วันนี้เป็นวันที่สองที่ทำงานที่ใหม่นี้ค่ะ แล้วก็เป็นวันสุดท้ายที่เจ้าของตำแหน่งคนเก่าสอนงานค่ะ.....

ตอนสัมภาษณ์เราก็ฟังรายละเอียดหน้างาน บางอย่างที่ไม่เคยทำก็พร้อมเรียนรู้ 

พอมาทำงานจริงๆ ทำไมเขาถึงชอบพูดว่าทำไมไม่เข้าใจมันยากตรงไหน ดูสิที่จดไว้น่ะ...

เรากลับบ้านมาเพลียมาก ฝันร้ายเลย 

เดินทางก็ออกเช้ากลับเย็นมาก เเต่เราก็พยายามไม่เลือก พยายามสู้

เขาพูดอะไรเราก็รีบจด เเต่คนสอนงานเหมือนไม่สนอะไรเเล้ว ฟีลแบบ ชั้นจะไปแล้ว เเกเอาไปรับผิดชอบเองเเล้วกัน  ที่ผ่านมาก็เจองาน ไม่สิ..เจอคนที่มักจะทำให้เราเหนื่อย จนทนทำงานไม่ไหว แล้วทำไมมาเจออะไรแบบนี้อีกแล้วล่ะ การมีชีวิต ดำเนินไปเรื่อยๆ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ถ้าเกิดว่าเราไม่มีครอบครัวที่เรารัก เราจะยังอดทนยืนอยู่ได้ไหมนะ

ทำไมเจอแต่อะไรที่เหนื่อยหัวใจจัง 

พรุ่งนี้อาจจะดีกว่า ....ใช่มั้ย  ใครๆก็บอกกับเราแบบนี้

คำถามตอนเราท้อๆ คือโลกนี้มีที่ยืนให้แค่คนแกร่งเท่านั้นหรอ คนที่บอกว่า ใครๆก็เจอแบบนี้ทั้งนั้น เราไม่เถียงนะ ตอนนี้เราก็อยู่ในสถานะแบบใครๆที่คุณพูดถึงนั่นแหละ  แต่เรากำลังรู้สึกท้อจนร้องไห้ออกมา ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆ ข้าวเราก็ไม่อยากกิน เราอยากอยู่คนเดียวในห้อง 

เรารู้ว่าเราดูขี้แพ้ แต่เราก็พยายามแล้วนะ...

เอาล่ะ เราอาจจะน่ารำคาญในสายตาใครหลายคน แต่เราก็เป็นแบบนี้แหละ ตอนนี้เเค่กำลังเสียใจ ท้อ แล้วก็ร้องไห้อยู่ ถ้ารับฟังเรา เเล้วอ่านมาจนจบ ก็ขอบคุณจริงๆนะ ขอบคุณมาก