ปกติเราจะเป็นคนที่แอบชอบคนอื่นตลอด แอบชอบแต่ก็ไม่เคยสมหวัง อาจเป็นเพราะเราไม่ได้ต้องการเค้ามาเป็นแฟน มาเป็นคนรัก แต่สิ่งที่เราต้องการคือแค่ได้เห็นเค้าในทุกๆวันของเรา เราเป็นคนที่อยากเจอหน้าเค้า ได้เห็นหน้าได้เห็นเค้ายิ้มก็เก็บเอาคิดไปเอง เอาไปเขิน ต้องการแค่นี้ ไม่ต้องการอยากให้เค้าพูดกับเรา หรืออยากให้เค้ากลับมาชอบเราตอบ ยิ่งบางคนที่เคยแอบชอบแล้วมาชอบเราตอบ เราก็จะไม่ชอบเค้าทันที ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ไม่เข้าใจเหมือนกัน
คือเราเหงามากเลยนะ เหงาจริงๆ เราได้แค่แอบชอบคนอื่นๆเท่านั้น แบบเราแอบชอบแต่ละคนนานมากแต่เหตุผลที่เราไม่สารภาพ เพราะเรารู้ว่าเรากับเค้าเป็นไปไม่ได้ เพราะเค้าไม่มีวันมาชอบเราตอบแน่ อาจจะเป็นเพราะเราไม่สวยก็ได้ เรารู้ตัวดีเลยแหละ เราก็เลยเก็บความรู้สึกนี้แค่กับตัวเอง
แล้วตอนนี้เราก็ทำได้แล้ว เราสามารถเลิกชอบคนที่เราชอบได้แล้ว เราเคยทำแบบนี้แล้วครั้งนึงเพราะเรากับเค้าอยู่ไกลกันมันก็สามารถเห็นหน้าทุกวัน ทำให้ลืมได้ แต่คนนี้ที่มันลืมยากเพราะเราบ้านใกล้กัน แต่ไม่เคยคุยกันเลย เค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ มีแต่เราที่รู้จักอยู่ฝ่ายเดียว เราพยายามลืมแล้ว ใช้เวลานานมากที่จะไม่ออกไปเจอหน้า จนสุดท้ายเราทำได้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเราว่างเปล่ามาก จากที่ตื่นขึ้นมามีคนให้คิดถึง ตอนนี้มันรู้สึกว่าเราไม่มีคนที่ชอบแล้ว แล้วเราจะคิดถึงใครว่ะ เวลาเรานั่งคนเดียวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เราก็จะมีเค้าให้คิดถึงอยู่ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเราบอกว่ามันว่างเปล่ามาก จากที่เคยมีคนให้เรามอง พอเราเจอเค้าเราก็ไม่อยากมองแล้วเพราะเรา ลืมเค้าได้แล้ว คือมันว่างเปล่ามากจริงๆ
พอไป โรงเรียน ปกติก็จะมีกำลังใจในการไปโรงเรียนเพราะมีคนที่ชอบ แต่ตอนนี้โรงเรียนไม่มีใครให้ชอบเลย โรงเรียนเรามีคนเยอะมาก แต่กลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครเลย อาจจะเป็นเพราว่าตอนเราอยู่ โรงเรียนเก่า มันเป็นโรงเรียนเล็กๆ ทำให้เรารู้จักเค้ามากขึ้น แต่โรงเรียนใหม่ที่เราอยู่ตอนนี้มันใหญ่มาก จนมองไปทางไหนก็มีแต่ผู้คนที่ไม่รุ้จัก และไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครเลย เราเค้าใจแล้วแหละว่าความรู้สึกรักมันยากจริงๆ ตอนนี้เรากลายเป็นไมารู้สึกอะไรกับความรักแล้ว มันว่างเปล่าเกินไปจริงๆ
คือเรายังไม่ได้บอกว่าตอนที่เราแอบชอบ เราเจ็บปวดมาก เราโดนเหยียบย่ำเยอะมาก คืออาจจะไม่สวย ไม่ขาว ก็เลยมีแต่คนบอกว่าไม่ควร ที่จะไปชอบเค้าหรอกและเราก็รู้สึกเหมือนว่าเค้ามองเราแบบนั้นด้วย เราก็เลยปรงไปแล้วล่ะ
