สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะปรึกษาเราผิดมากรึป่าวคะ?ที่เลือกที่จะเงียบมากกว่าพูดเพราะมันเหมือนเป็นเรื่องที่เราพูดซํ้าๆจนขี้เกียเจะพูดแล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นจากเมื่อวานหนูไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าและทีนี้มีเพื่อนทำความสะอาดบริเวณเขตรับผิดชอบพื้นที่ที่อาจารย์ได้บอกให้ทำซึ่งเราก็เข้าไปทำด้วยมีแค่ 2 คนและด้วยความที่เขตพื้นที่มันเยอะเราก็ทำแค่ครึ่งนึง เหลืออีกครึ่งนึงไว้ให้เพื่อนในห้อง ในความคิดส่วนตัวหนูรู้สึกว่าในห้องก็มีตั้งเยอะมีตั้ง 40 กว่าคนถ้าจะทำแค่ 2 คนก็รู้สึกว่ามันดูเอาเปรียบมากเกินไป ก็เลยบอกเพื่อนอีกคนนึงว่าเราพอก่อนและรอให้เพื่อนคนอื่นมาทำ ... หลังจากนั้นก็มีเพื่อนในห้องทยอยๆกันมาที่เขต  ด้วยความที่เราเห็นเพื่อนมากันเยอะพอสมควรแล้วเราก็เลยไปซื้อของกินที่สหกรณ์แต่สรุปว่าเพื่อนกลุ่มนั้นก็ยังไม่ทำเขตและเพื่อนค่อนข้างที่จะสนิทกับเราพอสมควรอยู่ตรงนั้น 2 คนก็ไม่ทันแล้วก็เลยพูดขึ้นว่าทำไมทุกคนไม่ทำเขต[แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือเขามองหน้าและก้มเล่นโทรศัพท์ต่อ] ซึ่งเขาไม่ตอบอะไรเราเลยเราก็ได้แต่ไปหยิบไม้กวาดและมากวาดเขตบริเวณเขตรับผิดชอบพื้นที่แล้วต่อ จนประธานสภานักเรียนเดินมาเขาก็ถามว่าทำไมถึงได้ทำแค่คนเดียวเราก็เลยได้ตอบกลับไปว่าไม่รู้เพื่อนไม่ทำและประธานสภาก็เลยไปคุยกับกลุ่มนั้นเขาถึงจะลุกขึ้นมาทำ แล้วหลังจากนั่นเราก็เงียบมาตลอดจนถึงเลิกแถว เราก็มานั่งเขตต่อกับเพื่อนๆ ในห้อง  แล้วเราก็ลุกไปซื้อมาม่ามากินต่อแล้วกลับนั่งที่เขตเหมือนเดิม หลังจากนั้นเสร็จ เราก็ไปเรียน พอหลังจากเรียนเสร็จจนถึงเวลาลงไปกินอาหาร เราก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนที่สนิทมากๆ เราฟัง เขาก็บอกกับเราว่า ยายa (นามสมมุติ) ได้มาพูดกับเพื่อนสนิทเราว่า เหนื่อยกับนิสัยเรามั้ย บอกว่าเรางอนอีกแล้วไม่คุยกับเพื่อน ไม่พูดอะไร คือเราผิดมากเลยหรอที่เราไม่อยากเอาอารมณ์ที่ไม่ดีของเรานะตอนนั้นไปพูดกับใครหรือแบบอะไรกับใครเลือกที่จะเงียบมากกว่า พอเรื่องพวกนี้เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่คือไม่ต้องให้พูดเขาก็น่าจะรู้และมาทำ และบางทีต่อให้เราไม่ได้งอนเรื่องนี้เราก็แค่รู้สึกว่าเราอยากจะอยู่เงียบๆของเราบ้างไม่ได้หรอ เราผิดขนาดนั้นเลยมั้ยคะ  ปล.เราเป็นคนอธิบายอะไรพวกนี้ไม่ค่อยเก่งนะคะ  อาจจะพิมพ์แล้วดูงงๆบ้างต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