ตามหัวเรื่องค่ะ  คือเราเองก็มีแพลนจะไปเรียนที่ๆไกลพอสมควร แต่ก่อนอื่นเลยคือ เรามีแฟนค่ะ เรารู้ดีว่ารักในวัยเรียนอาจจะไม่ยืนยาว แต่ใครจะไปรู้จริงไหม เพราะก็มีหลายคู่ที่คบกันได้ตั้งแต่มัธยมจนเรียนจบและแต่งงาน เราเองก็แอบหวังแบบนั้นนะ เพราะกับแฟนคนนี้เราคบมานานเป็นปีๆแล้ว ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงหรือผู้ชายคนอื่นเลยค่ะ   แต่ก็นั่นแหละ เรากำลังจะต้องไปเรียนต่อที่อื่นซึ่งไกลมาก (ตปท) เราเครียดมาก ยังไม่กล้าบอกแฟนด้วยซ้ำเรื่องนี้ แอบกลัวเหมือนกันเพราะต้องห่างกัน แต่เราก็มั่นใจในตัวเขามากพอสมควรค่ะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ผ่านอะไรกันมาเยอะ  เรียนรู้กันมาก่อนหน้านี้นานเกือบครึ่งปีนะคะ ก่อนที่จะได้ตกลงคบกัน   แม่เรารับรู้เรื่องการคบกันกับแฟน ต้องบอกก่อนว่าแม่เราหัวโบราณพอสมควร  แก่ก็มาซ้ำเติมประมาณว่าไปไม่รอดบ้าง เดียวมันก็ทิ้งบ้าง ทั้งที่แกก็ไม่รู้เบื้องหลังอะไรหรอกค่ะว่าตลอดที่ผ่านมานั้นมันเป็นยังไง ประมาณว่าตัดสินจากภายนอก  พูดแต่อะไรที่มันทำร้ายจิตใจเรา ไม่เคยปลอบหรือให้คำปรึกษาเลย อย่างมากก็บอกแค่ว่าอย่ามีแฟนเพราะคนอื่นจะมองไม่มี อายมาถึงแม่ ซึ่งเราไม่เข้าใจ สรุปหวงเราหรือภาพลักษณ์ตัวเอง?  แล้วการที่มีแฟนมันผิดตรงไหนหรอ  ตลอดเวลาที่คบกันก็มีสกินชิฟบ้างเล็กน้อย เช่น จับมือ หอมแก้ม นอกจากนั้นก็ไม่เคยเกินเลย  ต่อค่ะ เรากำลังจะไปเรียนต่ออีกไม่กี่เดือน ตอนนี้เครียดหลายเรื่อง กลัวปรับตัวไม่ได้ อะไรหลายๆอย่าง  และก็อดคิดเรื่องแฟนไม่ได้เช่นกัน เราควรทำไงดีคะ ใครพอจะให้คำปรึกษาได้บ้าง เพราะคนในครอบครัวคือไม่เปิดรับจริงๆ  ตอนนี้ดิ่งจัง