“คุณสวยมากจริงๆ” บรรดาเพื่อนนักแสดง และทีมงานละครเวทีของผมต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันในตอนที่ผมกับวีโอล่าปรากฏตัวในงานเลี้ยงวันเกิดของนีน่า

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน” นีน่าพูดขึ้น ในทันทีที่วีโอล่าเดินหายไปเข้าห้องน้ำ “นายควงเธอมาที่นี่ได้อย่างไรกัน ลอว์เรนซ์!”

ผมกระแอม “เราเดทกันน่ะ --”

“กับนายน่ะหรือ!” พวกเขาทวน “นี่พวกเขาคบหากันจริงๆน่ะหรือ!”

เสียงฮือฮา และเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นพร้อมกัน พวกเขาต่างพากันมารุมล้อมผม เค้นคำตอบอย่างร้อนรน

“นั่นวีโอล่า! วีโอล่าคนนั้น!” พวกเขาถลึงตามองผม “เธอโผล่มาในงานเลี้ยงเล็กๆกับกลุ่มคนแบบเราได้อย่างไรกัน!”

“กลุ่มคนแบบเรา” สมิธขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“ฉันหมายถึง --” นีน่าเป็นคนพยายามหาคำพูดที่ฟังดูนุ่มนวลขึ้น หากแต่เธอก็ไม่อาจหาคำพูดอื่นใดที่ฟังรื่นหูได้มากไปกว่านี้อีก “คนที่ต่ำต้อย ถังแตก และไร้ชื่อเสียงแบบเรา”

“ไม่เอาน่า” ผมและสมิธร้องออกมาพร้อมกัน

“เราไม่ได้ถังแตกขนาดนั้น เราอาจจะต้องหมุนเงินจนหัวหมุน หรือเงินขาดไปตอนใกล้สิ้นเดือนบ้าง แต่ไม่เอาน่า เราไม่ได้ยากจนแบบนั้น” สมิธแหว

“ใช่ และให้เกียรติผลงานล่าสุดของพวกเราด้วยสิ” ผมว่า ยื่นมือไปแตะปลายจมูกของนีน่าเบาๆ “ละครเวทีของเราประสบความสำเร็จมากกว่าที่คิดจริงไหม มันทำให้เราขายตั๋วหมดเร็วน่าดู หลังจากที่มันถูกซื้อไปทำเป็นภาพยนตร์”

“สลักรัก” นีน่าปัดมือผมออกไปให้พ้นหน้า “เรื่องที่คุณไม่สนใจจะให้ฉันเป็นนางเอกต่อไปน่ะหรือ”

“นีน่า อย่าหัวเสียในวันเกิดตัวเองแบบนี้เลย” สมิธขัดในทันที

“นีน่า” ผมบอกช้าๆ “ทางค่ายหนังเป็นคนเลือกนักแสดงในภาพยนตร์ของพวกเขา -- พวกเขาเลือกวีโอล่า --”

“อย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย” นีน่าตวัดเสียง “คุณเป็นคนเลือกนักแสดงนำหญิง -- คุณเป็นคนเลือกเธอ -- อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ไปหน่อยเลย ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกคุณมันเป็นมากกว่าคนสนิทกันมากแค่ไหน ในตอนที่ทำงานเขียนบทภาพยนตร์สลักรักนี่”

สมิธค่อยๆหันมาทางผม

ผมมองนีน่าสลับกับสมิธ

“ใช่” ผมตอบ “ฉันกับวีโอล่า เรารักกัน”

สมิธดูตกใจอย่างชัดเจน ที่ผมพูดออกมาอย่างมั่นใจขนาดนั้น ในขณะที่นีน่าดูนิ่งเงียบไป

“อย่ารักเธอเลย ลอว์เรนซ์” นีน่าพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ทำไมกัน” ผมถาม

“ข่าวทุกสำนักลงข่าวเกี่ยวกับคุณ” นีน่าว่า “พวกเขาจะเขียนถึงคุณแย่กว่านี้ ถ้าคุณยังอยู่กับวีโอล่า”

