คือเราอายุ15 นน.55 สูง154 เรามีพุงเยอะเนาะ ละคือเราก็ จดพวกวิธีออกกำลังกายให้พอดีกับเรา จดวิธีกินว่าอะไรควรทานน้อยอัไรควรทานเยอะ ละเราพึ่งเริ่มได้เเค่2วัน วันที่สองที่เราออกกำลังกาย พี่เรามาเห็น เเละพอตกเย็น พี่เราก็มาบอกกับคนในบ้านประมาณว่า เราออกกำลังกายละมีเสียง เลยขึ้นไปดู เห็นเราวิดพื้น ก็มาพูดตอนกินอาหารกัน ซึ่งเราก็ไม่อะไรมาก(ถึงจะไม่ชอบก็เถอะ)  เเต่พอคุยไปคุยมา เริ่มบอกเราเเล้วล่ะว่า เรายังสูงได้อีก กินๆไปเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องเเบบนี้ไรงี้  เราก็ฟังๆนะ ละพี่เราก็พูดอีกประมาณว่า ถึงออกกำลังกายไปก็ไม่ช่สยอะไรหรอก ออกให้เหนื่อย เสียเเรงปล่าวๆ เราก็ตอบนะว่า ก็ออกให้มันชินไงง (พยามทำเสียงปกติ) ซึ่งคือเรา ไม่ชอบคำพูดตัดกำลังใจนะ คือเเบบ เราพยามที่จะปรับเปลี่ยนตัวเอง พยามที่จะรีเซ็ตให้ตัวเองดีขึ้น เรื่องการนอน เราเริ่มที่จะนอนไม่เกิน23:00 ตื่นก็พยามตื่น6-7โมงเช้า ขนมหวาน น้ำหวานก็พยามลดลง(ปกติกินเเทบทุกวัน)  เเต่พอพูดเเบบนี้อะมันเเบบว่าตัดกำลังใจเลย จากที่เรายิ้มๆอร่อนกับอาหาร กลายเป็นว่าเราค่อยๆหุบยิ้มอะ ยิ้มเจื่อนๆ เงียบๆไปเลยเราอะ คือเเบบ พี่ๆเค้าเคยพูดนะ ว่าให้เราเปลี่ยนตัวเองบ้าง เราก็พยามเปลี่ยน พยามเเต่งตัวให้ดีขึ้น เพราะปกติเวลาไปไหนมาไหนเราจะใส่เสื้อสีทึบๆกับเสื้อเเขนยาว เเล้วก็กางเกงขายาว เพราะมีปมเรื่องใส่ขาสั้น เเต่คราวนี้ เราก็พยามเปลี่ยน ใส่ชุดตามที่พี่ๆเลือกให้ ซึ่งบางครั้งก็มีกระโปรงสั้นๆ คล้ายๆชุดเมดน่ะค่ะ ซึ่งสั้นถึงขาอ่อนเลย เเต่ก็ใส่กางเกงสเตย์  ส่วนคำหยาบ เราก็พยามที่จะไม่พูด พยามมากๆเลย ซึ่งบางครั้งมันก็อาจหลุด เเต่เราก็พยายามจริงๆ เเต่การมาตัดกำลังใจเรามันก็เจ็บเเปล๊บๆที่อกนะคะ เเต่ทำไงได้ ถ้าจะชักสีหน้า ก็จะเอาไปฟ้องเเม่เรา เเล้วเเม่เราก็จะโทรมาบ่ยมาสอนเรา คือเราต้องยิ้มอย่างเดียวเลย ถ้าไม่ยิ้มก็เงียบ เเต่พอเงียบไปเลยก็จะมาห่วงเราอีก  คิดไงกันคะ 
*ใครที่คิดว่ามันไร้สาระก็ผ่านไปได้เลยนะคะ เพราะเวลาเราระบายกับใคร ก็จะหาว่ามันไร้สาระมากๆไรงี้ค่ะ*