บางทีเราก็อยากมีความรักแบบ คู่รักที่ไม่หวือหวา ไปไหนมาไหด้วยกันได้ ไม่ต้องยิ่งใหญ่ รักในแบบที่เราเป็นก็พอ
(ปล.คือเราอยากเอาเรื่องราวความว่างเปล่ามาแชร์ให้ทุกคนได้รู้เฉยๆนะ)
ว่างเปล่า
คือเราเหงามากเลยนะ เหงาจริงๆ เราได้แค่แอบชอบคนอื่นๆเท่านั้น แบบเราแอบชอบแต่ละคนนานมากแต่เหตุผลที่เราไม่สารภาพ เพราะเรารู้ว่าเรากับเค้าเป็นไปไม่ได้ เพราะเค้าไม่มีวันมาชอบเราตอบแน่ อาจจะเป็นเพราะเราไม่สวยก็ได้ เรารู้ตัวดีเลยแหละ เราก็เลยเก็บความรู้สึกนี้แค่กับตัวเอง
แล้วตอนนี้เราก็ทำได้แล้ว เราสามารถเลิกชอบคนที่เราชอบได้แล้ว เราเคยทำแบบนี้แล้วครั้งนึงเพราะเรากับเค้าอยู่ไกลกันมันก็สามารถเห็นหน้าทุกวัน ทำให้ลืมได้ แต่คนนี้ที่มันลืมยากเพราะเราบ้านใกล้กัน แต่ไม่เคยคุยกันเลย เค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ มีแต่เราที่รู้จักอยู่ฝ่ายเดียว เราพยายามลืมแล้ว ใช้เวลานานมากที่จะไม่ออกไปเจอหน้า จนสุดท้ายเราทำได้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเราว่างเปล่ามาก จากที่ตื่นขึ้นมามีคนให้คิดถึง ตอนนี้มันรู้สึกว่าเราไม่มีคนที่ชอบแล้ว แล้วเราจะคิดถึงใครว่ะ เวลาเรานั่งคนเดียวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เราก็จะมีเค้าให้คิดถึงอยู่ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเราบอกว่ามันว่างเปล่ามาก จากที่เคยมีคนให้เรามอง พอเราเจอเค้าเราก็ไม่อยากมองแล้วเพราะเรา ลืมเค้าได้แล้ว คือมันว่างเปล่ามากจริงๆ
พอไป โรงเรียน ปกติก็จะมีกำลังใจในการไปโรงเรียนเพราะมีคนที่ชอบ แต่ตอนนี้โรงเรียนไม่มีใครให้ชอบเลย โรงเรียนเรามีคนเยอะมาก แต่กลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครเลย อาจจะเป็นเพราว่าตอนเราอยู่ โรงเรียนเก่า มันเป็นโรงเรียนเล็กๆ ทำให้เรารู้จักเค้ามากขึ้น แต่โรงเรียนใหม่ที่เราอยู่ตอนนี้มันใหญ่มาก จนมองไปทางไหนก็มีแต่ผู้คนที่ไม่รุ้จัก และไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครเลย เราเค้าใจแล้วแหละว่าความรู้สึกรักมันยากจริงๆ ตอนนี้เรากลายเป็นไมารู้สึกอะไรกับความรักแล้ว มันว่างเปล่าเกินไปจริงๆ
คือเรายังไม่ได้บอกว่าตอนที่เราแอบชอบ เราเจ็บปวดมาก เราโดนเหยียบย่ำเยอะมาก คืออาจจะไม่สวย ไม่ขาว ก็เลยมีแต่คนบอกว่าไม่ควร ที่จะไปชอบเค้าหรอกและเราก็รู้สึกเหมือนว่าเค้ามองเราแบบนั้นด้วย เราก็เลยปรงไปแล้วล่ะ
บางทีเราก็อยากมีความรักแบบ คู่รักที่ไม่หวือหวา ไปไหนมาไหด้วยกันได้ ไม่ต้องยิ่งใหญ่ รักในแบบที่เราเป็นก็พอ
(ปล.คือเราอยากเอาเรื่องราวความว่างเปล่ามาแชร์ให้ทุกคนได้รู้เฉยๆนะ)