง คงหลอกสายตาของเพื่อน ๆ ในสำนักพิมพ์ได้ แม้แต่สายตาของปกรณัม ก็ไม่มีวันจับได้แน่นอน

จบบทที่ 1

https://ppantip.com/topic/41474559…….บทที่ 2