“เพราะผมดูเป็นชายผู้อ่อนแอเกินกว่าที่จะอยู่เคียงข้างวีโอล่าได้น่ะหรือ” ผมยิ้ม

นีน่ามองผมด้วยสายตาจริงจัง “คุณไม่ใช่คนอ่อนแอ พวกเขาประเมินคุณต่ำเกินไป” เธอบอกช้าๆ “และใครๆก็รู้ ว่าวีโอล่าเป็นผู้หญิงของแอรอน คิงส์”

ผมมองสมิธสลับกับนีน่า -- พวกเขาพูดเรื่องนี้กันลับหลังผมมานานแล้ว

“วีโอล่าไม่ใช่ผู้หญิงของใครทั้งนั้น” ผมตอบกลับเสียงเรียบ จ้องนีน่าโดยไม่หลบสายตา “คุณไม่ควรพูดจาไม่ให้เกียรติวีโอล่าแบบนี้”

“คุณกล้าอยู่ใกล้แอรอน คิงส์จริงๆน่ะหรือ” นีน่าย้อนถาม

พลันใบหน้าคมสันของแอรอนก็ปรากฏขึ้นในใจผม หากแต่ผมก็สลัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

“วีโอล่า -- เธอไม่ได้คู่ควรกับคุณ” นีน่าส่ายหน้า “เธอดูไม่เหมือนรูปสลักของคุณด้วยซ้ำไป เธออาจจะมีรอยสักที่ไม่เข้าท่าอยู่ที่ไหนสักแห่งบนตัวของเธอก็ได้”

ผมนึกถึงเรือนร่างของวีโอล่าบนกลางเวทีก่อนหน้านี้ -- นึกถึงท่อนแขน และเรียวขานั่น

“เธอคือรูปปั้นสลักรักของผม” ผมตอบ “และเธอไม่มีรอยสักสักจุดบนร่างกาย”

คำตอบสั้นๆของผมทำให้สมิธจ้องมองผมนิ่ง

“นี่นาย --” เขาพยายามเค้นคำพูดออกมา “นายเห็นตัวตนของเธอทุกจุดแล้วจริงๆน่ะหรือ”

นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับวีโอล่า และผมไม่ยอมตอบคำถามนั้นกับสมิธ

นีน่าบีบแก้วกระดาษในมือตัวเองแน่นขึ้น จนเครื่องดื่มกระเด็นเปื้อนไปทั่วพื้น แต่เธอไม่สนใจมัน

“วีโอล่าไม่ได้เข้าใจ หรือสัมผัสศิลปะได้มากขนาดนั้นหรอกนะ --” เธอกระซิบ “เธอไม่เหมาะกับคุณหรอก”

ผมนึกถึงใบหน้าของวีโอล่าในตอนที่พูดบทละครของผมในงานเลี้ยงเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน -- จากนั้นจึงนึกถึงสีหน้าของเธอที่มองผมมาจากกลางเวทีก่อนหน้านี้

“เธอเข้าใจและสัมผัสศิลปะได้” ผมพูดช้าๆ “เธอคือศิลปะ --”

การที่ผมปกป้องวีโอล่าอย่างเปิดเผยนั้น ทำให้นีน่ามองผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป -- มันเป็นสายตาที่ไม่แน่ใจ และเป็นกังวลอย่างชัดเจน

“ฉันรักคุณ และหวังดีกับคุณ -- ฉันไม่อยากพูด หรือทำอะไรให้คุณรู้สึกเจ็บปวด คุณก็รู้ ลอว์เรนซ์ -- มันเป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เรายังเป็นเด็ก” นีน่ากระซิบ หากแต่เสียงดังฟังชัดในทุกคำ “แต่ฉันต้องพูดตรงไปตรงมากับคุณในเรื่องนี้ ความรักของคุณกับวีโอล่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ --”

“ไม่ใช่ตอนนี้ นีน่า” สมิธขัดในทันที “เธอจะพูดแบบนี้ที่นี่ไม่ได้นะ --”

“ไม่มีใครสนใจเราหรอก พวกเขาเมา และเต้นกันมากเกินไป” นีน่าว่า ยังคงสบตามองผมนิ่ง “ลอว์เรนซ์ ถ้าในใจของคุณยังรู้สึกกลัวที่จะไปต่อในความสัมพันธ์กับวีโอล่า คุณควรที่จะหยุดมันเสียตั้งแต่ตอนนี้ --”

รู้สึกกลัว --

คำพูดนั้นราวกับจะกระแทกเข้าที่กลางอกของผม

นีน่าพูดถูก -- ส่วนหนึ่งในใจของผมยังคงรู้สึกกลัวกับความสัมพันธ์ของเรา

ความรักที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับวีโอล่าทำให้ผมรู้สึกกลัว -- กลัวที่จะเจ็บปวด

แต่ผมกลับตอบนีน่าว่า “เรารักกัน” ผมบอก “วีโอล่ารักผม”

แวบนั้นแววตาของนีน่าคล้ายจะเศร้าขึ้นมา ก่อนที่จะหายวับไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่” นีน่าย้ำ “ไม่มากพอที่จะรับตัวตนทั้งหมดของคุณได้แน่” จากนั้นจึงเดินไปร่วมวงเต้นรำอีกทางด้านหนึ่งของห้องเล็กๆแห่งนี้

ผมมองตามนีน่าไป แวบหนึ่งผมอยากถามนีน่าว่าอะไรทำให้เธอมีท่าทีเย็นชาแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนิ่งเงียบ

หากแต่สมิธไม่คิดที่จะทำแบบนั้นกับผม

“ลอว์เรนซ์” เขากระแอม “นายแน่ใจหรือ”

ผมดื่มน้ำผลไม้ในแก้วกระดาษของตนเองช้าๆ

“ฉันได้ยินมา --” สมิธพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง “เขาลือกันว่าพวกนายสองคนมีเรื่องกัน”

“ใช่” ผมถอนหายใจ ใครเอาน้ำส้มผสมน้ำตาลมาในงานเลี้ยงนี่กัน บางทีนีน่าอาจจะให้ความสำคัญกับแอลกอฮอล์มากกว่าน้ำผลไม้ ที่ไม่มีใครดื่มเท่าไหร่ “มีคนมาหาเรื่องฉันที่การแข่งขันบาสเกตบอลก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจจะชกฉัน เพราะเขาคิดว่าฉันกับวีโอล่าไม่เหมาะสมกัน”

“ชกหรือ!” สมิธตกใจ “เขาพยายามทำร้ายนายงั้นหรือ”

“ใช่”

สมิธถอนหายใจตาม “จากใจจริงนะ ลอว์เรนซ์ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องที่เขาคนนั้นมาหาเรื่องนายหรอก อันที่จริงฉันไม่สนใจเลย -- มันไม่ใช่เรื่องแปลก ที่นอกจากพวกเราในห้องนี้แล้ว จะมีคนอื่นคิดแบบเดียวกับเรา ว่านายกับวีโอล่าเป็นคู่ที่น่าเป็นห่วง”

“ขอบคุณนะ” ผมประชด

“ลอว์เรนซ์ ฉันกังวลเรื่องที่นายกับวีโอล่ามีปากเสียงกันก่อนวันนี้ต่างหาก”

คราวนี้ผมมองสมิธนิ่ง “นายกำลังพูดถึงอะไรกัน”

เรื่องก่อนวันนี้น่ะหรือ --

“พวกนายทะเลาะกัน และนักข่าวถ่ายภาพได้จากทางหน้าต่าง” สมิธพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล “พวกนายไม่ได้ปิดม่าน -- และตอนนี้ข่าวก็แพร่ไปทั่วว่าพวกนายใกล้จะเลิกกัน และภาพยนตร์เรื่องสลักรักก็อาจจะล่มไม่เป็นท่า จนเป็นความล้มเหลวของนักเขียนหน้าใหม่แบบนาย และนักแสดงชื่อดังอย่างวีโอล่า --”

“สมิธ สมิธ” ผมแทรก “เรามีปากเสียงกัน เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพยายามเข้ามาแทรกระหว่างเรา”

“ผู้ชายหรือ” สมิธทวน

ผมนิ่งไปเล็กน้อย “ใช่” ผมตอบ “มีผู้ชายอีกคนอยู่ในความสัมพันธ์ของเรา --”

สมิธดูหาคำพูดไม่ได้ไปชั่วขณะ

“นายน่าเป็นห่วงกว่าที่ฉันคิด” เขาพึมพัมออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “มีผู้ชายอีกคนอยู่ในความสัมพันธ์งั้นหรือ -- นายบ้าไปแล้ว ที่ยอมมีความสัมพันธ์แบบนี้กับวีโอล่าต่อไป --”

ผมยิ้มให้เขาเป็นเชิงว่าผมไม่ได้โกรธเคืองอะไรเขา

“ฉันกับวีโอล่าไม่มีปัญหาอะไรกัน” ผมพูดเสียงหนักแน่น “เราอาจจะมีเถียงกันบ้าง เพราะคิดไม่ตรงกัน และเพราะมีคนอื่นเข้ามาในชีวิตเรา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราไม่รักกัน”

สมิธมองผมอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจส่งยิ้มมาให้

“ถ้านี่คือความรักจริงๆที่นายต้องการ -- ฉันดีใจที่นายมีความรัก -- นายดูดีและเปล่งประกายที่สุดเสมอ ในเวลาที่นายมีความรัก และฉันไม่ได้เห็นนายเป็นแบบนั้น นอกจากเวลาที่นายอยู่กับงานเขียน -- ฉันดีใจที่นายรักใครสักคนได้ -- มีใครสักคนอยู่ข้างๆ -- แทนที่จะเป็นกองกระดาษ” สมิธพูดเสียงเบา “แต่ถ้านายไม่แน่ใจว่านี่คือความรักที่นายต้องการจริงๆ -- ฉันคิดว่าฉันต้องบอกให้นายหยุดทุกอย่างลงเสียตั้งแต่ตรงนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะ --”

เสียงของสมิธหายไปเมื่อสบตามองผม

“ฉันคิดว่าฉันแค่ห่วงนาย” เขาพูดออกมาสั้นๆ “เท่านั้นเอง -- ลอว์เรนซ์”

ผมพยักหน้ารับช้าๆ

“ขอบคุณ สมิธ” ผมยิ้ม เมื่อเขาตบบ่าผมเบาๆ

ตอนนั้นเองที่เสียงของนีน่าดังขึ้นมาจากอีกทางด้านหนึ่งของห้อง แล้วเมื่อผมหันไปมอง ผมก็เห็นนีน่ากำลังยืนเผชิญหน้ากับวีโอล่า

แล้วโดยไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว เสียงกีตาก็ดังขึ้นมาจากวงดนตรีของพวกเรา ที่ดูเหมือนจะเมามานานหลายชั่วโมงแล้ว

พลันเสียงกลองเคาะเข้าจังหวะก็ดังขึ้น

แล้วนีน่าก็หมุนตัวออกมาสู่กลางวงล้อม เรียวขาที่อยู่ภายใต้กระโปรงแดงนั่นยกขึ้นเตะขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่จะหันหน้ามาทางวีโอล่า แล้วเปล่งเสียงร้องออกมา
 
 
ผิวของเธอ สัมผัสของเธอ ลมหายใจของเธอ
อุ่นร้อน ดึงดูด และหอมหวน
 
 
นีน่าปรบมือเข้าจังหวะ จนผู้คนต่างส่งเสียงร้อง และปรบมือตามในทันที
 
 
เธอผู้ลึกลับ เธอผู้ซ่อนเร้น 
หลบหนี หลอกลวง และปกปิด
 
 
นีน่าหมุนตัวมาทางผม ดึงผมมากลางวง มือข้างหนึ่งรั้งคอผมไว้แน่น ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมานิ่ง
 
 
เธอ ผู้ราวกับปิศาจร้าย ที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้รูปโฉมอันงดงาม
โอ ความรักต้องห้าม
แผดเผาจนฉันหลอมละลาย
 
 
นีน่ารั้งคอผมเข้าไปใกล้มากขึ้น ก่อนที่จะเปล่งเสียงร้องออกมาอีกครั้งว่า
 
 
แผดเผาฉันทั้งเป็น
 
 
เสียงปรบมือ และเสียงโห่ร้องของผู้คนดังขึ้นอย่างถูกอกถูกใจกับการร้องและเต้นของนีน่า

หากแต่วินาทีถัดมา ร่างของผมก็ถูกวีโอล่าดึงไปอีกทาง ท่อนแขนบางรั้งผมเข้าไปใกล้มากขึ้น จนผมแทบจะมองเห็นหยาดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมสีทองนั้นได้อย่างชัดเจน