เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดมาจากที่เราเลิกกับแฟนเราที่คบกันมา3ปี ตั้งแต่ปี2 จนตอนนี้เรียนจบอยู่ด้วยกันตั้งแต่คบกันเดือนแรก อยู่ด้วกกันตลอด อยู่ด้วยกันทุกวัน จนเมื่อเราฝึกงานจบ เราว่างอีก5เดือนโดยทำอะไรไม่ได้เลยเพราะติดทหาร แต่แฟนเราได้งานทำที่ที่เขาไปฝึกงาน ความสัมพันธ์เราค่อยๆเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่แฟนเราได้งานที่นั่น ทำได้ไปประมาณ2เดือน แฟนเราขอมาห่างกับเราซึ่งไม่มีเหตุผลให้เรา จนเราได้รู้ความจริงคือเขาได้ไปหวั่นไหวกับพี่ที่ทำงาน ตอนนั้นโลกเราหยุดหมุน รู้สึกด้านชาไปหมดทั้งตัว เราเลยตัดสินใจเลิกกับเขาในตอนนั้น และเป็นเพราะเราที่คิดว่าเราทำให้เขาไม่เต็มที่พอจนเขารู้สึกขาด และต้องการจากคนอื่น เราเลยตัดสินใจเอาโอกาสไปให้เขา เราไปง้อเขาถึงที่ เราไม่รู้ว่าเราทำถูกไหม เราคิดอย่างนี้อยู่ตลอด แต่ความรู้สึกเราก็ยังคิดระแวงเขาอยู่ตลอดเวลา เราชอบถามเขาว่าเขารู้สึกยังไงกับเราบ้างในตอนนี้ เขาไม่ยอมตอบเราอยู่วันสองวัน จนมาอีกวัน เขาตัดสินใจบอกเราว่าเขารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว และน่าจะไม่รู้สึกแล้ว เขาไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง เขาตัดสินใจให้เราออกไปจากชีวิตเขา ในวินาทีนั้นเราเสียใจมากไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง เราตัดสินใจขนของกลับบ้านเราตอน4ทุ่ม ระยะทาง42โล  จากวันนั้นเราก็จบกันเลย
      จนผ่านมาถึงวันนี้เรื่องผ่านมาเกือบ 2 อาทิตย์ เราคิดถึงเขาทุกนาทีจริงๆ ทำอะไร ขยับไปไหนนึกถึงแต่เขา เราไม่อยาจะทำอะรสักอย่างเลย เราคิดว่าความสัมพันธ์มันจะไปต่อได้จริงๆเพราะทุกอย่างในตอนนั้นมันลงตัวมากๆ ทุกอย่างจริงๆ เข้ากันได้ทุกอย่าง ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้ขจะเกิดขึ้นกับเรา

ปล. เรารู้สึกว่าเราเริ่มรักเขาจาก 0 จนวันนี้มันเต็ม 100 เลยอาจจะเกินไปมากแล้วด้วย แต่เขารักเราจาก 100 ตอนนั้นมันเหลือ 0 เหลือเพียงความผูกพันธ์ 
ถึงแม้เขาจะทำผิดพลาดสักแค่ไหนเราพร้อมจะให้โอกาสเขาเสมอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงรักเขาขนาดนี้